Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opasły tom ozdobiony małymi różowymi „pointami” leżącymi niewinnie w sąsiedztwie łusek nabojów, zwiastował niezbyt przyjemną, tragiczną historię – taką, o której wolałoby się nie słyszeć, a na pewno taką - którą chciałoby się, żeby nigdy nie miała miejsca…

Nie czekałam na tę książkę. Nie chciałam jej czytać – wiedza, że jest pisana w oparciu o prawdziwe wydarzenia, pozbawiała mnie parasola ochronnego, który zazwyczaj jest skuteczny w przypadku, gdy spotykam się z trudnymi fikcyjnymi treściami. Tutaj temat miał dotyczyć przecież dziecięcej pornografii i to produkowanej na ogromną skalę!

Opis wydawniczy zapowiadał wstrząsającą lekturę, mającą odmienić życie każdego czytelnika. Obawiałam się więc tego, że autor zechce nas wprowadzić w brutalną prawdę o dziecięcym przemyśle pornograficznym z punktu widzenia samych sprawców – dając nam wgląd w ich skrzywione postrzeganie świata i przedmiotowe traktowanie ofiary… Nie chciałam zaglądać do ich umysłów, poznawać motywów, zrozumieć… Na szczęście te obawy były niepotrzebne.

Tak, treść powieści jest wstrząsająca, ale mimo niezaprzeczalnie ciężkiego tematu przewodniego, czyta się ją świetnie. To zasługa autora, operującego ciekawym językiem, szczegółowym odwzorowaniem toczącego się śledztwa i niebanalną konstrukcją bohaterów. Powieść Wiktora Mroka okazała się znakomicie napisanym kryminałem, uchylającym rąbka tajemnicy świata byłych agentów KGB, powiązań świata polityki i wielkiego biznesu, a także ukazującym codzienną, mozolną (ale opowiedzianą naprawdę wartkim językiem) pracę moskiewskiej (i nie tylko moskiewskiej) policji. Pojawia się nawet mściciel o wielu twarzach, którego nie wiadomo do końca czy wypada polubić, czy też powinno się go potępić.

Śledztwo prowadzone przez major Alonę Nikiszynę i jej zespół, zajmuje większość stron powieści. Moskiewscy policjanci próbują rozwikłać sprawę tajemniczego morderstwa, które okazuje się jedynie preludium do kolejnych. Wszystko prowadzi za kulisy pornograficznego biznesu z udziałem dzieci. I ten wątek - tzw. “child porn industry” jest początkiem i sensem całej opowieści. Mimo to, w towarzystwie samych biznesmenów zamieszanych w ten proceder, nie spędzamy zbyt wiele czasu. Jednak to co i w jaki sposób tworzą, odbija się echem, nie tylko na wszystkich kartach powieści, ale i długo po skończonej lekturze, zmuszając rozdygotany umysł do kolejnych refleksji…

Wszyscy chcemy chronić swoje dzieci. Książka opowiada historię tych dzieci, które tej ochrony nie miały wcale lub była niedostateczna… Czasu nie cofniemy. Wyciągnijmy jednak wnioski dla samych siebie, naszych dzieci - na przyszłość. To możemy zrobić już dziś, już teraz.


A zacznijmy od początku:

KIJÓW 23 LIPCA 1982 R., GODZ. 12:09

Urodziła się tuż po południu…
Nikt nie oczekiwał z niecierpliwością jej przyjścia na świat.
Nikt się z tego nie cieszył.
Nikt się nie zachwycił, gdy po raz pierwszy otworzyła oczy.
Nikt nie zwrócił uwagi, gdy po raz pierwszy się uśmiechnęła.
Nikt jej nie chciał.

Anastazja - takie imię otrzymała.

Ona dała początek tej historii.

(...)

https://www.womanmagazine.pl/kultura/mala-baletnica-wiktora-mroka-recenzja-woman-magazine/

Opasły tom ozdobiony małymi różowymi „pointami” leżącymi niewinnie w sąsiedztwie łusek nabojów, zwiastował niezbyt przyjemną, tragiczną historię – taką, o której wolałoby się nie słyszeć, a na pewno taką - którą chciałoby się, żeby nigdy nie miała miejsca…

Nie czekałam na tę książkę. Nie chciałam jej czytać – wiedza, że jest pisana w oparciu o prawdziwe wydarzenia,...

To klasyczna powieść grozy z elementami erotycznych uniesień. To pełna emocji przeszywająca opowieść o miłości, zdradzie, cierpieniu, zazdrości i śmierci.

Akcja dzieła rozpoczyna się w Luizjanie w 1817 roku. Początek powieści nie zapowiada tylu emocji, ekscytacji, erotyzmu na granicy wulgarności i przemocy. Dreszcz zaczyna się po kilkunastu przeczytanych stronach... Czytelnik wprowadzany jest w świat mroku tamtych lat powoli, stopniowo i subtelnie.

