Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To druga książka Anny Rybakiewicz, którą przeczytałam. Pierwszą była "Lekarka nazistów", która zrobiła na mnie duże wrażenie. Książka "Do końca moich dni" to historia życia Apolonii Dobkowskiej. Historia osoby, która z dziedziczki majątku ziemskiego, dziewczyny odpowiednio wykształconej i wychowanej tak, aby dobrze wyszła za mąż i wiodła odpowiednie, szczęśliwe życie u boku równie odpowiedniego męża, staje się kobietą walczącą o życie, przetrwanie swoje i swojej rodziny. Sytuacja w Polsce spowodowała, że wraz z matką, która była w ciąży i ojcem zostali wywiezieni na Syberię. Zsyłka trwała sześć długich lat. Śmierć, praca ponad siły, głód, choroby, przerażające zimno stało się codziennością wszystkich zesłanych tam osób. Siłę do tego, aby przetrwać dawała Poli myśl o powrocie do domu i do ukochanego Jerzego. Pola znalazła niespodziewanie oparcie w osobie strażnika. W jej życiu zagościł Andriej. Pomagał, jak mógł, wspierał jak tylko mógł i tak powoli zdobywał serce Poli (moje też :-)). Historia życia Apolonii pochłonęła mnie bardzo. Moja ciekawość, kogo Pola wybierze, nie pozwalała mi na dłużej odłożyć książki na półkę. Wybrała, jak wybrała. Nie jedną łzę uroniłam przy lekturze tej książki. Nie raz zastanawiałam się, co ja bym zrobiła w tej sytuacji. Nie raz w myślach krzyczałam; Pola, co Ty robisz? Dlaczego? Polecam tą książkę. Warto.

To druga książka Anny Rybakiewicz, którą przeczytałam. Pierwszą była "Lekarka nazistów", która zrobiła na mnie duże wrażenie. Książka "Do końca moich dni" to historia życia Apolonii Dobkowskiej. Historia osoby, która z dziedziczki majątku ziemskiego, dziewczyny odpowied...

Rozwiń Zwiń

Pierwszy tom "Sagi klonowego liścia" pt. "Łódzka przystań" rozpoczyna się z przytupem. Jest rok 1944, trwa II wojna światowa. Dziewiętnastoletnia Stefania z przyjaciółka Kazią ucieka z obozu w Bremie. Do obozu tego trafiła po zatrzymaniu podczas tzw. łapanki, gdy szła na spotkanie z ukochanym Felkiem. Z zapartym tchem śledzimy ogromnie ciężką drogę Stefanii do domu, do Łodzi, jej rodzinnego miasta. Po szczęśliwym powrocie zaczyna się powolny powrót do w miarę normalnego życia. Stefania pracuje w kawiarni, spotyka się ze znajomymi i cały czas czeka na Felka. Mija kilka lat, nadzieja, że ukochany wróci powoli gaśnie, życie powoli toczy się dalej. Stefania wychodzi za mąż, rodzi dzieci, codzienne życie przynosi jej i powody do radości, i niestety do smutku. Na początku lektury nie mogłam się od niej oderwać, jednak w miarę czytania mój entuzjazm malał, taka o wszystkim i o niczym. Może po tym początku "z przytupem" spodziewałam się czegoś innego? Jakiś większych emocji? Zakończenia wielu wątków, w bardzo ciekawy sposób zaczętych, lecz niestety nie skończonych? Trochę się rozczarowałam. Nie wiem, czy sięgnę po drugi tom?

Pierwszy tom "Sagi klonowego liścia" pt. "Łódzka przystań" rozpoczyna się z przytupem. Jest rok 1944, trwa II wojna światowa. Dziewiętnastoletnia Stefania z przyjaciółka Kazią ucieka z obozu w Bremie. Do obozu tego trafiła po zatrzymaniu podczas tzw. łapanki, gdy szła n...

