Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Pieniądze to nie wszystko. Są kluczem, który może dać wolność albo ją zabrać”.

Otrzymując propozycję współpracy przy książce „Better than you”, skusiłam się, patrząc na okładkę, piękne wydanie, ale i ciekawy opis, który zwiastował fajną historię dwójki młodych ludzi, którzy w szkole dla bogaczy mają szansę znaleźć prawdziwą przyjaźń i być może miłość. Kompletnie nie spodziewałam się za to tego, jak ta historia zostanie napisana i nie będę ściemniać - nieco mnie to przeraziło.

Lubie czytać różne perspektywy danej historii, ale zwykle jest to dwójka głównych bohaterów. W „Better than you” wygląda to zgoła inaczej, bo tutaj „wchodzimy” do głowy kilkorgu bohaterom, co początkowo okropnie mnie męczyło. Musiałam zatrzymywać się na chwilę i myśleć, o czym w danej chwili czytam, bo trochę minęło, zanim dopasowałam sobie imię do danej osoby w tej opowieści.

Sposób napisania tej książki mogę poniekąd porównać do serialu i jak sądzę, choć mogę się mylić, taki miał być tego zamysł.

Niemniej, jak już przyzwyczaiłam się do tego, jak ta historia jest opowiadana, to ostatecznie naprawdę mocno się w nią wciągnęłam. I wydaje mi się, że całość skierowana jest z pewnością do młodszych czytelników niż ja ( ach te 35 lat 😅), to jednak koniec końców muszę powiedzieć, że to była naprawdę świetna historia!

Wbrew pozorom, mimo tego, że fabuła toczy się w liceum, i niektóre problemy uczniów mogły wydawać się błahe, to jednak sporo było tu wątków, poruszających trudne tematy - jak choćby akceptację, uzależnienie, agresję, trudne relacje rodzinne i wiele innych.

I choć według opisu to miała być głównie historia Matta i Angeli, to jednak każdy z bohaterów, który otrzymał swój czas w tej opowieści, był ważny. Każdy mnie czymś zaintrygował, dał poczuć do siebie sympatię, lub całkiem przeciwnie ogromną niechęć.

Na plus na pewno zasługuje też styl autorki, bo to bardzo lekko, ale przy okazji dobrze napisana książka. Nie zapominajmy też o pięknym wydaniu papierowym, z barwionymi brzegami, które cieszyło moje oczy.

Jakiś minus?

Zdecydowanie brak ciągu dalszego!
Będę wyczekiwać go z niecierpliwością, ale was już teraz zachęcam do poznania tej intrygującej grupy młodych ludzi!

Polecam!

„Pieniądze to nie wszystko. Są kluczem, który może dać wolność albo ją zabrać”.

Otrzymując propozycję współpracy przy książce „Better than you”, skusiłam się, patrząc na okładkę, piękne wydanie, ale i ciekawy opis, który zwiastował fajną historię dwójki młodych ludzi, którzy w szkole dla ...

Rozwiń

Zwiń

„Przeszłość stawała mi kością w gardle i była moją przyszłością. Kładła się cieniem na całym moim życiu”.

„(…) wiedziałam zbyt dobrze, że nie da się już wrócić do tego, co było”.

Zaraz po skończeniu pierwszego tomu serii „Romans z Yakuzą” miałam ogromny niedosyt i przemożną chęć dowiedzenia się co dalej. Na szczęście wydawnictwo i autorka nie kazali mi zbyt długo czekać, i w ten oto sposób w moje ręce trafiła powieść „Policjant”, który jest bezpośrednią kontynuacją „Reporterki”.

Po wszystkim, co wydarzyło się w Japonii, Joan musiała uciekać. Opuszczając kraj, miała nadzieję, że na dobre zamknie za sobą przeszłość i odetnie się od wszystkich złych rzeczy, jakie ją spotkały. Jednak wyjazd łączył się też z rozstaniem z mężczyzną, który wbrew jej przekonaniu wiele dla niej znaczył.

