Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Przykro mi tato, że nie miałem odwagi, aby stanąć przed tobą, położyć rękę na twoim ramieniu i patrząc ci prosto w oczy, powiedzieć spokojnym, pewnym głosem, że jesteś dziwnym facetem, pół bogiem, pół świnią"

Przeczytanie tej książki to była dla mnie niezwykle długa przeprawa, obfitująca w różne stany dotyczące jej czytania takie jak pochłonięcie w lekturze albo niechęć do jej powrotu. Raz było tak, raz było tak - nie było miedzy tymi nastrojami nic pomiędzy.
I generalizując fabułę to ta powieść jest o tym, że mężczyzna w średnim wieku na 724 stronach użala się nad tym jak bardzo ma nieudane życie. Ja wiem, że to nie zachęca do przeczytania, nie zachęci was pewnie też i to, że główny bohater i narrator Toni, nie zaskarbił mojej sympatii. A jednak w całej rozciągłości powieść mi się spodobała. Dobrze mi się ją czytało. Podobał mi się uszczypliwy język i dystans, sama historia Toniego, też była - nie to, że przyjemna, ale ciekawa: barwna, jakaś i przede wszystkim niejednowymiarowa.
Zdecydowanie dla mnie nie była to powieść do czytania ciągiem. Monotematyczność czasem mnie przytłaczała (główną osią powieści jest zaplanowane samob@jstwo Toniego, który przez rok przed własną zaplanowaną śmiercią, skrzętnie spisuje historię swojego życia). Opowieść Toniego to słodko-gorzka historia, choć w sumie to myślę, że to gorzka historia okraszona tylko całkiem sprawną i barwną opowieścią pełną ironii i sarkazmu. Dużo dobrego dla tej powieści zrobił styl w jakim powstała. Bo cięty humor leżał w niej doskonale. Podobało mi się to jak autor zbudował tę historię, to że te wszystkie opowieści się nawarstwiały i że wszelkie wcześniejsze niedopowiedzenia zostawały odkrywane przy kolejnych historiach. Dzięki temu czytelnicy dostali pełny obraz rodziny Toniego, zarówno jego rodziców, brata jak i jego byłej żony i nieudanego (o czym często wspomina) syna. Trochę żałuję, że końcówka wyglądała tak jak wyglądała (ujmę to właśnie w ten sposób, żeby nie spojlerować), niezbyt mi przypadła do gustu - te kilka ostatnich stron dosłownie, po prostu spodziewałam się czegoś innego. Całość powieści dla mnie na plus, choć... nic by jej pewnie się nie stało, gdyby była o połowę krótsza.
Może i nie jest to jakaś arcy-wybitna powieść, ale dobrze się czyta i mimo mojego narzekania, że trochę się przy niej wymęczyłam, to jest to lektura całkiem wciągająca.

"Przykro mi tato, że nie miałem odwagi, aby stanąć przed tobą, położyć rękę na twoim ramieniu i patrząc ci prosto w oczy, powiedzieć spokojnym, pewnym głosem, że jesteś dziwnym facetem, pół bogiem, pół świnią"

Przeczytanie tej książki to była dla mnie niezwykle długa przeprawa, obfitująca w różne stany dotyczące jej czytania takie jak pochłonięcie w lekturze albo...

Z przykrością stwierdzam, że książka Piskały nie znajdzie się w gronie moich ulubionych Szczelin. Po skończonej lekturze stoję w bardzo szerokim rozkroku i zastanawiam się czy ten reportaż był dobry czy nie. Bo tak: brnęłam z trudem przez pierwsze 100 stron, było trochę zbyt chaotycznie, trochę za wiele autora, a za mało konkretów. A potem przyszła druga połowa książki, która mnie bardzo zaciekawiła i którą czytało mi się o niebo lepiej. Mam problem też i z tym, że niewiele wiem o Afryce Wschodniej i według mnie autor pozostawiał też i wiele niedopowiedzeń - były momenty kiedy wydawało mi się, że tekst jest po prostu urwany i brakuje kilku zdań na zakończenie danej myśli. A potem dochodzą do tego bardzo dobre rozdziały jak np. ten o Ugandzie i społeczności LGBTQ+. W moim odczuciu jest to reportaż bardzo nierówny, w którym można znaleźć wiele chaosu i niedopowiedzeń oraz wiele wartościowych i bardzo dobrych tekstów. Jest kilka słabszych rozdziałów, ale też jest poruszanych wiele ważnych i ciekawych problemów oraz tego jak sobie radzą (nie radzą) z nimi mieszkańcy. Choć fakt jest faktem, że miejscami autor tylko wspomina o ciężkich tematach i więcej miejsca przeznacza na własne wspomnienia. Przeszkadzało mi też, że są w momenty w tym reportażu gdzie autor bardzo skacze z tematu w następny temat i łatwo się w nim zgubić.

