Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam historię chorwackich miłości matki i córki, lecz niestety pozytywne wrażenia z lektury zdominował rosnący niepokój lingwistyczny.
Co to jest na litość boską "ryra"? Wyrażenie "dużo ryry" powtarza się, bodaj trzykrotnie w tekście, a z kontekstu wynika, że chodzi o dużo pracy na studiach - dużo "rycia"?
Słownik języka polskiego milczy.
Czy może mi to ktoś wyjaśnić?

Przeczytałam historię chorwackich miłości matki i córki, lecz niestety pozytywne wrażenia z lektury zdominował rosnący niepokój lingwistyczny.
Co to jest na litość boską "ryra"? Wyrażenie "dużo ryry" powtarza się, bodaj trzykrotnie w tekście, a z kontekstu wynika, że chodzi o dużo pracy na studiach - dużo "rycia"?
Słownik języka polskiego milczy.
Czy może mi to ktoś wyjaśnić?

"Sielsko i diabelsko" to książka, którą w pierwszej chwili mylnie zaczęłam porównywać z "Pod słońcem Toskanii" Frances Mayes, czy z Prowansją Petera Mayle'a. Od dawna bowiem szukam polskiego odpowiednika wyżej wymienionych tytułów.
Zbliżony jest tu wątek główny - nasza bohaterka remontuje dom na prowincji, ma problemy z wodą i znikającą brygadą remontową - te kłopoty maja również autorzy mieszkający w Prowansji czy Toskanii. Jak więc widać, stanowczo jesteśmy w Europie.
Jednak powieść o świętokrzyskiej wsi jest zupełnie innego gatunku. Nie ma w niej ironicznego dystansu obcokrajowca, czy w tym przypadku mieszkanki wielkiego miasta, do specyficznych wiejskich zachowań. Nie ma zewnętrznej obserwacji, podkreślania odmienności, zachwytów nad miejscowym folklorem.
Po krótkim wstępie, zarysie sytuacji, autorka wrzuca nas w głęboki nurt wydarzeń, który tym samym tempem rwie do końca powieści. A tematem przewodnim nie są zachwyty nad pięknem krajobrazu czy miejscową kuchnią, lecz trudne i skomplikowane sprawy międzyludzkie.
Szczerze mówiąc, trochę mi w powieści tych drobnych realiów brakuje.
Nie potrafię wyobrazić sobie zmian wprowadzanych w remontowanym domu, nie mogę posmakować codziennego życia Joanny, które autorka sprowadziła do emocjonalnej relacji z cyklu zdarzeń. Po przeczytaniu książki mam uczucie niedosytu. Jest ona jak obraz namalowany dużymi kolorowymi plamami. Bardzo efektowny, lecz brak w nim półtonów, cieni, tego wszystkiego, co sprawia, że można go oglądać po wielokroć i zawsze coś nowego odnaleźć. Nie brak mi tu refleksji, lecz tła.
Ale wracając do meritum...
"Sielsko i diabelsko" to wycinek z życia czterdziestokilkuletniej kobiety, matki dwojga nastolatków, nauczycielki, żony lekarza. Po likwidacji szkoły, w której mieszkała rodzina Zalewskich, Joanna i Krzysztof nieco pod przymusem kupują mały domek w miejscowości o nazwie, nomen omen, Zalewice i zaczynają przystosowywać go do własnych potrzeb.
W czas remontu, poza zwykłymi kłopotami, wpisują się wydarzenia dramatycznej natury - miłość, narodziny, śmierć. Z tym wszystkim Joanna musi sobie radzić sama, ponieważ pozbawiony pracy mąż wyjeżdża do Anglii, aby zarobić na spłatę kredytu.
Joasia jest kobietą energiczną, realizuje się w swojej pracy nauczycielki, ponadto jest autorką licznych przedstawień teatralnych w swojej szkole, a przede wszystkim próbuje ustabilizować życie rodzinne, obfitujące w niespodzianki i nagłe zmiany, za sprawą jej dzieci - Patryka i Dominiki.
"Sielsko i diabelsko" jest powieścią obyczajową, osadzoną w realiach podkieleckiej wsi. Pierwszoosobowa narracja, różnorodność i tempo wydarzeń wciągają czytelnika od pierwszej do ostatniej strony.
Książka jest, co warte podkreślenia, bardzo starannie wydana.
Nie znalazłam błędów, czy literówek, tak ostatnio pleniących się w powieściach. Dobry papier i efektowna okładka sprawiają, że "Sielsko i diabelsko" nadaje się na prezent dla każdej kobiety.
I ze względu na formę i ze względu na treść.

"Sielsko i diabelsko" to książka, którą w pierwszej chwili mylnie zaczęłam porównywać z "Pod słońcem Toskanii" Frances Mayes, czy z Prowansją Petera Mayle'a. Od dawna bowiem szukam polskiego odpowiednika wyżej wymienionych tytułów.
Zbliżony jest tu wątek główny - nasza bohaterka remontuje dom na prowincji, ma problemy z wodą i znikającą brygadą remontową - te kłopoty maja...

Ten, kto porównał książki Toma Holta do Pratchetta, wyrządził Holtowi straszna krzywdę. Po takiej zapowiedzi czytelnik spodziewa się literatury zupełnie innego rodzaju. Holtowi chyba najbliżej jest do "Siedemnastolatka" Tarkingtona. Paul nawet przypomina nieco Williama. W "Przenośnych drzwiach" znajdujemy podobny typ humoru, podobny sposób przedstawiania rzeczywistości.
Właściwie jest to książka o manipulacji. Sophie i Paul zostają wciągnięci w specyficzną formę "biurowych rozgrywek". Początkowo są biernymi widzami, by w końcu stać się pełnoprawnymi graczami.
Powieści nie czyta się jednym tchem. Akcja rozwija się wolno, podczas gdy autor wprowadza czytelnika w reguły stworzonego przez siebie świata.
Stanowczo nie jest to jednak "Świat Dysku".

Ten, kto porównał książki Toma Holta do Pratchetta, wyrządził Holtowi straszna krzywdę. Po takiej zapowiedzi czytelnik spodziewa się literatury zupełnie innego rodzaju. Holtowi chyba najbliżej jest do "Siedemnastolatka" Tarkingtona. Paul nawet przypomina nieco Williama. W "Przenośnych drzwiach" znajdujemy podobny typ humoru, podobny sposób przedstawiania...