Joan nie wiedziała wtedy jeszcze, że ucieczka nie będzie żadnym wyjściem. Przeszłość w końcu ją dopadła, a ona stała się kartą przetargową w sprawie, o której nie miała pojęcia. Bo przeszłość kryje tajemnice, które mogą zmienić całe jej życie…

***

Anna Crevan już w poprzedniej części dała mi okazję poznać się jako autorka pisząca bardzo lekkim, ale też dojrzałym i przede wszystkim dopracowanym stylem. Widać, że kolejny raz włożyła w tę powieść mnóstwo pracy, kierując fabułą tak, bym nie miała nawet chwili na odpoczynek. Bo gdy już była chwila spokoju, zaraz wydarzyło się coś, co podkręcało atmosferę.

W tej części poznajemy dalsze losy Joan, ale też mamy szansę cofnąć się siedem lat wstecz, i odkryć dużo więcej z relacji, jaka łączyła ją kiedyś z Seijuro. Co takiego wydarzyło się lata temu i jakie odcisnęło to na niej piętno? Czy jest coś, co wytłumaczy zachowanie Seijuro? I gdzie w tym wszystkim miejsce dla agenta Kazuhiro?

Ta książka to dużo pytań i wiele odpowiedzi, ale nie wszystkie. Dowiedziałam się naprawdę dużo, niektóre zdarzenia powodowały aż ciarki na moim ciele, i wyciskały łzy z oczu.

Jednym słowem czytanie tej książki wzbudziło we mnie ogrom emocji! Czytałam z zapartym tchem, chcąc jak najwięcej wyciągnąć z czasu, jaki spędzam z bohaterami i jednocześnie ciesząc się tymi chwilami.

I choć wydawało mi się, że po zakończeniu pierwszej części czułam niedosyt, to jednak było to nic, w porównaniu z tym, co czuje obecnie! Na już potrzebuje kontynuacji! Jestem niesamowicie ciekawa ciągu dalszego i tego, jak ostatecznie potoczą się losy Joan. Czy odnajdzie się w sytuacji, z jaką przyszło jej się zmierzyć?

Tego na pewno dowiemy się w kolejnej części, na którą z niecierpliwością będę czekać!

A wam jak najbardziej polecam zapoznać się z dwoma już tomami serii „Romans z Yakuza”. To obowiązkowa lektura dla osób, które lubią wątki, w których znajdziemy świat przestępczy i gorącą namiętność!

„Przeszłość stawała mi kością w gardle i była moją przyszłością. Kładła się cieniem na całym moim życiu”.

„(…) wiedziałam zbyt dobrze, że nie da się już wrócić do tego, co było”.

Zaraz po skończeniu pierwszego tomu serii „Romans z Yakuzą” miałam ogromny niedosyt i przemożną chęć dowiedze...

Rozwiń

Zwiń

„Jeśli ktoś nie po­tra­fi cię ko­chać za to, jaki je­steś, nie za­słu­gu­je na twoje serce”.

Zawsze, gdy w moim życiu osobistym panuje nieco więcej chaosu, szukam sobie do czytania takich lżejszych, zabawnych książek, by choć na chwilę wyciszyć się i tak po prostu dobrze bawić.

Wydawało mi się, że „Przeciwieństwa się przyciągają” nada się idealnie do tej roli. Śliczna, składka okładka, opis zapowiadający fajną historię. Czego chcesz więcej? Tak oto zaczęła się moja przygoda z bohaterami.

Bea i Jamie - dwoje bohaterów, którzy chyba nie mogliby różnić się od siebie jeszcze bardziej. A przynajmniej tak sądziłam na początku. Bo z czasem okazuje się, że jednak coś tam wspólnego ze sobą mieli.

Perypetie tej dwójki zaczynają się, gdy podstępem, siostra głównej bohaterki wraz ze swoim chłopakiem zabawią się w swatki. Tylko, jak zmusić do czegoś osoby, które już od pierwszej chwili pałają do siebie niechęcią? Tutaj potrzebny był plan, który wbrew pozorom udał się, ale zupełnie inaczej. Bea i Jamie postanawiają utrzeć nosa osobom, które wtrącają się w ich życie, i chyba nawet sami nie spodziewają się tego, jakie przyniesie to konsekwencje..

