Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nad ponadczasowością literatury można by debatować godzinami. Czy ładne brzmienie określenia "literatura ponadczasowa" jest gwarantem jego prawdziwości?

Czy śmieszą nas te rzeczy, które śmieszyły antycznych dramatopisarzy? Czy te same sztuczki literackie wprawiają nas w zachwyt?
Niezmiennie, nieprzerwanie, od zarania dziejów?

Nie.

Ale istnieją historie, które odkrywane po latach, wciąż kiełkują w sercach i umysłach swoich czytelników, by rozkwitnąć w pełnej krasie i rosnąć w ogrodzie ich pamięci przez lata... a "Upiór Opery" należy właśnie do jednej z nich

Choć jest to gotycka powieść, klasyka grozy z początku XX wieku, jej humor przetrwał upływ czasu (i nie jest to żadne wyolbrzymienie z mojej strony). Mroczna i tragiczna historia tytułowego upiora w satyrycznym ujęciu, sprawiła mi prawdziwą przyjemność, zaspokajając mój książkowo-molowy głód.

Dramatyzm dialogowy niczym u Oscara Wilde'a, nieszczęśliwości bohaterów jak u Zafóna... Znalazłam książkę dla siebie.
Choć nie przypadło mi do gustu rozwiązanie zagadki przez postać Persa, "Upiór Opery" z pewnością niejednokrotnie będzie przeze mnie tutaj wspominany. Uwielbiam książki, które swoją narracją sprawiają wrażenie legend.

"Upiór Opery" idealnie nada się dla osób, które kochają groteskowość, realizm magiczny lub autoironiczny tragizm Czytało mi się ją lekko, a jednocześnie hipnotycznie... o miłości w surrealistycznym wydaniu (nieprzesłodzenie). Polecam‼️

Nad ponadczasowością literatury można by debatować godzinami. Czy ładne brzmienie określenia "literatura ponadczasowa" jest gwarantem jego prawdziwości?

Czy śmieszą nas te rzeczy, które śmieszyły antycznych dramatopisarzy? Czy te same sztuczki literackie wprawiają nas w zachwyt?
Niezmiennie, nieprzerwanie, od zarania dziejów?

Nie.

Ale istnieją historie, które odkrywane...

Jeśli widząc książkę o włoskiej mafii, pomyśleliście o wulgarnych bandziorach, handlujących narkotykami i traktujących swoje kobiety jak zero, nie macie nawet pojęcia, w jak wielkim błędzie jesteście

Mafia to przede wszystkim społeczność. Wewnętrzne państwo. Struktury przyjaciół i wrogów, złożone z ludzi silnych, jak i słabych, którzy nie chcieli być kukiełkami tańczącymi na nitce pociąganej przez wysoko postawionych.

Mafia to ojcowie, synowie, bracia, kobiety czystego serca, które pokutują za błędy swoich mężów.

Ojciec Chrzestny, Vito Corleone, to “człowiek szanowany”, który przyjaciół trzyma przy sobie blisko, a wrogów jeszcze bliżej. Pomoże każdemu w zamian za okazanie szacunku, czyli spłacenie długu wdzięczności, gdy rodzina Ojca Chrzestnego się o to upomni. Hojny mężczyzna, walczący z systemem dla dobra swoich ludzi. Ceni sobie jedynie lojalność.
___
“Ojciec Chrzestny” to trzymająca w napięciu historia, przyprawiająca o zawrót głowy. Jej bohaterowie roztaczają wokół siebie pewien urok, któremu nie sposób ulec. Błyskotliwa, zabawna, poruszająca opowieść o rodzinie, wierności, zemście, jak i miłości, w której każdy znajdzie coś dla siebie.

Gorąco polecam wszystkim spragnionym literackich wrażeń!

Jeśli widząc książkę o włoskiej mafii, pomyśleliście o wulgarnych bandziorach, handlujących narkotykami i traktujących swoje kobiety jak zero, nie macie nawet pojęcia, w jak wielkim błędzie jesteście

Mafia to przede wszystkim społeczność. Wewnętrzne państwo. Struktury przyjaciół i wrogów, złożone z ludzi silnych, jak i słabych, którzy nie chcieli być kukiełkami tańczącymi...

Trudno jest oceniać książkę, której premiera miała miejsce ponad 200 lat temu. Samo słowo "premiera" w tym zdaniu jakoś mnie razi... Jednak historia ta w pewnym znaczeniu wcale się nie zestarzała. Szczery, naturalny humor, język pełen wdzięku, klimat XIX w. Anglii🇬🇧 Dystyngowani bohaterowie, pozbawieni jednak gloryfikacji, jaką znamy z "Dumy i uprzedzenia". Siostry Dashwood przypadły mi do gustu, mimo iż wciąż nie uznaję siebie za fankę Austen. Nie do końca jestem przekonana do tego, w jaki sposób autorka rozwiązuje pewne problemy z osobnikami płci męskiej, a mam tu na myśli, mocno uproszczony mechanizm wybaczania. Wyjaśnienia niektórych spraw po prostu do mnie nie przemawiają. Nie odebrało mi to jednak przyjemności tej lektury, bo właśnie takiej "wyciszającej" książki ostatnio potrzebowałam.

Zarówno Rozważna, jak i Romantyczna, umiliły mi czas, a nawet i zaskoczyły (i to niejednokrotnie!) Wywołały więcej emocji niż kultowa "Duma i uprzedzenie". Tutaj czytelnik od samego początku zostaje wprowadzony w akcję, a nie w sam szereg postaci, które odgrywają rolę manekinów wystawowych aż do połowy książki (jak miało to miejsce w przypadku pana Darcy'ego). Ponadto, jest ona raczej słodko-gorzka niż cukierkowa, co nadaje samej fabule więcej autentyczności.

Podejdźcie do niej bez oczekiwań, a nieoczekiwanie okaże się ona miłą dla Waszych czytelniczych dusz.

Trudno jest oceniać książkę, której premiera miała miejsce ponad 200 lat temu. Samo słowo "premiera" w tym zdaniu jakoś mnie razi... Jednak historia ta w pewnym znaczeniu wcale się nie zestarzała. Szczery, naturalny humor, język pełen wdzięku, klimat XIX w. Anglii🇬🇧 Dystyngowani bohaterowie, pozbawieni jednak gloryfikacji, jaką znamy z "Dumy i uprzedzenia". Siostry...