Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Nie możemy od siebie odwrócić wzroku, w jednym spojrzeniu mówimy sobie tak wiele. Moje serce wypełnia się czymś z innego świata, uczuciem, którego ludzie szukają całe życie, o które wybuchają wojny.
Miłość.”

Pewnie część z Was wie, że kocham motyw zakazanej relacji. Dlatego nic dziwnego, że gdy tylko ujrzałam zapowiedź „Sweet Dandelion”, wiedziałam, że muszę ją poznać. Nie spodziewałam się jednak tak potężnej dawki emocji. I tym Micaela Smeltzer mnie kupiła! 

Dani ma za sobą traumatyczne wydarzenia, wskutek czego przeprowadza się do brata, gdzie kończyć będzie liceum. Jest zagubiona, z barwnej i żywiołowej dziewczyny stała się obojętna i zamknięta w sobie. Zostaje również skierowana na codzienne sesje do szkolnego pedagoga, co nie jest dla niej optymistyczną perspektywą. Pan Taylor okazuje się jednak niespełna trzydziestoletnim mężczyzną, który burzy jest ogólny osąd na temat psychologów i terapeutów, wynikający z dotychczasowych doświadczeń. Nie stara się na siłę wyciągać z niej zwierzeń, nie wpaja gotowych rozwiązań. Po prostu jest. Żadne z nich nie przewidziało się, że w grę wejdą prawdziwe uczucia.

Relacja Dani Lachlana została zbudowana naprawdę dobrze. Autorka postawiła na więź emocjonalną, która oparta została na przyjaźni i zrozumieniu. Dopiero po dłuższym czasie pojawiają się głębsze uczucia, choć ze strony Dani przyciąganie pojawia się już na samym początku. Wynikało to pewnie z tego, że przy nim czuła się bezpieczna i wysłuchana. Ich relacja to idealny przykład „właściwa osoba, niewłaściwy czas”. Czytelnik nie ma poczucia (przynajmniej ja nie miałam), że jest niemoralna. Micaela zadbała o jej głębię, a na przeszkodzie stały wyłącznie zajmowane przez nich pozycje. Widać to szczególne i wyjątkowe porozumienie dusz, które do mnie przemówiło. Ich droga jest wyboista, pełna przeciwności, trudnych wyborów, łez, ale też zrozumienia, zaufania i prawdziwego uczucia. Szkoda tylko, że historię poznajemy wyłącznie z perspektywy Dani, bo jestem ciekawa, co działo się w głowie Lachlana. Z drugiej strony dzięki temu niepewność trzymała mnie w napięciu do samego końca. 
Mam jednak małe zastrzeżenie. W pewnym momencie miałam wrażeniem, że autorka bardziej skupiła się na przyjaźni Dani z Anselem, który coś do niej poczuł. Przeszło mi nawet przez myśl, czy nie lepiej właśnie byłoby jej z nim, bo był tak oddany ich relacji. 

Tę prawie sześćsetstronnicową powieść przeczytałam w dwa dni. Nie byłam w stanie się oderwać i czytałam w każdej możliwej chwili, olewając po drodze obowiązki. Historia Dani i Lachlana przemówiła do mnie, nakarmiła emocjami moją duszę książkoholika. Natomiast krótkie rozdziały sprawiały, że czytanie przebiegało dynamicznie. Podobało mi się to, że autorka tak duży nacisk położyła na traumę Dani, ona nie znika nagle jak za dotknięciem magicznej różdżki, a wymaga pracy, jej wewnętrznej potrzeby uzdrowienia. Pióro Micaeli Smeltzer spodobało mi się na tyle, że z chęcią poznam jej inne powieści. 

„Sweet Dandelion” to nie jest kolejny schematyczny i płomienny romans z motywem zakazanej relacji. To przepiękna i ujmująca powieść o zrozumieniu, wsparciu, przyjaźni, szukaniu własnej drogi, kiedy kierunek ulega zmianie. To historia dwóch bratnich dusz, które znalazły się w najmniej oczekiwanym i niewłaściwym momencie. Autorka zachwyca emocjonalnością, wspaniale zbudowanymi więziami oraz wartością płynącą z opowieści. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. Polecam! 

„Nie możemy od siebie odwrócić wzroku, w jednym spojrzeniu mówimy sobie tak wiele. Moje serce wypełnia się czymś z innego świata, uczuciem, którego ludzie szukają całe życie, o które wybuchają wojny.
Miłość.”

Pewnie część z Was wie, że kocham motyw zakazanej relacji. Dlatego nic dziwnego, że gdy tylko ujrzałam zapowiedź „Sweet Dandelion”, wiedziałam, że muszę ją poznać....