***

Za co tak polubiłam tę powieść?

~ za barwne postacie
~ za poruszanie trudnych tematów
~ za relacje międzyludzkie
~ za szerzenie świadomości o osobach, które żyją w spektrum.
~ i tak po prostu za to, że cudownie spędziłam z nią czas.

Chciałam lekkiej, podszytej humorem opowieści a dostałam sporo więcej. Dobrze wykreowanych bohaterów, cudownych przyjaciół, sztukę, trudne relacje rodzinne, rodzące się uczucie i pokazanie, że nie zawsze wszystko jest takie, na jakie wygląda.

Bea i Jamie skradli moje serce, dając mi chwilę wytchnienia. Pokazali, że mając przy sobie osoby, które nas kochają, można dokonać naprawdę wielu wspaniałych rzeczy.

Dla mnie „Przeciwieństwa się przyciągają” to obowiązkowa lektura dla każdej fanki romansów! Napisana lekkim stylem, z fajnie poprowadzoną fabułą, cudownymi bohaterami, rozterkami, humorem i szczyptą namiętności! Zdecydowanie warto spędzić z nią czas!

Polecam.

„Jeśli ktoś nie po­tra­fi cię ko­chać za to, jaki je­steś, nie za­słu­gu­je na twoje serce”.

Zawsze, gdy w moim życiu osobistym panuje nieco więcej chaosu, szukam sobie do czytania takich lżejszych, zabawnych książek, by choć na chwilę wyciszyć się i tak po prostu dobrze bawić.

Wydawało ...

Rozwiń

Zwiń

„Wszystko mi się mieszało, sen i rzeczywistość, ból i przyjemność, pożądanie i wstyd. Wszystko się mieszało, ale jednego byłam pewna: czułam jego spojrzenie. Wygłodniałe, rozpaczliwe i palące. Nie widziałam go, nie słyszałam, ale wiedziałam, że patrzy”.

Gosia Lisińska to autorka, która ma już na swoim koncie kilka wydanych książek, jednak moje spotkanie z jej twórczością zaczęło się właśnie od książki „Wszystkie noce Zeusa”, do której otrzymałam propozycję objęcia patronatem.

Zawsze, gdy mam styczność z nowym autorem / autorką, staram się poczytać co nieco na ich temat. Zobaczyć jakie książki wydali, jakie są opinie i ogólne zdanie i twórczości, jaką tworzą. To, co znalazłam na temat Gosi Lisińskiej, wystarczyło, by poprosić o plik z tekstem. W ten oto sposób w moje serce dostała się powieść „Wszystkie noce Zeusa”. Zaczęłam czytać i całkowicie dałam się porwać losom bohaterów.

Zanim opowiem wam od moich wrażeniach, warto wspomnieć, iż historia, jaką wykreowała autorka, jest jedynie inspirowana mitologią grecką, i wiele jej elementów jest przedstawione tak, by pasowało do fabuły.

Co do samej książki i przede wszystkim stylu, jakim posługuje się autorka, uwielbiam to, w jak lekki sposób przestawiła tę opowieść. Jak idealnie połączyła ze sobą intrygę, humor i erotykę. Jak łatwo było mi się odnaleźć w tej historii i zżyć z bohaterami.

Bardzo polubiłam Anetę, a Zeus był taką postacią, co do której nie do końca wiedziałam co mam myśleć. Ciekawił mnie, choć początkowo też wkurzał, bo miałam wrażenie, że nie myślał o niczym innym jak tylko o tym, jak się dobrać do Anety. Jednak z czasem moje uczucia do niego się zmieniły. Dowiedziałam się, co tak naprawdę czuje i dlaczego taki jest, a to usprawiedliwiło jego zachowanie.

To, w jaki sposób autorka poprowadziła tę powieść i jak wplątała w nią kolejne mitologiczne postacie, sprawiało, że jeszcze mocniej wciągałam się w tę historię. Podobało mi się to, że chwile spokojne przeplatane były tymi, w których czuć było adrenalinę i które tylko sprawiały, że byłam jeszcze ciekawsza tego, jak ostatecznie zakończy się historia Zeusa i Anety.

