Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiktoria prowadzi własną kwiaciarnie, wychowuje córkę i utrzymuje dobre relacje z byłym mężem. Wszystko wydaje się być w najlepszym porządku. Do czasu, kiedy dowiaduje się, że jej była szkoła organizuje bal absolwentów. Choć z początku kobieta upiera się, że nie ma szans, aby poszła na to spotkanie, pojawiają się nowe okoliczności, które decydują o tym, że jednak się wybiera. Wszystkie szkolne wspomnienia powracają, a niezagojone rany się otwierają. Eliza ma niepowtarzalną szansę, aby wyjaśnić sobie nieporozumienia, które rozwaliły jej relację z Oskarem- byłym przyjacielem, w którym się podkochiwała.
 
Miałam ogromną ochotę na książkę, która mnie zrelaksuje i pozwoli się odprężyć i oto ona. Najnowsza powieść spod pióra Klaudii Bianek, to historia, która wciąga od samego początku, a lekki styl autorki sprawia, że strony uciekają w błyskawicznym tempie. „Zatańcz ze mną” jest książką nieco nostalgiczną, ale nie brakuje w niej pazura, odrobiny humoru, a nawet zwrotów akcji. Cudownie wykreowani bohaterowie, świetnie oddana chemia między dwójką byłych przyjaciół, ciekawe intrygi, które tę przyjaźń rozwaliły. Klaudia Bianek do tego wszystkiego dorzuciła jeszcze kilka piosenek przewodnich, które w mojej ocenie, niesamowicie oddają klimat tej historii. Nie sposób było ich nie nucić gdzieś między stronami. Ogromnie polubiłam Elizę i Oskara, którzy musieli przejść długą, pełną nieporozumień drogę, aby zrozumieć, że najważniejsza jest…miłość. Polecam!

Wiktoria prowadzi własną kwiaciarnie, wychowuje córkę i utrzymuje dobre relacje z byłym mężem. Wszystko wydaje się być w najlepszym porządku. Do czasu, kiedy dowiaduje się, że jej była szkoła organizuje bal absolwentów. Choć z początku kobieta upiera się, że nie ma szans, aby poszła na to ...

Rozwiń

Zwiń

Eliza wiedzie spokojne i uporządkowane życie u boku męża i córki. Ciężko jej jednak odciąć pępowinę i kiedy córka wyjeżdża na obóz, kobieta nie potrafi znieść rozłąki. Jakby tego było mało, do jej zmartwień dochodzi niespodziewany telefon, który zmienia jej dotychczasowe życie. Z rozmowy dowiaduje się, że jej Matka przebywa w hospicjum i to ostatni moment, aby dowiedzieć się czegoś o przeszłości. Targana wątpliwościami, wsiada w pociąg i wyrusza na drugi koniec Polski. Wie, że ten wyjazd przysporzy jej dużo bólu.
 
Kiedy zdecydowałam się przeczytać tę książkę, tradycyjnie nie przeczytałam opisu. Patrząc na okładkę, spodziewałam się lekkiej, relaksującej historii. Nic bardziej mylnego. „Czereśniowy sad” dostarczył mi takich emocji, że nawet kiedy to piszę, czuję gulę w gardle. Ta powieść to historia pełna bólu, rozczarowania, skomplikowanych relacji rodzinnych i…miłości. Miłości nieoczywistej, która musiała przebyć długą i trudną drogę. Jednak na pierwszym miejscu jest tutaj miłość matczyna, skłonna do wielu poświęceń. Przez większą część książki czułam ogromny ucisk w sercu. Aleksandra Rochowiak w fenomenalnym stylu oddała wszystkie odczucia i emocje, które przeżywali bohaterowie tej książki. Trudne wybory, nieprzepracowane traumy, sztuka wybaczania, niesprawiedliwość losu, patologiczne relacje rodzinne, utracona miłość- to wszystko odnajdziecie w „Czereśniowym sadzie”. Ogromnie Wam polecam! Jestem pewna, że tak jak ja, mocno przeżyjecie losy Elizy i jej bliskich.

Eliza wiedzie spokojne i uporządkowane życie u boku męża i córki. Ciężko jej jednak odciąć pępowinę i kiedy córka wyjeżdża na obóz, kobieta nie potrafi znieść rozłąki. Jakby tego było mało, do jej zmartwień dochodzi niespodziewany telefon, który zmienia jej dotychczasowe życie. Z rozmowy d...

