Jesteśmy społecznością, która kocha książki

3 POWODY, PRZEZ KTÓRE KOCHAM KSIĘGĘ DRZWI:
1. Jest to książka o książkach, które posiadają niesamowite moce. Dzięki księdze drzwi możecie przenieść się w dowolne miejsce na świecie (w teraźniejszości i przeszłości);
2. W książce zwarto motyw podróży w czasie;
3. Spomiędzy stron „Księgi drzwi” wylewa się magia;

„Księga drzwi” to książka, która już na początku porywa nas do swojego świata, otulając magią, ciepłem i niesamowitym komfortem. Czytając tę pozycję, czułam się, jak mała dziewczynka, która dopiero co odkrywa cudowność książek i z każdą przerzuconą przez nią stroną oddaje cząstkę swojego serca fikcyjnym bohaterom. Trzymając w rękach „Księgę drzwi” miałam wrażenie, że wychodzę na spotkanie z dawnym przyjacielem: takim, za którym bardzo tęskniłam, ale do tej pory nie zdawałam sobie z tego sprawy... To, co najbardziej mnie urzekło to sposób, w jaki autor połączył przeszłość z teraźniejszością. Dawne wydarzenia mieszały się z obecnymi, a to co stało się kilka lat temu, oddziaływało na chwilę obecną. Ten zabieg był N I E S A M O W I T Y i przyniósł mi ogromną satysfakcję.

Bardzo polubiłam się z głównymi bohaterami - w książce poznajemy mnóstwo perspektyw, dzięki którym możemy wczuć się w rozgrywane wydarzenia i lepiej poznać wszystkie postacie. Co prawda przyjaciółka głównej bohaterki miała niezwykle skłonności do wywoływania we mnie irytacji, ale co by to była za książka, gdyby nikt taki się w niej nie pojawił??? Poza drobnymi zgrzytami (z przyjaciółką Cassie i nie tylko) bawiłam się rewelacyjnie! Polecam tę książkę osobom, które chcą się zaskoczyć i tak jak ja uwielbiają motyw podróży w czasie.

3 POWODY, PRZEZ KTÓRE KOCHAM KSIĘGĘ DRZWI:
1. Jest to książka o książkach, które posiadają niesamowite moce. Dzięki księdze drzwi możecie przenieść się w dowolne miejsce na świecie (w teraźniejszości i przeszłości);
2. W książce zwarto motyw podróży w czasie;
3. Spomiędzy stron „Księgi drzwi” wylewa się magia;

„Księga drzwi” to książka, która już na początku porywa nas...

„Bezsilna”, czyli dzisiaj o książce, która mnie zawiodła.

Nie lubię pisać negatywnych opinii, ale ta niestety taka będzie. „Bezsilna” to książka, która miała być hitem - i nim jest - jednak nie dla mnie. Rozumiem jej fenomen, zapierające dech w piersiach momenty, które świetnie sprzedają się w internecie (sama dałam się na nie złapać), ale po przeczytaniu ponad 600 stron kończę tę książkę z cierpkim uczuciem zawodu i znużenia. Nie zrozumcie mnie źle, ta historia miał swoje lepsze i gorsze momenty, przy czym przewaga tych gorszych spowodowała, że czytało mi się ją strasznie opornie i z każdą kolejną stroną z coraz większym utęsknieniem wyglądałam końca.

Rzeczą, która najbardziej uwierała mnie podczas czytania, były zbyt mocne inspiracje z innych książek - na pierwszy plan wysuwają się oczywiście „Igrzyska śmierci”. W pewnym momencie czułam się, jakbym śledziła kilka znanych mi już historii splecionych w jedną, która sama w sobie nie ma mi nic ciekawego do zaoferowania. Poza tym w w przypadku „Bezsilnej” absurd gonił absurd, a logika ulotniła się już po pierwszej stronie. No nie. Nie kupuję tego, że główna bohaterka podaje się za medium, a przy „używaniu” swojej mocy, kieruje się jedynie drogą dedukcji i obserwacji - coś jak Sherlock Holmes tylko kilka poziomów niżej - a wszyscy inni jej wierzą, bo przecież to co mówi, jest tak bardzo wiarygodne. Uwaga spoiler: żadna z rzeczy, którą przewidziała Pae nie ma większego sensu.