Czy mam co do tej historii jakieś zastrzeżenia? Może jedynie tyle, że brakło mi tu epilogu, choć to otwarte zakończenie ma też swój urok i daje nadzieję, że jeszcze wrócimy do świata bohaterów, i mam takie małe marzenie byśmy poznali historię Posejdona.

Podsumowując - znalazłam w tej książce to, co naprawdę lubię, czyli różne emocje. Znalazłam przyjaźń, namiętność, zazdrość, zemstę, poświęcenie i nadzieję.

Czas, jaki spędziłam z bohaterami tej książki, uważam za bardzo udany i z przyjemnością polecam wam się z nią zapoznać. Nie mam wątpliwości, że obecnie nie pozostaje mi nic innego, jak zapoznać się z pozostałą twórczością autorki, a was zapraszam do czytania książki „Wszystkie noce Zeusa”.

„Wszystko mi się mieszało, sen i rzeczywistość, ból i przyjemność, pożądanie i wstyd. Wszystko się mieszało, ale jednego byłam pewna: czułam jego spojrzenie. Wygłodniałe, rozpaczliwe i palące. Nie widziałam go, nie słyszałam, ale wiedziałam, że patrzy”.

Gosia Lisińska to autorka, która ma...

Rozwiń

Zwiń

„Musimy nosić w sobie mrok, by docenić światło”.

Mrok to coś, co przyciąga mnie to czytanej opowieści. Czasami mam go przesyt i na jakiś czas odcinam się od mocniejszych książek i czytam te „lżejsze”, ale są takie książki, zwłaszcza kontynuację, na które bardzo czekałam i których finału byłam niezwykle ciekawa.

Taką właśnie książka jest „Deliver us from evil”, czyli trzeci tom serii „Chroń nas ode złego” i ciąg dalszy historii Punky’ego i Cami.

Jeśli czytaliście dwa pierwsze tomy tej opowieści, to na pewnie wiecie, że autorka nie oszczędzała bohaterów. Wręcz pokusiłabym się o stwierdzenie, że musieli znieść więcej, niż nie jeden człowiek byłby w stanie na siebie przyjąć.

W trzecim tomie Monica James nie zwalnia. Kolejny raz stawia bohaterów przed wyborami, które mogą kosztować ich życie. Punky musi walczyć nie tylko z wrogami, ale też ze swoimi demonami. Jego mroczna strona włączyła z tą dobrą o dominację i tak naprawdę do końca nie było wiadomo, która z nich zwycięży.

Co tu dużo mówić - mnie autorka kolejny raz kupiła! Tak poprowadziła losami bohaterów, że nie było nawet chwili na odsapnięcie. Na jaw wychodzą rzeczy, których się nie spodziewałam. Dowiadujemy się rzeczy, które znów mieszają w życiu bohaterów.

Mrok, namiętność, zdrada, śmierć, nadzieja… ta książka to istny rollercoaster emocji, które przyprawiały mnie o szybsze bicie serca.

Można rzec, że ta opowieść ma swój finał, jednak autorka epilogiem zostawiła sobie otwartą furtkę, tym samym jest szansa na to, że powrócimy jeszcze do świata bohaterów, choć wtedy jak sądzę, kto inny będzie grał pierwsze skrzypce.

Tymczasem nie pozostaje mi nic innego, jak polecić tę serię każdemu fanowi mrocznych, pokręconych i erotycznych historii.

Jeszcze kilka książek autorki przede mną, ale wiem, że w wolnej chwili muszę je nadrobić, bo coś czuję, że i one mogą mi nieźle namieszać w głowie.

Polecam!

„Musimy nosić w sobie mrok, by docenić światło”.

Mrok to coś, co przyciąga mnie to czytanej opowieści. Czasami mam go przesyt i na jakiś czas odcinam się od mocniejszych książek i czytam te „lżejsze”, ale są takie książki, zwłaszcza kontynuację, na które bardzo czekałam i których finału b...