Rozwiń

Zwiń

Mila kocha okolice, z których pochodzi. Jest niezależna, pracuje w księgarni i od lat toczy walkę z deweloperami, którzy klimatyczną Szklarską Porębę, próbują zniszczyć szklanymi apartamentowcami.
Alex to rodowity warszawiak, który na zlecenie ojca, ma zająć się najnowszą inwestycją. Wyrusza więc w Karkonosze, aby… wybudować nowy apartamentowiec.
Co się stanie, kiedy ta dwójka stanie sobie na drodze?
 
Na sam początek chciałabym wyrazić kilka słów uznania dla autorki za klimat, jaki stworzyła w tej powieści. Choć nigdy nie byłam w tamtych okolicach, to czułam się jakbym wraz z bohaterami spacerowała ulicami Szklarskiej Poręby. To zaś sprawiło, że miałam ochotę już, natychmiast pakować walizkę i wyruszyć w podróż- najchętniej w towarzystwie Mili i Alexa, których bardzo polubiłam. Cieszę się ogromnie, że Mila to kobieta z pazurem, potrafiąca postawić na swoim, uwielbiająca sarkazm i wiedząca czego chce od życia kobieta. Całe szczęście, bo bałam się historii o szarej myszce i bogatym biznesmenie. „Glass Hills” to powieść na jeden wieczór, a to wszystko za sprawą lekkiego pióra autorki oraz wciągającej i nie nużącej fabuły. Postaci, których poznacie na kartach tej lektury są charakterne, z bagażem doświadczeń, które ich ukształtowały, z wadami i zaletami. Jednym słowem (albo zdaniem) książka Anny Szczepczyńskiej bardzo poleca się do przeczytania i spędzenia kilku godzin w karkonoskich klimatach.

Mila kocha okolice, z których pochodzi. Jest niezależna, pracuje w księgarni i od lat toczy walkę z deweloperami, którzy klimatyczną Szklarską Porębę, próbują zniszczyć szklanymi apartamentowcami.
Alex to rodowity warszawiak, który na zlecenie ojca, ma zająć się najnowszą inwestycją. Wyrus...

Rozwiń

Zwiń

To miał być zwyczajny dzień. Nikt nie spodziewał się tragedii, która na zawsze odmieniła życie Dandelion. W wyniku strzelaniny w szkole straciła matkę, a sama długo walczyła o życie i sprawność. Teraz opiekę nad nią sprawuje brat, a ona musi zaliczyć ostatni rok liceum w nowej szkole. Z powodu nieprzepracowanej traumy, dziewczyna zostaje zmuszona do spotkań ze szkolnym pedagogiem. Niespodziewanie spędzany razem czas zaczyna zmieniać ich oboje.

„Sweet Dandelion” to niewątpliwie bardzo poruszająca historia, wywołująca ogrom emocji. Przyznam Wam szczerze, że po „Wytrwałości dzikich kwiatów”, moje oczekiwania były ogromne. Czy czuję się usatysfakcjonowana? I tak, i nie. Z jednej strony bardzo przeżywałam tę historię, zżyłam się z bohaterami, odczuwałam wszystko to, co miałam odczuwać: śmiałam się, wzruszałam, kibicowałam. Z drugiej strony, zabrakło mi elementu zaskoczenia bo cała powieść jest dość przewidywalna. Nie spodziewajcie się więc spektakularnego plot twistu jak w „Wytrwałości…”. Mimo to, pokochałam „Sweet Dandelion” bo przecież nie każda historia potrzebuje takiej bomby. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak autorka potrafi oddawać emocje- w szczególności ból i rozterki bohaterów, którzy walczą między tym co chcą, a tym co powinni. Choć ich związek wydawał się nie do końca moralny, to kreacja postaci, ich ciepło i wspaniałość aż krzyczały: trzymajcie za nas kciuki! I ja tak robiłam. Jak to się skończyło? Musicie dowiedzieć się z książki.

To miał być zwyczajny dzień. Nikt nie spodziewał się tragedii, która na zawsze odmieniła życie Dandelion. W wyniku strzelaniny w szkole straciła matkę, a sama długo walczyła o życie i sprawność. Teraz opiekę nad nią sprawuje brat, a ona musi zaliczyć ostatni rok liceum w nowej szkole. Z p...

Rozwiń

Zwiń

Leah czerpie z życia pełnymi garściami. Spełnia się jako artystka. Do tego, jej książka ma zostać niebawem wydana przez Desired Books- wydawnictwo jej przyjaciółki. Tylko najpierw trzeba tę książkę skończyć, a w tym przeszkadza jej pewien przystojny arystokrata, który skrada jej myśli. To jednak jeszcze nie wszystko. Leah na balu maskowym poznaje tajemniczego mężczyznę, z którym zaczyna wymieniać wiadomości. Kobieta nie może się zdecydować, dla którego z nich jej serce przyspiesza.
 