Po pewnym czasie od przeczytania myślę jednak, że głównym kłopotem w tym reportażu było dla mnie nagromadzenie, zbyt wielu problemów z jakimi mierzą się ludzie w Afryce Wschodniej i staranie się opowiedzenie o nich w tak krótkim tekście. Można też i potraktować reportaż Piskały jako wstęp do czytania o Afryce, bo tematów o jakie zahaczył autor jest wiele: handel ludźmi, niewolnicza praca, wyzysk, AIDS, instytucje pomocowe, kolonializm itd.

Choć uważam, że nie jest to jakiś szczególnie wybitny tekst, to książka sama w sobie jest warta przeczytania, zwłaszcza, że jak już wspomniałam wcześniej, druga część jest duże lepsza niż pierwsza. Może i gdzieś mi umknęło całe przesłanie tego reportażu na temat miłości i skupiłam się na opisywanych problemach z poszczególnych miejsc, ale autor pisząc o zmaganiach zwykłych ludzi ukazał wielowymiarowy, współczesny obraz Afryki Wschodniej co w zasadzie jest warte poznania.

Z przykrością stwierdzam, że książka Piskały nie znajdzie się w gronie moich ulubionych Szczelin. Po skończonej lekturze stoję w bardzo szerokim rozkroku i zastanawiam się czy ten reportaż był dobry czy nie. Bo tak: brnęłam z trudem przez pierwsze 100 stron, było trochę zbyt chaotycznie, trochę za wiele autora, a za mało konkretów. A potem przyszła druga połowa książki,...

"Czciciele słońca zaczęli zajmować swoje miejsca: złakomieni opalenizny ludzie ruszyli na plaże, a duży czarny wąż na zwróconą na południe nadbrzeżną skalę. I choć ludzie zwykli utożsamiać węża z siłami ciemności, był on prawdziwym dzieckiem słońca".

Nigdy tak długo nie czytałam tak krótkiej książki. Delektowałam się historią, opisami, przyrodą wypychającą się z tego tekstu. Powieść uczy uważności na najmniejsze detale związane ze światem przyrody, wymaga zatrzymania, może też i dlatego tak dobrze czytało mi się ją siedząc na ogrodzie. Językowo powieść jest przepiękna, dawno już nie czułam takiego zaangażowania czytając opisy przyrody - te o ważce, wężu i o ziarnach pieprzu spodobały mi się najbardziej. Powieść pełna nostalgii i subtelnego realizmu magicznego, który idealnie współgra z jej fabułą. To też i powieść, która pod płaszczem sielankowej opowieści skrywa w swoich zakamarkach brzemię II Wojny Światowej.
"Sielanka" trochę przypomina mi swoim mrocznym klimatem "Gdy oślica ujrzała anioła". Nie wiem skąd to porównanie, może przez narratora?
Niemniej jest to wspaniała powieść do zanurzenia się w naturze, choćby i tej brutalnej i opartej na instynkcie, w świecie gdzie większy zjada mniejszego. Niesamowita opowieść o ludziach, szczęściach, miłościach i mroku. Tak dla mnie to najbardziej opowieść o mroku w każdym wydaniu. Ale przy tym niezwykle piękna i wzruszająca.

"Czciciele słońca zaczęli zajmować swoje miejsca: złakomieni opalenizny ludzie ruszyli na plaże, a duży czarny wąż na zwróconą na południe nadbrzeżną skalę. I choć ludzie zwykli utożsamiać węża z siłami ciemności, był on prawdziwym dzieckiem słońca".

Nigdy tak długo nie czytałam tak krótkiej książki. Delektowałam się historią, opisami, przyrodą wypychającą się z tego...