Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli ktoś jest znudzony kryminałami osadzonymi w Sandomierzu lub w Kirunie, jest to wycieczka w nowe zakamarki. Kryminał nie zabrał mnie nigdy na wysokie loty, choć na wakacjach fajnie się to czyta do odpoczynku i jest to rozrywka nieuwłaczająca.

Ładne wydanie, trochę papier szary, trochę biały. Znalazłem tylko jeden błąd.

Jeśli ktoś jest znudzony kryminałami osadzonymi w Sandomierzu lub w Kirunie, jest to wycieczka w nowe zakamarki. Kryminał nie zabrał mnie nigdy na wysokie loty, choć na wakacjach fajnie się to czyta do odpoczynku i jest to rozrywka nieuwłaczająca.

Ładne wydanie, trochę papier szary, trochę biały. Znalazłem tylko jeden błąd.

Duża część książki to w moich oczach „gdybizm”: a może samochody będą same jeździć, a może będzie lekarz mógł monitorować zdrowie przez smartfony i czujniki, a może…

Niestety oprócz tego nie mogłem nic innego wyjąć.

Duża część książki to w moich oczach „gdybizm”: a może samochody będą same jeździć, a może będzie lekarz mógł monitorować zdrowie przez smartfony i czujniki, a może…

Niestety oprócz tego nie mogłem nic innego wyjąć.

W pewnym momencie lektury zamiast zajmować się przedłożoną w niej sprawą polską, bardziej zajmowałem się sobą: te pojęcia typu „transpasywność” jakoś kazały mi zająć się bardziej moją osobą niż moim narodem. „Zranieni mają kamienne serca” chyba jest dla mnie najtrafniejszą diagnozą z książki; szerokością swoją zakrawającą o życie prywatne, gdzie znowu: treść książki ściąga mnie na myślenie bardziej osobiste niż społeczne.

W pewnym momencie lektury zamiast zajmować się przedłożoną w niej sprawą polską, bardziej zajmowałem się sobą: te pojęcia typu „transpasywność” jakoś kazały mi zająć się bardziej moją osobą niż moim narodem. „Zranieni mają kamienne serca” chyba jest dla mnie najtrafniejszą diagnozą z książki; szerokością swoją zakrawającą o życie prywatne, gdzie znowu: treść książki ściąga...