Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu opisu spodziewałam się, że będzie tu więcej zoo, więcej tematyki żydowskiej, problemów, z jakimi na co dzień muszą się zmagać queer osoby, no i też myślałam, że ten pamiętnik będzie dla mnie takim wyciskaczem łez. Żadnej z tych rzeczy nie dostałam, jednak i tak mi się podobało. Prosta, lekka książka na jeden wieczór, o której raczej nie będziecie potem za dużo myśleć, ale na chwilę pozostawi was z ciepłem w serduszku.

Po przeczytaniu opisu spodziewałam się, że będzie tu więcej zoo, więcej tematyki żydowskiej, problemów, z jakimi na co dzień muszą się zmagać queer osoby, no i też myślałam, że ten pamiętnik będzie dla mnie takim wyciskaczem łez. Żadnej z tych rzeczy nie dostałam, jednak i tak mi się podobało. Prosta, lekka książka na jeden wieczór, o której raczej nie będziecie potem za...

Nie wiem z jakiego powodu, ale ta pozycja w przeciwieństwie do poprzednich dłużyła mi się potwornie. Przez większą część nie potrafiłam się w ogóle wciągnąć, czytałam po rozdziale zaledwie, czasem nawet i to nie. Klimat ,,Lux Perpetuaʼʼ jest naprawdę ciężki, najcięższy z całej trylogii, gdzie w pierwszej i drugiej części zdecydowanie więcej było radości i nadziei. Tu znajdziemy tylko śmierć, rozpacz nawet ciętych żartów Sapkowskiego jakoś mniej. Mimo to, po opornym wkręcaniu się w historię, ostatnie 150-200 stron pochłonęłam w jeden wieczór. I chociaż chciałabym powiedzieć, że moją ocenę wystawiłam za całość, muszę to przyznać: 9 gwiazdek daję wyłącznie za końcówkę.

Mnóstwo wzruszających chwil i mądrych dialogów czy monologów, przy których nierzadko zatrzymywałam się, aby przeczytać je jeszcze raz. Nie każdemu przypadnie do gustu styl pisania autora kreowany ewidentnie na epokę, w której toczyła się akcja, jednak jeśli nie polubi języka i tak wypada pochylić głowę nad niesamowitą sprawnością językową i stylistyczną. Sapkowski to prawdziwy mistrz pióra i temu chyba nikt nie zaprzeczy. W dodatku bardzo szczegółów oddał wszystkie historyczne wydarzenia, wpasowując je w odpowiednie daty, żeby następnie zręcznie przepleść je z dziejami bohaterów. Którzy – nawiasem mówiąc – zostali stworzeni po mistrzowsku. Niczego innego się zresztą nie spodziewałam.

Nie wiem z jakiego powodu, ale ta pozycja w przeciwieństwie do poprzednich dłużyła mi się potwornie. Przez większą część nie potrafiłam się w ogóle wciągnąć, czytałam po rozdziale zaledwie, czasem nawet i to nie. Klimat ,,Lux Perpetuaʼʼ jest naprawdę ciężki, najcięższy z całej trylogii, gdzie w pierwszej i drugiej części zdecydowanie więcej było radości i nadziei. Tu...

Moje rozczarowanie.

Zaczynało się naprawdę dobrze. Koncepcja świata, w którym istnieją cztery alternatywne Londyny, po których mogą poruszać się jedynie antari; wymierająca już rasa, posiadająca niewielu przedstawicieli, jest na pewno niestandardowa i intrygująca.

Fabuła przedstawia się nieco gorzej. Główny bohater – Kell znajduje się w posiadaniu pewnego śmiertelnie niebezpiecznego kamienia. Razem ze złodziejką Lilą pochodzącą z innego Londynu decydują się odnieść kamień w pełnej przygód, szalonej podróży. Oczywiście zagrożenie czyha na nich praktycznie z każdej strony, zwłaszcza ze strony innego maga antari, który za wszelką cenę pragnie odebrać im cenny przedmiot. Schematycznie? I to jak. Chociaż w powieściach cenię sobie oryginalność, taka szablonowość mi nie przeszkadza, o ile twórca potrafi dobrze ją wykorzystać. Tutaj jednak było to zdecydowanie największym minusem książki, bo kolejne decyzje bohaterów oraz finał każdej akcji, włącznie z zakończeniem potrafiłam bez problemu przewidzieć, więc wkrótce czytanie stało się męczące i zwyczajnie nudne.

Bohaterowie też mnie nie zachwycili. Jedyną postacią, którą szczerze polubiłam był – o ironio – główny antagonista, czyli Holland. Wobec Kella uczuć nie miałam żadnych, był całkowicie standardowym głównym bohaterem, za to Lila wkurzała mnie niemiłosiernie. Miałam wrażenie, że jest jednym z czynników, przez które fabuła jakkolwiek porusza się do przodu, ale nie przez jej błyskotliwe pomysły, a raczej przez głupotę, egoizm i ciągłe pakowanie się w kłopoty. Z Kellem wyruszyła wyłącznie dlatego, że chciała 'przeżyć przygodę', nie bacząc na żadne niebezpieczeństwo, jakie ściągnęła tą decyzja na siebie i innych.

Żałuję, że całość potoczyła się w taki sposób, boli mnie ten niewykorzystany potencjał świetnego pomysłu. Połączony ze stylem pisania autorki mógłby być naprawdę interesującą pozycją, jednak bohaterowie i fabuła popsuła to.

Moje rozczarowanie.

Zaczynało się naprawdę dobrze. Koncepcja świata, w którym istnieją cztery alternatywne Londyny, po których mogą poruszać się jedynie antari; wymierająca już rasa, posiadająca niewielu przedstawicieli, jest na pewno niestandardowa i intrygująca.

Fabuła przedstawia się nieco gorzej. Główny bohater – Kell znajduje się w posiadaniu pewnego śmiertelnie...