Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Z nim nic nie było łatwe. Ani niechęć, którą czułam, ani przyciąganie, które pojawiało się za każdym razem, gdy był obok”.

„Never Yours” to debiut autorski Aleksandry Banaszek. Autorka pokusiła się o napisanie historii, w której rządzi motyw zemsty. Na drodze Marietty po latach pojawia się mężczyzna z przeszłości, który wyrządził jej ogromną krzywdę. Kobieta, aby przybliżyć się do wymarzonego awansu, musi przeprowadzić z nim wywiad. Oczywistym jest fakt, że nie cieszy jej ten stan rzeczy, jednakże w jej głowie rodzi się pewien pomysł..

Przyznam szczerze, że początek tej książki był bardzo obiecujący, zachwycił mnie pomysł na fabułę, klimat, który unosił się w powietrzu oraz intrygująca kreacja bohaterów. Marietta i Jan mają wspólną skomplikowaną i bolesną przeszłość, a wszystko wskazuje na to, że będą mieli również i teraźniejszość. Autorka w ciekawy sposób przedstawia nam tajemniczą naturę Jana. Pokusiłabym się o małe stwierdzenie, że ta historia rozpoczyna się od relacji hate – love. A z pewnością mamy tutaj wzajemny dystans, który owocuje w to, iż klimat książki jest bardzo przyjemny w odbiorze.

Jednak im dalej w las, tym bardziej pojawiła się monotonia. Niestety, nie znalazłam tutaj dynamicznej fabuły, która płynęła by w równym, ciekawym tempie. Bliżej połowy mamy taki zjazd emocjonalny, a właściwie zjazd napięcia. Nie dzieje się nic szczególnego, przez co osobiście troszkę się nudziłam. I choć nadal pojawiała się ta nutka tajemniczości, tak mi zabrakło tej iskierki, która pojawiła się na początku.

Natomiast jeśli chodzi o zakończenie i to jak autorka do niego podeszła, mam wrażenie, że jest to niewykorzystany potencjał. Oczywiście, było przyjemne, jednakże ponownie nie miało tego „czegoś” co zachwyciło mnie na początku książki. Mam wrażenie, że pojawiła się pewnego rodzaju schematyczność, a sami bohaterowie gubili się w tym kto zawinił, i kto powinien przepraszać.

„Never Yours” mimo wszystko, uważam za udany debiut. Tak, nie wszystko mi tutaj zagrało, ale wierzę, że kolejne książki autorki będą jeszcze bardziej interesujące. Aleksandra Banaszek ma ciekawy i przede wszystkim lekki styl. Wplotła do tej historii nie tylko humor, uszczypliwości, zazdrość i namiętność, ale także i prawdziwe uczucia. Czytelnicy tej książki znajdą w środku podwójną perspektywę, ciekawych bohaterów i prawdziwą przyjaźń.

„Z nim nic nie było łatwe. Ani niechęć, którą czułam, ani przyciąganie, które pojawiało się za każdym razem, gdy był obok”.

„Never Yours” to debiut autorski Aleksandry Banaszek. Autorka pokusiła się o napisanie historii, w której rządzi motyw zemsty. Na drodze Marietty po latach pojawia s...

Rozwiń

Zwiń

„Pokochałam Cię, gdy nikt jeszcze o tobie nie słyszał, i będę kochała, nawet jeśli wszyscy inni o tobie zapomną. Jesteś na mnie skazanym czy ci się to podoba, czy nie. Niezależnie od tego, gdzie będziemy mieszkać i jak skromnie żyć, najważniejsze, żebyśmy byli razem.”

Książka „Rozgrywający” to drugi tom serii „Sokoły”, która opowiada losy polskiej drużyny futbolu amerykańskiego. Tym razem na tapetę bierzemy rozgrywającego – Eryka Lisowskiego. Mężczyzna mierzy się z kontuzją, która najprawdopodobniej wykluczyła go z gry zawodowej. Eryk nie wie jak o swojej decyzji poinformować żonę, która poświęciła dla niego całe swoje życie.

W porównaniu do poprzedniej części ta, jest dojrzalsza i zdecydowanie bardziej emocjonalna. Autorka przedstawia nam tą historię dwutorowo, jako przeszłość i czasy obecne. Okazuje się, że Eryk wraz ze swoją żoną nie mieli łatwej przeszłości. Jedno wydarzenie, zmieniło ich całe plany na przyszłość. Jednak mając siebie obok, nic nie jest im straszne. Są swoimi najlepszymi przyjaciółmi, partnerami i rodzicami. Jednak autorka dobitnie pokazuje, iż nadal są tylko ludźmi. Mają swoje wady i zalety, mocne i słabe strony. Mierzą się z trudami dnia codziennego, jednak ciągle z tyłu głowy mają tą drugą osobę.