Rozwiń

Zwiń

„Żadna przysięga nie zdoła przygotować człowieka na niewyobrażalne, które zrywa najsilniejsze z więzi, unieważnia przyrzeczenia i pozostawia po sobie nieodwracalną ruinę”.

„Kiedy stoisz i czekasz, aby słońce cię ogrzało, trudno nie czuć zimna. (…) Musisz się ruszać. Iść dalej. Pomóc sobie. I co najważniejsze, musisz pamiętać, że nie możemy zbyt wiele wymagać… nawet od słońca”.

„Dla Lucy” to to druga książka autorki, jaką miałam okazję przeczytać po „Pan perfekcyjny” i z pewnością nie ostatnia ( liczę, że wydawnictwo wyda kolejne), bo bardzo dobrze czuje się z twórczością autorki.

Przede wszystkim bardzo podobało mi się to, że osobą, która opowiada tę historię ,jest męski bohater. Niewiele jest takich książek, bo jak sądzę, kobiecie zawsze trudniej napisać męską perspektywę, i trzeba się postarać, by dobrze oddać to, z czym mierzy się bohater. Autorce książki „Dla Lucy” udało się to idealnie. Ale tutaj zasługą jest z pewnością wykreowanie Emmetta, bo to bohater, na którego zasługiwałaby każda kobieta. Mężczyzna, który dla miłości do żony i córki, poświęcił tak wiele.

Zawsze powtarzam, że lubię książki, które wzbudzają dużo emocji. Uwielbiam czytać takie, przy których łzy szczypią w oczy ze smutku, wzruszenia i radości. I te wszystkie emocje znalałam w powieści Emmetta, Tatum i Lucy.

Co ta książka ze mną zrobiła! To ile łez w przy niej wylałam, wiem jedynie ja sama, ale mogę wam zagwarantować, że przez większą część książki czytałam ją z czerwonym nosem.

Myślę, że odbiór każdej książki w dużej mierze zależy od tego, jak obecnie wygląda nasze życie i na jakim jest etapie. Będąc mamą, nie chce sobie nawet wyobrażać, jak okropny ból byłabym w stanie znieść w obliczu tragedii, jaka spotkała bohaterów. Wiem jednak, że trzeba być niezwykle silnym, by sobie z czymś takim poradzić.

Emmett był silny. Wziął na siebie odpowiedzialność, przy tym tracąc nie tylko rodzinę, ale i po części samego siebie. To bohater, którego podziwiałam, współczułam mu i kibicowałam wierząc, że jeszcze odnajdzie szczęście.

„Dla Lucy” to książka, która pokazuje siłę miłości. Tej do żony i tej do dzieci. To opowieść o tym, jak nieprzewidywalne jest życie i jak zaledwie kilkanaście sekund jest w stanie wywrócić je do góry nogami, niosąc niewyobrażalny ból. To też historia o nadziei, która nigdy nie gaśnie. O rodzinie, poświęceniu, trudach życia.

Mnie ta historia kupiła w całości! Nie mogłam się oderwać, choć momentami bolało mnie serce. Nie żałuję jednak ani chwili spędzonej z bohaterami i życzę sobie jeszcze więcej tak dobrych książek!

Bardzo polecam!

„Żadna przysięga nie zdoła przygotować człowieka na niewyobrażalne, które zrywa najsilniejsze z więzi, unieważnia przyrzeczenia i pozostawia po sobie nieodwracalną ruinę”.

„Kiedy stoisz i czekasz, aby słońce cię ogrzało, trudno nie czuć zimna. (…) Musisz się ruszać. Iść dalej. Pomóc sobie...

Rozwiń

Zwiń

„Kiedy mamy szczęście znaleźć kogoś, kto czyni nasz świat jaśniejszym, czy nie powinniśmy chwycić się tej osoby i nigdy nie pozwolić jej odejść?”