Oficjalnie kocham twórczość Magdaleny Szponar. To jak ona kreuje bohaterów, to jakie historie tworzy, na jakie pomysły wpada, to jest jakiś kosmos. „Mascarade” to dwa romanse i gdybym miała wybrać, który lubię bardziej, to poprosiłabym kolejne pytanie. Nie potrafię. Choć jeszcze jakiś czas temu mówiłam, że romans kostiumowy to raczej nie moja bajka, tu autorka stanowczo udowodniła mi, że byłam w błędzie. Nie zaprzeczę- moje serce zdobył Keith, ale Henderson z wersji kostiumowej, depcze mu po piętach. Dialogi w obu tych powieściach to złoto. Przepełnione humorem, ironią, ale też takie, przy których niejednokrotnie można się wzruszyć. Nawiązania do „Milestones” - kocham! Miałam uśmiech od ucha, do ucha. Poświęćmy jeszcze chwilkę dla relacji głównych postaci. Idealne tempo, idealna chemia, idealne sceny (ta, w której Leah pisała książkę, a Keith odtwarzał scenę…OMG!). Mogłabym Wam jeszcze pisać i pisać, ale zamiast tego, wolę abyście właśnie teraz wzięli do ręki „Mascarade” i po prostu zaczęli ją czytać. To będzie najpiękniejsze. 

Leah czerpie z życia pełnymi garściami. Spełnia się jako artystka. Do tego, jej książka ma zostać niebawem wydana przez Desired Books- wydawnictwo jej przyjaciółki. Tylko najpierw trzeba tę książkę skończyć, a w tym przeszkadza jej pewien przystojny arystokrata, który skrada jej myśli. To ...

Rozwiń

Zwiń

Rzeźnik znad Odry jest od lat nieuchwytny. Nie pozostawia po sobie śladów, nie da się go namierzyć w żaden sposób. Teraz najprawdopodobniej porwał Ninę- przynajmniej tak twierdzi Langer. Była żona prokuratora Paderborna jest więc w ogromnym niebezpieczeństwie. Padre i Siarka rozpoczynają walkę z czasem i…astrologią, bo to ona jest kluczem do złapania seryjnego.

Co to była za książka?! Nie skłamię, jeśli powiem, że była to jedna z najmocniejszych historii, jakie ostatnio przeczytałam. Opisy tortur wręcz bolały. Naprawdę. Czy to mnie odrzucało? Absolutnie. Pochłaniałam najpierw audioserial (swoją drogą- genialny), później przeszłam się na papier i przerzucałam stronę po stronie z prędkością światła. Wspaniałe to było. Wyśmienite. Jak wspomniałam na story: z chęcią bym tę książkę odczytała, żeby przeczytać jeszcze raz. Połącznie makabrycznych zbrodni, z ironicznymi dialogami bohaterów, to znak rozpoznawczy twórczości Mroza. Znak, który ja osobiście uwielbiam, dlatego też tak wielką sympatią darzę serię z Joanną i Zordonem. Owszem, domyśliłam się kto jest zabójcą, ale ani trochę nie zepsuło mi to zabawy. Dodam jeszcze, że motyw astrologii został tu świetnie przedstawiony i wykorzystany. Nie nudził, nie zniechęcał- brawo dla autora! Strasznie mi szkoda, że mam już tę powieść za sobą. Na szczęście, w posłowiu, Remigiusz dał nadzieję na szybki powrót do bohaterów, co niezmiernie mnie cieszy. 

Rzeźnik znad Odry jest od lat nieuchwytny. Nie pozostawia po sobie śladów, nie da się go namierzyć w żaden sposób. Teraz najprawdopodobniej porwał Ninę- przynajmniej tak twierdzi Langer. Była żona prokuratora Paderborna jest więc w ogromnym niebezpieczeństwie. Padre i Siarka rozpoczynają w...

Rozwiń

Zwiń

Lena wiedzie szczęśliwe życie. Ma fajną rodzinę, psy, pasję. Kiedy jednak przegląda zapiski swojej matki, postanawia odnaleźć swojego biologicznego ojca. Kamperem przemierza Polskę, a w poszukiwaniach (niezbyt dobrowolnie) towarzyszy jej Kornel. Kandydatów na ojca jest ośmiu. Co może pójść nie tak? Lena udowadnia, że wszystko.