„Rozgrywający” jest historią w której przede wszystkim znajdziecie miłość, troskę i bezgranicznie wsparcie. Tutaj upadają mury, który przez lata były pielęgnowane. Choć nie brakuje w niej również rozgoryczenia i poczucia niesprawiedliwości.

Zabrakło mi tutaj humoru, który zdecydowanie rozładowałby napięcie i choć na moment pozwolił zapomnieć o trudnej tematyce. Mam również wrażenie, że autorce nie do końca udało się odwzorować uczucia, które ponoć odczuwali nasi bohaterowie. Podświadomie czułam, że ich wzajemna troska i wsparcie, jest mi wciskane na siłę. Sam klimat, mnie troszkę przygniótł i niestety gubiłam się pomiędzy dwoma rzeczywistościami, a w szczególności w pierwszej części tej książki. Zdecydowanie o wiele bardziej jestem fanką pierwszego tomu, i liczę, że trzeci będzie bardziej podobny do poprzedniej historii.

„Pokochałam Cię, gdy nikt jeszcze o tobie nie słyszał, i będę kochała, nawet jeśli wszyscy inni o tobie zapomną. Jesteś na mnie skazanym czy ci się to podoba, czy nie. Niezależnie od tego, gdzie będziemy mieszkać i jak skromnie żyć, najważniejsze, żebyśmy byli razem.”

Książka „Rozgrywając...

Rozwiń

Zwiń

„Wiesz.. czasem człowiek tkwi w jednej miłości i myśli, że to jest ta jedyna u najważniejsza. A potem nagle pojawia się druga miłość i uderza cię obuchem. Wtedy zaczynasz rozumieć, że ta pierwsza wcale nie jest najistotniejsza. Że to dla tej drugiej jesteś w stanie zrobić wszystko.”

„Biegacz” to pierwszy tom serii „Sokoły” i moje kolejne już spotkanie z twórczością Anne Marie. Jest to lekka, przyjemna historia, którą przeczytałam w ekspresowym tempie. A to wszystko zasługa ciekawej, nieszablonowej fabuły, świeżych bohaterów i przyjemnego, słodkiego klimatu.

Autorka tym razem przygotowała dla nas historię Mateusza – wschodzącej gwiazdy futbolu amerykańskiego, oraz Anety – nowej neurologopedki chłopaka. Kobieta jako jedna z nielicznych widzi w nim coś więcej, niż choroba, która często go definiuje. Ich losy połączyły się w konkretnym celu.. a każde kolejne spotkanie, rodzi w nich głębsze uczucia.

Szczerze przyznam, że książka wywołała we mnie szeroki wachlarz przeróżnych emocji, gdyż fabuła tej historii jest bardzo dynamiczna, a sama autorka nie daje nam odsapnąć. Ciągle zaskakuje nas zwrotami akcji i wydarzeniami związanymi z chorobą Mateusza. Wszystko owiane jest ogromnymi emocjami i pięknie opisanymi uczuciami. Bohaterowie zostali wykreowani w bardzo realistyczny i prawdziwy sposób. Ze wszystkimi swoimi wadami i zaletami. A ja jestem ogromną fanką takich postaci.

Jednak niech Was nie zmylą moje słodkie słówka, choć w środku historia poprowadzona jest z dwóch perspektyw, tak nie jest to książka dwóch postaci. Poznajemy zarówno przyjaciół naszych głównych bohaterów, ich rodziny, zespół Sokołów jak i ex chłopaka Anety. Co przekłada się na to, że w środku znajdujemy troskę, wsparcie, humor i zazdrość. Nie brakuje także fachowych określeń i zwrotów związanych z futbolem amerykańskim, o których wcześniej nie słyszałam.

W moim odczuciu, jest to idealny tytuł, jeśli szukacie czegoś niezobowiązującego, przyjemnego i zarazem lekkiego. A ja, niemogę już się doczekać, aż zabiorę się za historię kolejnego z Sokołów. ✨

„Wiesz.. czasem człowiek tkwi w jednej miłości i myśli, że to jest ta jedyna u najważniejsza. A potem nagle pojawia się druga miłość i uderza cię obuchem. Wtedy zaczynasz rozumieć, że ta pierwsza wcale nie jest najistotniejsza. Że to dla tej drugiej jesteś w stanie zrobić wszystko.”

„Bieg...

Rozwiń

Zwiń

„ – Joyce! - Tak? – wydusiłam z siebie. - Co to, k*rwa, jest? - Ściana. - Joyce, nie wk*rwiaj mnie. Czemu to się błyszczy? – warknął, nieprzerwanie wbijając wzrok w ścianę. - Ale co? – zgrywałam głupią. – Ja tam nie widzę, żeby coś się błyszczało. (…) – Joyce! – wycedził przez zęby. – Cóż, no. Istnieje prawdopodobieństwo, że niosłam worek z brokatem i potknęłam się akurat nad wiaderkiem z farbą.”