Lubię poznawać nowych autorów, zwłaszcza takich, którzy często przewijają się w bookmediach i są polecane przez innych czytelników. Dlatego też, z wielką ciekawością podeszłam do czytania książki „A million kisses in your lifetime” i chyba miałam co do niej zbyt wiele oczekiwań, bo choć w ostateczności mogę powiedzieć, że to dobra książka to jednak było trochę rzeczy, które mnie niezmiernie w niej irytowały.

Może zacznę od tego, że Monica Murphy ma bardzo przyjemny styl pisania, a przynajmniej takie odczucia mam po przeczytaniu tej książki. Lekki, dopracowany, idealnie uzupełniają się dialogi z opisami, i przede wszystkim czuć w nim taką ekspresję, przez co nie ma czasu na nudę w trakcie czytania.

Co do samej historii - podobał mi się pomysł osadzenia fabuły w szkole. Podobała mi się ta znacząca różnica pomiędzy bohaterami - ona cicha myszka, on zły chłopiec. Nie do końca jednak przekuje mnie wątek z tą przysięgą czystości, i to ciągle powtarzanie, jakim to autorytetem dla innych dziewczyn jest Wren. Z opisu wynikało, że uważana była że królowa szkoły, a dla mnie wcale to tak do końca nie wyglądało, niemniej jest to bohaterka, którą łatwo było polubić, zwłaszcza gdy zaczęła się zmieniać dzięki relacji z Crew.

Co do Crew - lubię niegrzecznych chłopców i ten też mi się podobał! Czy był idealny? Nie do końca, bo czasami zachowywał się jak rozpieszczony nastolatek, którym tak naprawdę był, więc musiałam sobie czasami przypominać, że bohaterowie są jeszcze bardzo młodzi.

Podobał mi się motyw obrazu, jakim inspirowany jest tytuł tej książki. Specjalnie go wyszukałam i to naprawdę piękne dzieło.

Co do zgrzytów - bardzo mi się nie podobał wątek z nauczycielem wykorzystującym uczennice. Już nawet nie chodzi o to, że takie coś się pojawiło, ale o to, że wydawało się, jakby całą szkoła wiedziała o jego postępowaniu, a jednak nikt z tym nic nie zrobił.

Były też sceny, które jak to młodzi ludzie mówią były „cringowe” jak choćby nieszczęsna scena z lizakiem! Na samo jej wspomnienie się krzywię.

Niemniej patrząc na całokształt tej książki, nie uważam, bym źle spędziła z nią czas. Czytało mi się ją bardzo dobrze i mam wrażenie, że gdybym była trochę młodsza, podobałaby mi się dużo bardziej.

Ostatecznie myślę, że mogę polecić tę książkę osobom, które lubią motywy szkoły, enemies to lovers, dziwnych relacji międzyludzkich, ale i rodzinnych.

Jestem ciekawa pozostałych książek autorki, więc na pewno sięgnę i po nie, by przekonać się, czy być może nie spodobają mi się bardziej.

„Kiedy mamy szczęście znaleźć kogoś, kto czyni nasz świat jaśniejszym, czy nie powinniśmy chwycić się tej osoby i nigdy nie pozwolić jej odejść?”

Lubię poznawać nowych autorów, zwłaszcza takich, którzy często przewijają się w bookmediach i są polecane przez innych czytelników. Dlatego też...

Rozwiń

Zwiń

„Życie jest za krótkie, żeby tracić je na głupstwa”.

Kilkanaście ostatnich dni, to dla mnie taki czas, gdzie strasznie ciągnie mnie do takich życiowych, emocjonalnych książek, i takich też szukam na swojej półce.

Kierując się opiniami, jakie widziałam w internecie, postanawiałam sięgnąć po powieść „Ktoś, kogo znałam”, która była moim pierwszym spotkaniem z twórczością autorki, choć z tego, co zdążyłam się już zorientować, inna książka od Paige Toon, którą wydało wydawnictwo Albatros, cieszy się też dużym uznaniem, co poskutkowało zakupem jej, i już czeka na półce na czas, gdy będę miała okazję się z nią zapoznać.

Ale wróćmy do książki której tyczy się ta opinia.