Zacznę od tego, że jeśli nie czytaliście dwóch poprzednich książek Martyny, to wyjścia macie dwa: 1. Nadrobić zaległości. 2. Przeczytać najpierw tę, aby nabrać olbrzymią ochotę na poprzednie i patrz pkt.1. Ja doskonale znam twórczość autorki i dlatego, kiedy otrzymałam propozycję patronatu przy najnowszej książce, nie musiałam się długo zastanawiać czy sięgnąć po lekturę. Przeczytałam i podtrzymuję: uwielbiam pióro Martyny Pustelnik. Nikt, tak jak ona, nie potrafi przemycić tylu ważnych i trudnych tematów, przykrywając je ogromną dawką humoru. Taką, że czytając wybuchacie śmiechem, a jednocześnie przytakujecie rozmyślaniom bohaterów, ich rozterkom i problemom, które dotykają wielu z nas. Choć ta historia liczy sobie prawie 500 stron, nie okłamię Was, jeśli powiem że przeczytałam ją w jeden dzień. Była tak strasznie wciągająca, a ja tak bardzo pokochałam bohaterów, że nie dało się jej odłożyć. Wisienką na torcie była dla mnie postać Kornela, który okazał się mi bliższy niż jakakolwiek inna postać książkowa. Dlaczego, zapytacie? Ano dlatego, że główny bohater „Dałaś plamę Leno” jest niepełnosprawny i jest to identyczna niepełnosprawność jak u mojego syna. Moje serce skradło nawet jego podejście do tego tematu bo jest bardzo moje. Jak więc widzicie, nie było innej opcji- musiałam zakochać się w tej książce.

Lena wiedzie szczęśliwe życie. Ma fajną rodzinę, psy, pasję. Kiedy jednak przegląda zapiski swojej matki, postanawia odnaleźć swojego biologicznego ojca. Kamperem przemierza Polskę, a w poszukiwaniach (niezbyt dobrowolnie) towarzyszy jej Kornel. Kandydatów na ojca jest ośmiu. Co może pójść...

Rozwiń

Zwiń

12 listów- tyle zostało Joshowi po jego zmarłej żonie. Joshua i Lauren byli parą idealną. Świetna kariera, ogromna miłość i szacunek. Potem okazuje się, że Lauren jest chora, a na jej chorobę nie ma lekarstwa. Oboje pragną przeżyć czas, który im pozostał najlepiej jak potrafią, ale Lauren jak nikt inny, zna swojego męża. Wie, jak trudno mu będzie po jej śmierci. Postanawia więc zostawić mu 12 listów, w których udziela mu wskazówek i prowadzi go przez żałobę.

Kiedy to piszę, jestem świeżo po lekturze, a z moich oczu nadal kapią pojedyncze łzy. Od początku wiedziałam, że to będzie bardzo emocjonalna historia, ale nie spodziewałam się, że będzie aż tak boleć. Zacznę od tego, że to świetnie skonstruowana powieść. Czytelnik ma okazję poznać Lauren, która dopiero poznaje diagnozę i która przygotowuje się na to co nastanie. Druga perspektywa to Josh- już po stracie. Razem z nim i jego najbliższymi przeżywamy wszystkie etapy żałoby i niemal czujemy ból, z którym oni muszą żyć. Zaś wspomniana już perspektywa Lauren pozwala nam ją poznać, zbliżyć się do jej życia i relacji. To z kolei prowadzi do późniejszych łez. Ogromnych łez. Bo kiedy już pokochacie tych wszystkich bohaterów, nie da się inaczej. Ostatnie 100 stron ciągle płakałam. Wycierałam oczy, po to żeby zaraz siegnąć po nową chusteczkę i znów płakać. Mało było w moim życiu książek, które doprowadziły mnie do takiego stanu (mogę je zliczyć na palcach jednej ręki). Od teraz „Zdejmij z nieba księżyc” dołącza do tego grona. Dołącza do książek, które złamały mi serce i po których nie mogłam się pozbierać. Kac książkowy 3, 2, 1 start!

12 listów- tyle zostało Joshowi po jego zmarłej żonie. Joshua i Lauren byli parą idealną. Świetna kariera, ogromna miłość i szacunek. Potem okazuje się, że Lauren jest chora, a na jej chorobę nie ma lekarstwa. Oboje pragną przeżyć czas, który im pozostał najlepiej jak potrafią, ale Lauren ...

