Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powiedziałabym, że jest to pewne połączenie "Pięknej i Bestii" z "Igrzyskami Śmierci" w wersji Fae, chociaż doszukałam się pewnych wydarzeń podobnych mitologii greckiej, szczególnie sytuacja Feyre i Rhysanda, obietnica przybywania każdego miesiąca do niego. Szczególnie tutaj od razu skojarzyło mi się z Hadesem i Persefoną, nawet sama postać Rhysanda daje poczucie ciemności, śmierci, więc idelnie wpasowuje się w obraz Hadesa. Nie wiem ogółem jest to pożądane w książkach, ale mi osobiście bardzo przyjemnie się to czytało i nie mogłam się oderwać, mimo, iż czasami było bardzo przewidywalne. Łamigłówka, na przykład, moim zdaniem była bardzo prosta i wręcz błagałam bohaterkę, by ją oświeciło. Również sceptyczna byłam przy jej staraniach uratowania Tamlina, gdzie jedyne co potrafiła na początku to było "Zostaw go!" "Wypuść go!". Rozumiem, że jako człowiek dużo nie mogła oraz, że może ta buta i impulsywność to części charakteru, ale nadal miałam nadzieję na jakikolwiek plan i spryt. Pomijając, świetna książka.

Powiedziałabym, że jest to pewne połączenie "Pięknej i Bestii" z "Igrzyskami Śmierci" w wersji Fae, chociaż doszukałam się pewnych wydarzeń podobnych mitologii greckiej, szczególnie sytuacja Feyre i Rhysanda, obietnica przybywania każdego miesiąca do niego. Szczególnie tutaj od razu skojarzyło mi się z Hadesem i Persefoną, nawet sama postać Rhysanda daje poczucie ciemności,...

Największym minusem były na pewno przeskoki w czasie, które nie pozwalały dobrze wczuć się w historię. Co chwila musiałam sprawdzać w jakich latach gdzie morderca był i co się wtedy działo. Do tego pierwsza zbrodnia ma miejsce dopiero w drugiej połowie książki, a raczej wszyscy liczyli na więcej. Przez długi czas czułam jakbym czytała jakieś opowiadanie historyczne.

Największym minusem były na pewno przeskoki w czasie, które nie pozwalały dobrze wczuć się w historię. Co chwila musiałam sprawdzać w jakich latach gdzie morderca był i co się wtedy działo. Do tego pierwsza zbrodnia ma miejsce dopiero w drugiej połowie książki, a raczej wszyscy liczyli na więcej. Przez długi czas czułam jakbym czytała jakieś opowiadanie historyczne.

Przy każdym odłożeniu na stolik nocny tej książki nachodzi mnie pewien spokój umysłu, cisza. Każde uczucie jest tam strasznie czyste, niepokalane. Wnętrze wręcz ciągnie mnie do tego uczucia, tak prostego i naturalnego. Wszystko w książce wygląda, jakby musiało tak być. Po przeczytaniu książek Acimana czuję się jak w sielance. Co do książki, jednak brakowało tego wątku samego Elia i Olivera. Romans jego ojca też był piękny, lecz nawet na okładce dostajemy informację o losach Elia i Olivera. Prawie połowa książki to jednak losy jego ojca. Oczywiście prawie równie dobre co syna, lecz to nie to samo. Przy czytaniu ciągle gdzieś z tyłu głowy miałam słowa Terencjusza „Homo sum et nihil humanum a me alienum esse puto”. Wydają mi się bardzo pasujące. Nie spodziewałam się wątku z Leonem. Szczerze naprawdę jego historia mnie wzruszyła i bardzo chciałam dowiedzieć się o nim więcej. Nie wiem czego tak naprawdę oczekiwałam od tej książki, ale wiem, że się nie zawiodłam i zapadnie mi na długo w pamięci.

Przy każdym odłożeniu na stolik nocny tej książki nachodzi mnie pewien spokój umysłu, cisza. Każde uczucie jest tam strasznie czyste, niepokalane. Wnętrze wręcz ciągnie mnie do tego uczucia, tak prostego i naturalnego. Wszystko w książce wygląda, jakby musiało tak być. Po przeczytaniu książek Acimana czuję się jak w sielance. Co do książki, jednak brakowało tego wątku...