Cała ta książka wydaje mi się bardzo naciągana. Liczyłam na wątek rivals to lovers, mocny slow burn, a finalnie nie dostałam żadnej z tych rzeczy, bo bohaterowie flirtowali ze sobą już przy pierwszym spotkaniu. To prawda - niektóre ich rozmowy były ciekawe i angażujące, ale to wciąż za mało, aby uratować całą historię. Uważam, że fabuła miała duży potencjał, jednak został on doszczętnie pogrzebany przez lekceważące podejście do przedstawionego świata i zasad, które nim rządzą.

Wiem, jak wielu osobom podobała się ta książka i całkowicie Was rozumiem. Domyślam się, co takiego Was w niej urzekło, jednak ja choćbym bardzo chciała - nie potrafię się z nią polubić. Ten tytuł to mój największy zawód tego roku i chyba długo nie będę mogła się z tym pogodzić, bo oprócz tego co wymieniłam - istnieje dużo więcej punktów, które w mojej opinii działają na niekorzyść „Bezsilnej”…

„Bezsilna”, czyli dzisiaj o książce, która mnie zawiodła.

Nie lubię pisać negatywnych opinii, ale ta niestety taka będzie. „Bezsilna” to książka, która miała być hitem - i nim jest - jednak nie dla mnie. Rozumiem jej fenomen, zapierające dech w piersiach momenty, które świetnie sprzedają się w internecie (sama dałam się na nie złapać), ale po przeczytaniu ponad 600 stron...

To było moje drugie podejście do tej serii. Poprzednim razem odłożyłam ją na półkę po przeczytaniu „Korony w mroku”, bo nie czułam palącej chęci, by poznawać ten świat dalej. Od tamtej pory minęło już kilka lat, a ja w międzyczasie usłyszałam wiele głosów, mówiących, że powinnam kontynuować przygodę z tym całym magicznym i pełnym sekretów uniwersum, bo WARTO. No więc oczyściłam głowę, sięgnęłam po nowe wydanie w twardej oprawie i dzisiaj oficjalnie ogłaszam Wam, że widzę tu szansę na miłość. Oczywiście między mną a Szklanym Tronem.

Tę część czytałam bardzo długo - głównie przez masę obowiązków, które musiałam wypełnić. Mimo to za każdym razem wracałam do niej z przyjemnością i zaintrygowaniem. Po tylu latach od pierwszego czytania „Korony w mroku” zdążyłam zapomnieć wiele istotnych faktów i nie ukrywam, że tym razem fabuła wywarła na mnie spore wrażenie (a podobno to dopiero początek!).

Jasne, Celaena podobnie jak w pierwszym tomie znowu mnie irytowała, Chaol doprowadzał do szału, ale ostatecznie nie było tak źle. Bardzo mocno wciągnęłam się w wykreowany przez autorkę świat i podoba mi się, że w końcu ujrzałam w nim prawdziwą zabójczynię w jej najlepszej formie. Jestem pozytywnie zaskoczona tą częścią i chyba zaczynam rozumieć wszystkie „ochy” i „achy” nad całą serią. Było dynamicznie, mrocznie i magicznie - czyli tak jak lubię najbardziej.

To było moje drugie podejście do tej serii. Poprzednim razem odłożyłam ją na półkę po przeczytaniu „Korony w mroku”, bo nie czułam palącej chęci, by poznawać ten świat dalej. Od tamtej pory minęło już kilka lat, a ja w międzyczasie usłyszałam wiele głosów, mówiących, że powinnam kontynuować przygodę z tym całym magicznym i pełnym sekretów uniwersum, bo WARTO. No więc...