„Ktoś, kogo znałam” to opowieść trójki przyjaciół, których połączyła więź, gdy byli jeszcze nastolatkami. Przyjaciół, których los nie oszczędził. Sprawił, że obecnie ich życie wygląda zupełnie inaczej, niżby tego oczekiwali.

Wszystko to zaczyna się lata wstecz. Gdy rodzice Leah podejmują decyzję o prowadzeniu rodziny zastępczej. Dzięki temu w życiu młodej dziewczyny pojawia się George - młody chłopak, który nie znalazł dla siebie miejsca w poprzednich domach zastępczych, i który delikatnie mówiąc nie za dobrze radzi sobie z tym, co go spotka i przede wszystkim z rozstaniem z młodszą siostrą.

Mniej więcej w tym samym czasie do szkoły, do której uczęszczają Leah i George przenosi się Theo - chłopak znany Leah, z bogatego domu, który ma swoje za uszami. Jedna sytuacja w szkole sprawia, że pomiędzy tą trójką rodzi się przyjaźń, choć uczucia każdego z nich wydają się dużo bardziej skomplikowane.

Los sprawia jednak, że to, co ich połączyło, rozpada się z chwilą, gdy Theo zostaje zmuszony do wyjazdu, a George ucieka. Gdy lata później Leah znów spotyka George’a, są już zupełnie innymi ludźmi.


Czy po wszystkim, co przeżyli, mają jeszcze szansę odbudować przyjaźń? Czy może to, co do siebie czują, to coś daleko za nią wykraczające?

***

Lubię takie książki. Historie, które toczą się dwutorowo, dzięki czemu mamy pełen obraz życia bohaterów. Opowieści wbrew pozorom nieoczywiste, emocjonalne i momentami zaskakujące - zwłaszcza jedna taka chwila tutaj, sprawiła, że dwukrotnie czytałam tę samą stronę, nie wierząc w to, co czytam.

Podobał mi się pomysł z wątkiem rodziny zastępczej, który pokazywał jak ludzie z powołaniem, mogą polepszyć życie cierpiących dzieci. Byłam zauroczona ranczem, alpakami i królikami. Tym jak słodka momentami była ta historia, by następnie przechodzić w trudne tematy, przez które bolało mnie serce.

Polubiłam bohaterów, to jak zostali wykreowani, jak postępowali i jakimi wartościami się kierowali. Bardzo podoba mi się styl autorki, dzięki któremu czytanie tej książki było czystą przyjemnością.

Co tu dużo mówić - dla mnie „Ktoś, kogo znałam” to życiowa, pełna emocji, ciepła, nadziei, ale też bólu historia, z którą warto spędzić czas.

Zdecydowanie polecam!

„Życie jest za krótkie, żeby tracić je na głupstwa”.

Kilkanaście ostatnich dni, to dla mnie taki czas, gdzie strasznie ciągnie mnie do takich życiowych, emocjonalnych książek, i takich też szukam na swojej półce.

Kierując się opiniami, jakie widziałam w internecie, postanawiałam sięgnąć ...

Rozwiń

Zwiń

„Znasz ten głos w two­jej gło­wie, ten, który po­wta­rza, że po­win­naś prze­pra­szać, że ży­jesz? Że nie je­steś dość dobra? – Kiwam głową. – On kła­mie. – (…) Je­steś wy­star­cza­ją­co dobra. Wła­śnie teraz. Taka, jaka je­steś”.

„Roz­dra­py­wa­nie sta­rych ran nie przy­no­si ni­cze­go poza bólem”.

Dziś kilka słów o książce, która mnie poruszyła do głębi. Książki, którą czytałam ze ściśniętym żołądkiem i łzami w oczach. Książki niezwykle wciągającej i bolesnej. Takiej, gdzie w czasie czytania czuć potrzebę zatrzymania się na chwilę i przeanalizowania tego jak się sami czujemy, jak czują i zachowują się nasi bliscy.

„To, czego nie mówię” to historia Lily - młodej dziewczyny, na której ciąży niesamowita presja. Dziewczyny, która kilka miesięcy wcześniej znalazła swoją siostrę, gdy ta próbowała popełnić samobójstwo. Dziewczyny uważanej za idealną - dobra uczennica, dobra córka, dobrze zapowiadająca się biegaczka. I w tym wszystkim ona sama, która nie potrafi poradzić sobie z myślami we własnej głowie.