Przeczytanie książki „Before destiny teaches us to lie” jest idealnym przykładem na to, jak bardzo zdeterminowana i zawziętą osobą jestem. Bardzo dużo energii kosztowało mnie to, aby dokończyć ten tytuł do końca. W życiu nie dałam żadnej książce dnf’a, jednakże był to idealny kandydat do numeru 1. Po zastoju czytelniczym i tygodniowej „męczarni”, myślę, że jestem gotowa na to, aby powiedzieć o tej książce kilka słów.

Nie ukrywam, zaintrygował mnie opis tej historii, a że jestem okładkową sroką, to i okładka przykuła mój wzrok. Na pierwszy rzut oka, fabuła wydaje się intrygująca - motyw fake dating, age gap i hate – love oraz wątek zemsty i wzbudzenia zazdrości u ex – to ciekawy przepis, na lekki i zabawny romans, który zachwyci wielu czytelników.

Niestety, w moim odczuciu ta książka nie ma wiele do zaoferowania. Oprócz ciągłych wulgaryzmów, ciętego języka, wiecznego przekomarzania się, ta książka nie potrafiła wzbudzić we mnie innych emocji, niż niechęć do czytania. Paradoksem jest to, że początek naprawdę bardzo mi się spodobał. Lekki i zabawny klimat, naprawdę zwrócił moją uwagę. Jednakże, nie byłam wstanie przez całe 344 strony znieść jednej i tej samej śpiewki. Destiny i Oscar (główni bohaterowie tej historii) przeprowadzili ze sobą może dwie – trzy poważne rozmowy, które w moim odczuciu były wprowadzone na siłę, tylko po to, by zrobić z naszego bohatera, czułego i troskliwego mężczyznę. To nic, że przez ¾ wszystkich wypowiedzi jakie skierował do Destiny, były to groźby lub próba wyrzucenia jej z biura.
Natomiast jeśli chodzi o Destiny, to sytuacja ma się jeszcze gorzej. Nie spotkałam jeszcze bohaterki, która tak bardzo działała by mi na nerwach. Kobieta, która ogarnia trzy etaty, nie zachowuje się i nie wyraża jak 12 – latka. Destiny to jeden wielki chaos. Niby pragnie stabilności i ciepła w związku, a jednak ciągle zachowuje się jak rozwydrzona nastolatka. Nie potrafi być poważna, jest roszczeniowa, ale nie w taki oczywisty sposób. Idealnie potrafi ugrać wszystko na swoją korzyść. A przez to, że ciągle posługuje się sarkazmem, nie byłam wstanie traktować jej na poważnie.
Cięty język, ciętym językiem, ale mnie ta historia przerosła. Pierwszy raz spotkałam się z taką sytuacją, że ciała książka to dosłownie jedno wielkie przekomarzanie się głównych bohaterów. Było to ogromnie nużące i denerwujące. Nie znalazłam w tej książce żadnej chemii pomiędzy bohaterami, żadnej iskierki uczuć czy też emocji, które sprawiłyby, że poczułabym coś więcej niż znużenie i zażenowanie.
Wulgaryzmy i język jaki znalazłam w środku dosłownie mnie przygniótł. Pierwszy raz spotykam się z taką książką i pierwszy raz towarzyszą mi takie emocje, więc jest to dla mnie nowość.
Uważam, że jedyną rzeczą jaka zasługuje na pochwałę to kreatywność autorki. Nie sądziłam, że ktoś jest wstanie przez 344 strony cały czas, notorycznie jechać ripostami. Myślę, że jest to wyczyn, który bardzo ciężko będzie pobić.
Cóż, jestem osobą, która stara się nie odradzać czytania pewnych tytułów, więc i tym razem będzie podobnie. Wnioski możecie wyciągnąć sami i zdecydować, czy będzie to tytuł dla Was. Z pewnością humoru w tej książce nie brakuje, a być może ktoś z Was potrzebuje takiej pozycji do przeczytania w swoim życiu.

„ – Joyce! - Tak? – wydusiłam z siebie. - Co to, k*rwa, jest? - Ściana. - Joyce, nie wk*rwiaj mnie. Czemu to się błyszczy? – warknął, nieprzerwanie wbijając wzrok w ścianę. - Ale co? – zgrywałam głupią. – Ja tam nie widzę, żeby coś się błyszczało. (…) – Joyce! – wycedził przez zęby. – Cóż,...

Rozwiń

Zwiń