„Jak niby miałabym wytłumaczyć, dlaczego nie mogę pozwolić Daxowi się do mnie zbliżyć? Jak miałabym jej powiedzieć, że przy nim czuję się tak, jakbym była łatwopalna?”

„Łatwopalna” zaintrygowała mnie, gdy tylko przeczytałam jej opis. Wątek paranormalny zwabił mnie jak ćmę, bo już czytałam jedną powieść Ludki Skrzydlewskiej w tym klimacie i bardzo mi się podobała. Tym razem jednak autorka podążyła w zupełnie innym, ale niemniej ciekawym kierunku. 

Główną bohaterką jest Delaney Fox i to właśnie z jej perspektywy poznajemy tę historię. Kiedy była dzieckiem, w ich domu wybuchł pożar, który zabrał jej brata, a jej  pozostawił ślady na ciele. Choć stały się jej zmorą, były niewielką ceną w obliczu wyrzutów sumienia za śmierć Dylana. Wydarzenie to odcisnęło piętno na jej psychice i nawet dwadzieścia lat później towarzyszą jej koszmary i lęki. Ale Laney ma tajemnicę, o której nie wie nikt… chyba.

Nowe miejsce zamieszkania miało być nowym początkiem. Lane nie była przygotowana na to, że jej nowym sąsiadem będzie przystojniak, który budzi w niej nieznane dotąd uczucia. Jej poczucie własnej wartości jednak nie pozwala jej na myśli, że ktoś taki jak on mógłby się nią zainteresować. Muszę przyznać, że łamało mi to serce. Nie pomagała również jej relacja z jej przyjaciółką, Savannah, której nie polubiłam. W jej towarzystwie Lane zmuszona była wychodzić ze swojej strefy komfortu, ale nie w tym pozytywnym sensie. Dopiero u boku Daxa zaczęło się coś zmieniać, choć i tak był to żmudny proces. Muszę przyznać, że te pesymistyczne myśli Lane z czasem zaczęły mnie nieco nużyć, rozumiałam ją, ale w moim odczuciu zostały nieco przeciągnięte. 

Relacja Daxa i Delaney została wykreowana naprawdę przyjemnie. Wyczuwalne jest przyciąganie, chemię, a na coś więcej musimy poczekać. Dax skrupulatnie burzy mur Laney i obserwowanie tego, jak odbudowuje jej poczucie własnej wartości, było naprawdę piękne. Skradł tym kawałek mojego serca. Może ich uczucie pojawia się nieco za szybko, ale biorąc pod uwagę wspólne przeżycia, można przymknąć na to oko. Ich zbliżenia są pełne namiętności i przyjemnej dozy pikanterii. Tego akurat w powieściach Ludki nie brakuje, ale wszystko opisane jest ze smakiem, sceny te nie są wulgarne ani nie wywołują ciar żenady.  

Ciekawym aspektem tej powieści jest wątek kryminalny, który utrzymuje w napięciu. Zagadka związana z podpalaczem i jego kolejnymi celami dodała charakteru. Zdecydowanie intryguje, stanowi element zaskoczenia, ale muszę przyznać, że w pewnym momencie zorientowałam się, kto za tym stoi. Zdolności Delaney dodały opowieści nietuzinkowości, z czymś takim jeszcze się nie spotkałam i po raz kolejny jestem pod wrażeniem pomysłowości autorki. 

„Łatwopalna” to kolejna świetna pozycja w dorobku Ludki Skrzydlewskiej. To idealna historia dla miłośniczek gorących strażaków oraz motywu „reverse grumpy & sunshine”. Nie jest przesłodzona, a wątek romantyczny otula ciepłem i nadzieją. Pióro autorki jak zwykle wciąga, a ciekawie poprowadzona fabuła nie pozwala oderwać się od lektury. Polubiłam bohaterów tej powieści i spędziłam z nimi naprawdę przyjemne chwile. Polecam! 

„Jak niby miałabym wytłumaczyć, dlaczego nie mogę pozwolić Daxowi się do mnie zbliżyć? Jak miałabym jej powiedzieć, że przy nim czuję się tak, jakbym była łatwopalna?”

„Łatwopalna” zaintrygowała mnie, gdy tylko przeczytałam jej opis. Wątek paranormalny zwabił mnie jak ćmę, bo już czytałam jedną powieść Ludki Skrzydlewskiej w tym klimacie i bardzo mi się podobała. Tym razem...

„I gdy już prawie udało mi się pozbyć jej z głowy, ona wraca. Jak świeży zastrzyk czystego narkotyku, kiedy niemal już udało mi się wyjść z nałogu.”