Główny Bohater Armagnac Jardineux przeprowadza czytelnika przez niebo i piekło, jakich doświadczył zmieniając się w ....

W kogo? O tym przekonajcie się same zagłębiając się w książkę...

https://www.womanmagazine.pl

To klasyczna powieść grozy z elementami erotycznych uniesień. To pełna emocji przeszywająca opowieść o miłości, zdradzie, cierpieniu, zazdrości i śmierci.

Akcja dzieła rozpoczyna się w Luizjanie w 1817 roku. Początek powieści nie zapowiada tylu emocji, ekscytacji, erotyzmu na granicy wulgarności i przemocy. Dreszcz zaczyna się po kilkunastu przeczytanych stronach......

U mężczyzn po pięćdziesiątce zwykło się wypatrywać kryzysu wieku średniego. Dotąd, jakoś tak może nieco naiwnie, wydawało mi się, że kobiety są od tego stanu wolne. Idą przez życie w miarę harmonijne, mimo wielu występujących po drodze burz.

No ok - jest okres pokwitania, czas niełatwy, bo obfitujący w wiele zmian i niedogodności. Jest to jednak proces. Tak mniemam - obserwując kobiety z mojego otoczenia. Sama mam ten czas jeszcze przed sobą...

Mają go także główne bohaterki najnowszej powieści Doroty Kassjanowicz (“Stany małżeńskie i pośrednie”). Oscylują wokół 40-tki i ma się wrażenie, że docierają właśnie do jakiegoś punktu granicznego, w którym - albo zmienią coś w swoim życiu (najlepiej - diametralnie), albo będą już tylko toczyć się coraz szybciej w przepaść (nawet stojąc w miejscu - bo życie dla nich, to równia pochyła, nawet jeśli nachylona pod - niemal niewidocznym dla oka - kątem).

Nie chcą jednak fałszować metryk, czuć się młodszymi, niż są w rzeczywistości. Zakup przysłowiowego kabrioleta w niczym im nie pomoże (no chyba, że to będzie żywe stworzenie - np. kot rasy Maine Coon;-)). Chcą “po prostu” zacząć żyć pełnią życia. Na własnych warunkach. Tylko to “po prostu” nie jest takie proste. Ba! Dotąd wydawało się wręcz niemożliwe. To, co je łączy, to brak prawdziwej miłości (lub jej zafałszowanie), ograniczenia, które same sobie zafundowały (“gdyby nie…”), duże poczucie niezrozumienia i brak wsparcia najbliższych osób. Na szczęście mają siebie.

Czy naprawdę trzeba dobrnąć do finiszu czwartej dekady, żeby nabrać odwagi na realizację własnych marzeń, pasji - na życie po swojemu? Co jeśli tej odwagi zabraknie lub nie znajdzie się recepty na zmianę, nie wykrzesze się sił, nie dostrzeże się wsparcia lub po prostu go znikąd nie będzie?

“Stany małżeńskie i pośrednie” to nie jest manifest feministyczny. Powieść Doroty Kassjanowicz nie jest też poradnikiem relacji damsko-męskich, rozdającym patenty na ratowanie związku. Nie jest także krzepiącą opowieścią o tym, że każda z nas, zawsze i wszędzie, może zmienić swoje życie o 180 stopni.

Przypomina jednak o tym, że każda z nas jest wyjątkowa i ma prawo walczyć o taką siebie, jaką chce być, jaką się czuję. Każda ma prawo do walki o własne szczęście. I dobrze jeśli ma wsparcie bratnich dusz :). Udowadnia też, że uszczęśliwianie innych, wbrew sobie i własnym potrzebom, nigdy nie kończy się dobrze. Jest też historią kobiecej przyjaźni - nie takiej szczebioczącej niczym z serialu “Seks w wielkim mieście”, ale - mądrej, czasem trudnej, wymagającej uwagi, cierpliwości i uważności. Do tego oblanej dużą porcją miłości - człowieka do człowieka, kobiety do kobiety.

www.womanmagazine.pl/kultura/-dorota-kassjanowicz-stany-malzenskie-i-posrednie-recenzja

U mężczyzn po pięćdziesiątce zwykło się wypatrywać kryzysu wieku średniego. Dotąd, jakoś tak może nieco naiwnie, wydawało mi się, że kobiety są od tego stanu wolne. Idą przez życie w miarę harmonijne, mimo wielu występujących po drodze burz.

No ok - jest okres pokwitania, czas niełatwy, bo obfitujący w wiele zmian i niedogodności. Jest to jednak proces. Tak mniemam -...