Jesteśmy społecznością, która kocha książki

dawno nie miałam tak wielkiej ochoty zamordowania absolutnie wszystkich postaci, jak podczas czytania tego badziewia.

dawno nie miałam tak wielkiej ochoty zamordowania absolutnie wszystkich postaci, jak podczas czytania tego badziewia.

Gdy myślę o tej książce, w głowie mam zdanie “tak, ale też i nie”. Wiele rzeczy tutaj wyszło bardzo fajnie i nie wyszło równie wiele. Książka to jednocześnie lekka parodia polskiego systemu edukacji i poważna, moralizatorska lekcja, przez co całość staje się ani jednym, ani drugim. Jako licealistka powiem jeszcze, że wplatanie neologizmów nie wyszło naturalnie, ale to nigdy nie wychodzi dobrze.

Profesor Perdragonowicz to postać dwojaka. Z jednej strony zachowuje się okropnie w stosunku do uczniów: jest wiecznie gburowaty, petryfikuje bez zgody (bo i tak nikt ci nie uwierzy) (ale teleportacja to już co innego), aluzje co do nagich nastolatek w scenie z internatem wypadły obleśnie. Odnoszę wrażenie, że sam w szkole przeżył jakąś traumę, przez co teraz próbuje odreagowywać na uczniach. Z drugiej strony to jedyny nauczyciel w tej książce, któremu naprawdę zależy na uczniach, przez co mamy go odbierać jako postać pozytywną. Zarzucano przy tej postaci kulturę gwałtu, ale w moim odczuciu w tym przypadku chodziło po prostu o przestraszenie uczennic. Mimo to uważam, że nauczyciel nie znając uczennicy nie powinien rzucać na nią zaklęcia.

Wątek gwałtów w tej książce przewija się bardzo często. To ważne, żeby o tym mówić, ale w tej książce zabrakło kilku rzeczy. Pokazano, jak się bronić, przedstawiono kilka postaci, które padły ofiarą takich zachowań. Rzecz w tym, że sam element sprawców nie został kompletnie poruszony, nie ma nic o tym, do kogo się zwrócić o pomoc. Zabrakło kilku stron, żeby dopełnić tak ważną część.

Postacie w tej książce są płytkie, powiedziałabym, że większość drugoplanowych postaci to archetypy, które mają służyć do wyśmiania, skrytykowania albo pochwalenia pewnych zachowań. Poza poszczególnymi przypadkami nie wiemy zbyt wiele o tych postaciach, nie znamy ich przeszłości, rzadko kiedy wiemy, do czego właściwie dążą. Bardzo często są miałkie, pozbawione kompletnie emocji.

Sam system magii jest bardzo wygodny, bo nie ma po prostu ograniczeń. W tym świecie da się zrobić wszystko, przez co większość rozwiązań fabularnych opiera się na deus-ex-machina.

Za to ogromny plus za krytykę polskiego systemu edukacji i postać Sawy. :)

Gdy myślę o tej książce, w głowie mam zdanie “tak, ale też i nie”. Wiele rzeczy tutaj wyszło bardzo fajnie i nie wyszło równie wiele. Książka to jednocześnie lekka parodia polskiego systemu edukacji i poważna, moralizatorska lekcja, przez co całość staje się ani jednym, ani drugim. Jako licealistka powiem jeszcze, że wplatanie neologizmów nie wyszło naturalnie, ale to nigdy...

Ważna społecznie, gawędziarska i wciągająca.

Ważna społecznie, gawędziarska i wciągająca.