Kocham Elle Kennedy w wydaniu hokejowym, a jej serie stanowią moją bezpieczną i komfortowa przystań, do której uwielbiam powracać. Seria „Avalon Bay” pokazuje jej zupełnie inne oblicze, co w porównaniu choćby do „Off-campus” może uchodzić za słabsze, dla mnie jednak jest udaną próbą sił w czymś innym. Polubiłam ją za lekki, wakacyjny klimat oraz nieschematyczne i wyraziste postacie. 

„Reputacja niegrzecznej dziewczyny” ponownie przenosi nas do Avalon Bay. Tym razem głównymi bohaterami są Evan, którego poznaliśmy już w poprzednim tomie oraz Genevieve, która choć nieobecna, była jak cień podążający jego śladem. „Kompleks grzecznej dziewczynki” pokazał ich relację jako toksyczną i nieodpowiednią do tego stopnia, że sama nie wiedziałam, jak odbiorę ich historię, gdy sami dojdą do głosu. Bardzo podobało mi się, że Elle wzięła na tapetę tak nieidealne, popełniające młodzieńcze błędy, ale żyjące pełnią życia osoby. Gen i Evan razem byli jak huragan siejący zniszczenie, jak nieokiełznany pożar, który po drodze zostawiał po sobie zgliszcza. Wszystko jednak się zmieniło, gdy dziewczyna nagle wyjechała bez słowa. Po roku nieobecności wraca ze względu na śmierć matki i wszystko zanosi się na to, że zmuszona będzie zostać w miasteczku trochę dłużej. Ten rok zmienił Gen, starała się zerwać ze złymi nawykami, które dotychczas wpędzały ją kłopoty. Jedną z iskier zapalnych jej niewłaściwego zachowania był właśnie Evan.  

Jego ten rok nie potraktował łagodnie. Początkowo uznał to za kolejną gierkę Gen, do czego zdążyli już przywyknąć. Mijające miesiące bez kontaktu wyprowadziły go jednak z błędu, tym samym pozostawiając jątrząca się ranę. Powrót Gen widzi jako szansę, a jej upór i dystans traktuje jak wyzwanie. Genevieve jednak nie jest już taka sama, a przynajmniej próbuje za taką uchodzić. Zerwanie z reputacją niegrzecznej dziewczyny wcale nie jest takie łatwe, zwłaszcza gdy na horyzoncie pojawia się ktoś, kto przypomina, jak wcześniej się czuła i jak nadal potrafi się przy nim czuć. Ich relacja jest pełna pasji, ognia, choć autorka nie skupia się zbyt bardzo na ich cielesności. Podobało mi się to, że skupiła się na ich przemianie, na chęci odnalezienia siebie na nowo. Niemałe znaczenie w ich przypadku mają także relacje z rodzicami, co miało duży wpływ na ich zachowanie, na postrzeganie siebie samych. Pod płaszczykiem lekkości wskazuje na ważne wartości, skłania do przemyśleń. Nie brakuje tu także humoru, który jest charakterystyczne dla pióra Elle Kennedy. Idealnie go dozuje, niejednokrotnie wywołując uśmiech na twarzy. 

„Reputacja niegrzecznej dziewczyny” to przede wszystkim powieść o drugiej szansie, przebaczeniu, próbie zerwania z przeszłością i stawaniu się lepszą wersją siebie. Elle Kennedy wzięła na warsztat dwie nieidealne, zagubione dusze, które mimo wspólnej barwnej przeszłości, są dla siebie idealne. Nie jest to taka Elle Kennedy, jaką pokochałam za serie „Off-campus”, „Briar U”, czy „Hokeiści”, zabrakło mi tej charakterystycznej dla nich magii, jaką rzuca na czytelnika w trakcie czytania. Niemniej jednak w dalszym ciągu porywa w swe szpony i pochłania, a ja spędziłam z historią Evana i Genevieve bardzo przyjemne chwile. To jedna z tych historii, które gdy już się zacznie, to nie jest się w stanie oderwać, dopóki nie dotrze się do końca. Zachęcam do przeczytania! 

„I gdy już prawie udało mi się pozbyć jej z głowy, ona wraca. Jak świeży zastrzyk czystego narkotyku, kiedy niemal już udało mi się wyjść z nałogu.”

Kocham Elle Kennedy w wydaniu hokejowym, a jej serie stanowią moją bezpieczną i komfortowa przystań, do której uwielbiam powracać. Seria „Avalon Bay” pokazuje jej zupełnie inne oblicze, co w porównaniu choćby do „Off-campus”...