Rozwiń Zwiń

Pożegnałam się właśnie z bohaterami sagi "Córka cieni". Była to podróż pełna emocji, wzruszeń, niedowierzania, smutku, złości. Podsumowując trzy tomy, największe wrażenie zrobił na mnie tom pierwszy i trzeci. I to nie czasy współczesne, gdzie bohaterami był Adam i Toffi, tylko historia Juliany zdobyła moje serce. Poznając dzieje Juliany wiele razy myślałam; to niemożliwe, to tak mało prawdopodobne. Dlaczego tak się stało, dlaczego ona? Julianę, bohaterkę sagi poznajemy dzięki odnalezionemu pamiętnikowi, który prowadziła jej mama, Magdalena, która tuż przed wybuchem II wojny światowej, uciekła z domu, w Bieszczady z Piotrem, miłością jej życia. Panienka z dobrego, majętnego domu i biedny kelner, czy to mogło się udać? Początki ich wspólnego życia, w totalnej samotni, gdzieś w bieszczadzkich lasach, życie w zgodzie z otaczającą przyrodą i wybuch wojny; wszystko to opisuje Magdalena w swoim pamiętniku. Potem, po jej śmierci, swoją historię snuje Juliana. Wydarzeniami z życia Juliany można by było obdzielić kilka osób. Ogromnie ciężko uwierzyć, że jedna osoba to wszystko przeszła, aż niewiarygodne. Autorka książki wiele wątków zaczerpnęła z historii naszego kraju. Jest też wspomniane Kortowo, gdzie mieszczą się akademiki m.in. Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, szczególnie bliskiemu mojemu sercu :-) Jest to saga, po która warto sięgnąć.

Pożegnałam się właśnie z bohaterami sagi "Córka cieni". Była to podróż pełna emocji, wzruszeń, niedowierzania, smutku, złości. Podsumowując trzy tomy, największe wrażenie zrobił na mnie tom pierwszy i trzeci. I to nie czasy współczesne, gdzie bohaterami był Adam i Toffi, tylko hi...

Rozwiń Zwiń

Ktoś może powiedzieć o książce "Lekarka nazistów"; ckliwe romansidło, słaba, bajeczka, harlequin, to jednak jest coś w tej książce, dlaczego warto ją przeczytać. Fakt, ze liczy aż 424 strony, to jednak czyta się bardzo szybko. I chociaż książka ta nie ma jakiejś wartości historycznej, nie jest dokumentem, biografią, nie jest oparta na faktach to naprawdę wciąga, trudno czasami oderwać się od niej. Pomiędzy Polką, lekarką Alicja Sambor a niemieckim komendantem Franzem Hizelem rodzi się uczucie. Trwa II wojna światowa, czasy jak wiadomo są ogromnie trudne. Jest walka o życie, o przetrwanie, o zdobycie czegoś do jedzenia, strach towarzyszy na każdym kroku. Czy w tych ciężkich czasach nie ma prawa zrodzić się miłość? Czy pomiędzy Polką a Niemcem nie może zrodzić się uczucie? Czy barierą nie do przeskoczenia jest narodowość? Co zrobić w sytuacji, gdy wszystko mówi, iż uczucie do tego człowieka jest czymś złym, nieakceptowalnym, nie do przyjęcia a serce mówi coś innego? Uczucia przecież nie znają granic, narodowości, poglądów, przekonań. Uczucie przychodzi i jest. Sporo pytań. I chociaż nie jest to książka wybitna, ambitna to warto ją przeczytać. A po przeczytaniu pomyśleć, co ja bym zrobiła (zrobił), jak ja bym się zachowała (zachował)? Polecam.

Ktoś może powiedzieć o książce "Lekarka nazistów"; ckliwe romansidło, słaba, bajeczka, harlequin, to jednak jest coś w tej książce, dlaczego warto ją przeczytać. Fakt, ze liczy aż 424 strony, to jednak czyta się bardzo szybko. I chociaż książka ta nie ma jakiejś wartości historyc...

Rozwiń Zwiń