Rozwiń

Zwiń

Mitch to wiecznie niezadowolony i gburowaty obrońca D.C. Eagles. Jego temperament i wybuchowość doprowadziło do zawieszenia drużyny na piętnaście meczów. Do tego wszystkiego mężczyzna, dla ocieplenia wizerunku, został zmuszony do trenowania młodzieżowej drużyny hokeja. Już podczas pierwszego treningu na lodowisko wkracza energiczna blondynka, która zwraca uwagę trenerowi, że zachowuje się niegrzecznie w stosunku do jej młodszego brata. Mitch nie potrafi wyjaśnić co takiego jest w tej kobiecie i chłopcu, że jego mur obronny zaczyna pękać.

Zacznę od tego, że „Desire or defense”, to książka napisana lekkim, przystępnym językiem, który faktycznie sprawia, że zrelaksujecie się podczas lektury. Jednak oprócz tego, że jest lekką historią, jest też powieścią, która skłania do refleksji. Największym jej atutem są problemy poruszone na jej stronach. Problem zdrowia psychicznego, nieprzepracowanych traum, kłopoty z wyrażaniem emocji- to wszystko, to bardzo ważne kwestie, rzadko poruszane w książkach tego typu. Oczywiście znajdziecie tu też motyw hokeja, ale tak naprawdę jest on tylko tłem dla całej historii i nie przysłania tego co najważniejsze. Ujęła mnie kreacja bohaterów- szczególnie małego Noaha, który wniósł tak wiele w fabułę „Desire or defense”. Pokazał, że czasami dorośli mogą brać przykład z dzieci i do wielu spraw podchodzić tak, jak one. Nie zapomnijmy o wątku romantycznym, który oczywiście również jest tu bardzo istotny. Tutaj też nie mam żadnych uwag, bo jak mogłabym mieć, jeśli autorka dostarczyła mi dwójkę pyskatych bohaterów, dialogi pełne ironii i ogromną chemię jaka się między nimi wytworzyła. Czego można chcieć więcej?

Mitch to wiecznie niezadowolony i gburowaty obrońca D.C. Eagles. Jego temperament i wybuchowość doprowadziło do zawieszenia drużyny na piętnaście meczów. Do tego wszystkiego mężczyzna, dla ocieplenia wizerunku, został zmuszony do trenowania młodzieżowej drużyny hokeja. Już podczas pierwsze...

Rozwiń

Zwiń

Angela postanawia zapisać się do klubu miłośników kryminałów. Nawet nie przypuszcza, jak ta decyzja odmieni jej życie. Niemoralna propozycja, którą otrzymuje od jednego z profesorów jest początkiem koszmaru. Kiedy klubowicze postanawiają zemścić się na profesorze i śmiertelnie go wystraszyć, nie spodziewają się, że wszystko wymknie się spod kontroli.

Kiedy zasiadałam do tej książki, nawet w najśmielszych marzeniach, nie przypuszczałam, że nie oderwę się od niej aż do ostatniej strony. Aż głupio mi to pisać, ale jestem bardzo mile zaskoczona. Nie spodziewałam się czegoś tak dobrego. „Klub miłośników kryminałów” ma w sobie wszystko, czego pragnie każdy…miłośnik kryminałów. Jest morderstwo (albo kilka), jest podejrzany (albo kilku), są tajemnice, są sekrety, są mylne tropy, są zwroty akcji. Jest też motyw, który uwielbia większość z nas, czyli książka w książce. Przez prawie całą lekturę towarzyszyło mi uczucie niepokoju i napięcia i właśnie to uwielbiam w książkach tego gatunku. Smaczku dodają liczne nawiązania do twórczości Kinga i jak mam być szczera, to właśnie ta książka przekonała mnie do sięgnięcia po któreś z jego powieści. Carlos Garcia Miranda stworzył świetne profile psychologiczne swoich bohaterów- każdy z nich jest inny, każdy z sekretami, każdy podejrzany. Dla mnie „Klub miłośników kryminałów” okazał się lekturą na jeden wieczór i jestem przekonana, że u Was będzie podobnie. Dajcie się porwać mrocznym wydarzeniom.

Angela postanawia zapisać się do klubu miłośników kryminałów. Nawet nie przypuszcza, jak ta decyzja odmieni jej życie. Niemoralna propozycja, którą otrzymuje od jednego z profesorów jest początkiem koszmaru. Kiedy klubowicze postanawiają zemścić się na profesorze i śmiertelnie go wystraszy...

Rozwiń

Zwiń