Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytuł jest nieco mylący, gdyż rozmów nie ma tutaj aż tylu, a część tekstów to dość pobieżna analiza postrzegania przyszłości wybranych (najczęściej bardzo znanych) autorów. Trochę się na tym zawiodłam, bo myślałam, że faktycznie przeczytam wywiady.
Poza tym wywiady są, przynajmniej dla mnie, intelektualnie stymulujące.
Bardzo zirytowałam się przy wywiadzie z Jackiem Dukajem. Osoba przeprowadzająca wywiad wydawała się naiwna i ślepa na to, co mówił jej rozmówca. Z tego względu wątpię, że Dukaj był bardzo zadowolony z rozmowy, czuć to również w jego słowach.

Tytuł jest nieco mylący, gdyż rozmów nie ma tutaj aż tylu, a część tekstów to dość pobieżna analiza postrzegania przyszłości wybranych (najczęściej bardzo znanych) autorów. Trochę się na tym zawiodłam, bo myślałam, że faktycznie przeczytam wywiady.
Poza tym wywiady są, przynajmniej dla mnie, intelektualnie stymulujące.
Bardzo zirytowałam się przy wywiadzie z Jackiem...

Kiedyś zaczęłam czytać tę książkę, ale z jakiegoś powodu porzuciłam ją po kilku stronach. Tym razem ją skończyłam.
Nie jestem fanką Kurta Vonneguta, coś w jego stylu pisania, a może też w jego perspektywie patrzenia na świat mnie odtrąca.
Tak jest też tutaj.
Czuję w Vonnegucie ciągoty do mizoginii. Od przeczytania "Uległości" Houellebecqa jestem na to wyczulona i trudno mi przymknąć na to oko.
Irytuje mnie też to, jak niektóre mądrości podaje czytelnikowi na tacy tak, jakby nie wierzył zupełnie w jego inteligencję, jakby miał czytelnika za idiotę.
Mimo to "Kocia kołyska" mi się podobała. Podobał mi się bokononizm, podobały mi się nadzwyczajnie wszystkie rzeczy napisane przez Bokonona.
Ale i tak nie polubię się z Kurtem.

Kiedyś zaczęłam czytać tę książkę, ale z jakiegoś powodu porzuciłam ją po kilku stronach. Tym razem ją skończyłam.
Nie jestem fanką Kurta Vonneguta, coś w jego stylu pisania, a może też w jego perspektywie patrzenia na świat mnie odtrąca.
Tak jest też tutaj.
Czuję w Vonnegucie ciągoty do mizoginii. Od przeczytania "Uległości" Houellebecqa jestem na to wyczulona i trudno...

Przeczytałam ją w całości zaczynając rano, kończąc o 15.
"Normalni ludzie" idealnie pasują do pewnej szufladki z książkami, które przeczytałam w ciągu ostatnich 7-8 lat. Pod wieloma względami są wręcz identyczne. Czyta się je błyskawicznie, nie chce się ich odkładać, traktują o relacji dwóch osób. Nawet napisane są podobnie.
Bez wątpienia jest to dobra, interesując książka, która wywołała we mnie kilka refleksji na temat mojej własnej natury w relacjach z mężczyznami. Coś, z czym będę się teraz męczyła do końca dnia i o czym zapomnę wraz z nadejściem snu i nowego dnia po nim.
Trudno mi jednak zrozumieć, dlaczego ta powieść stała się taka popularna i dlaczego jest taka chwalona właśnie w obecnym momencie. Jest dużo takich książek jak ta, bardzo dużo. O ile pamiętam, nie cieszyły się aż taką popularnością (przynajmniej w Polsce). Co sprawiło, że ta powieść właśnie teraz wywarła na wszystkich takie wrażenie? Dlaczego trafiła na podatny, żyzny grunt właśnie teraz? To pytanie z jakiegoś powodu nie daje mi spokoju.
Może ta książka jest znakiem, by przestać czytać głośne książki. Tak samo było z "Moim rokiem relaksu i odpoczynku".

Przeczytałam ją w całości zaczynając rano, kończąc o 15.
"Normalni ludzie" idealnie pasują do pewnej szufladki z książkami, które przeczytałam w ciągu ostatnich 7-8 lat. Pod wieloma względami są wręcz identyczne. Czyta się je błyskawicznie, nie chce się ich odkładać, traktują o relacji dwóch osób. Nawet napisane są podobnie.
Bez wątpienia jest to dobra, interesując książka,...