Gdy w jej życie niespodziewanie wkracza Micah, z którym musi zrobić szkolny projekt, nie może wiedzieć, że ten oto młody mężczyzna może być jej przekleństwem, bądź wybawieniem. To, kim okaże się dokładnie, będzie zależało tylko od niej samej.

I wiecie tak naprawdę trudno cokolwiek powiedzieć o tej książce. Bo by ją w pełni zrozumieć, trzeba ją po prostu przeczytać. Zdecydowanie jest to trudna książka. Książka o różnego rodzaju zaburzeniach psychicznych, które mogą dotknąć każdego z nas.

Według mnie po tę książkę powinien sięgać każdy nastolatek - ten, który nie radzi sobie z emocjami, by być może odkryć co się z nim dzieje. Ten, któremu może nic nie jest, ale dzięki tej historii, być może pomoże komuś blisko siebie. To też idealna książka dla dorosłych, zwłaszcza tych, którzy mają dzieci - w pewien sposób pomaga ona otworzyć oczy na szereg problemów, z którymi przyjdzie się mierzyć młodym ludziom.

„To, czego nie mówię” to książka, która na długo zostanie w moim sercu, mojej głowie i tak po prostu we mnie całej! Bo to jedna z tych książek, których się nie zapomina.

Ostrzegam! - ta książka porusza naprawdę trudne tematy, ale zdecydowanej warto po nią sięgnąć.

„Znasz ten głos w two­jej gło­wie, ten, który po­wta­rza, że po­win­naś prze­pra­szać, że ży­jesz? Że nie je­steś dość dobra? – Kiwam głową. – On kła­mie. – (…) Je­steś wy­star­cza­ją­co dobra. Wła­śnie teraz. Taka, jaka je­steś”.

„Roz­dra­py­wa­nie sta­rych ran nie przy­no­si ni­cze­go p...

Rozwiń

Zwiń

„Czuję się jak we śnie, ale wiem, że to cisza przed burzą. Teraz to Hardin jest moją kotwicą. Obym tylko nie poszła za nim na dno”.

Czytaliście jedną z najpopularniejszych książek new adult, jaką jest „After”? A może mieliście okazję obejrzeć filmy? Ja książki czytałam kilka lat temu i choć nie wiem, jak podeszłabym do nich teraz, to i tak w tamtym momencie bardzo mnie wciągnęły i przeczytałam całość w kilka dni.

Dzięki Wydawnictwu Papierowe Serca tę pełną emocji opowieść możemy poznawać na nowo, za sprawą graficznych wydań tej oto książki.

Na zdjęciu znajdziecie tom drugi, który tak jak pierwszy „połknęłam na raz”. Niewiele mam okazji czytać takich wydań, więc za każdym razem to coś zupełnie nowego dla mnie. Możliwość dopasowania dialogów, opisów do sceny, jaką widzę przed oczami, a nie jedynie w swojej głowie.

Jestem pod wielkim wrażeniem tego, jak pięknie graficznie można było oddać tę historię. Nie ma co ukrywać, relacja Hardina i Tessy to jedna z tych dość toksycznych relacji, ale podsycona namiętnością, tajemnicami i błędami młodych ludzi, sprawia, że poznaje się ją z przyjemność, a wzbudza wiele emocji - od złości, po fascynacji.

Osobiście mam ogromny sentyment do tej książki i taki powrót do nich w wersji graficznej sprawia mi wiele radości.

Z niecierpliwością czekam na więcej!

„Czuję się jak we śnie, ale wiem, że to cisza przed burzą. Teraz to Hardin jest moją kotwicą. Obym tylko nie poszła za nim na dno”.

Czytaliście jedną z najpopularniejszych książek new adult, jaką jest „After”? A może mieliście okazję obejrzeć filmy? Ja książki czytałam kilka lat temu i ch...

Rozwiń

Zwiń