Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kontynuacja "Ludzi-skorpionów", łącząca w sobie elementy pulpowej powieści przygodowej i realizmu magicznego. Powieść bardzo plastyczna, gęsta, przepięknie ilustrowana przez autora. Choć czytałem ja niemal 30 lat temu, "siedzi" we mnie do dziś.

Kontynuacja "Ludzi-skorpionów", łącząca w sobie elementy pulpowej powieści przygodowej i realizmu magicznego. Powieść bardzo plastyczna, gęsta, przepięknie ilustrowana przez autora. Choć czytałem ja niemal 30 lat temu, "siedzi" we mnie do dziś.

Pastisz powieści przygodowej i realizmu magicznego, dokonany przez piszącego pod pseudonimem polskiego autora (dziś zasłużenie uznanego). Moim zdaniem pastisz niezwykle udany. Autor wykonał również ilustracje, które współtworzą niezwykły klimat opowieści. Moja ocena z pewnością jest subiektywna bo książkę czytałem w młodości w "okresie formacyjnym" i wywarła na mnie wówczas ogromne wrażenie.

Pastisz powieści przygodowej i realizmu magicznego, dokonany przez piszącego pod pseudonimem polskiego autora (dziś zasłużenie uznanego). Moim zdaniem pastisz niezwykle udany. Autor wykonał również ilustracje, które współtworzą niezwykły klimat opowieści. Moja ocena z pewnością jest subiektywna bo książkę czytałem w młodości w "okresie formacyjnym" i wywarła na mnie wówczas...

Zaraz na początku książki autor zaznacza, że jest ona swego rodzaju hołdem dla lektur jego młodości, powieści i opowiadań Burroughsa, Howarda i Lovecrafta. Wskazówka ta skłania do nieuniknionych porównań i niestety dzieło Kinga zestawione z pracami poprzedników nie wypada tu najlepiej. Po pierwsze, pisząc po trosze pastisz pulpowej fantastyki sprzed dekad, King nie dodał tu niczego nowego, powtórzył sprawdzone schematy i zagrał stare melodie, niestety z mniejszą gracją niż szacowni antenaci. Wadą jest wielka rozwlekłość tomu, po pierwszych dwustu stronach, kiedy Burroughs zdążyłby już wysłać bohatera na Marsa i z powrotem, zdobyć imperium, miłość i przyjaciół, King dopiero kończy niezbyt porywające wprowadzenie. Zawodzą kreacje bohaterów i relacje między nimi, część postaci nie ma żadnego znaczenia dla fabuły, potencjał innych został zmarnowany (Eris!). King wydaje się też nie do końca rozumieć swoich poprzedników, nie jest w stanie wskrzesić tego połączenia lekkości i barwnej intensywności dawnej pulpowej fantastyki, a tam gdzie nawiązuje do twórczości Lovecrafta nie ma grozy ani nawet niepokojącej tajemnicy. "Baśniowa opowieść" jest historią bezpieczną, można powiedzieć letnią. Czyta się ją dobrze i szybko zapomina, opisane w niej upadłe królestwo Empis jest dla mnie już tylko bladym powidokiem, podczas gdy wspomnienia Barsoomu, Cymerii czy Innsmouth wciąż płoną w mojej pamięci.

Zaraz na początku książki autor zaznacza, że jest ona swego rodzaju hołdem dla lektur jego młodości, powieści i opowiadań Burroughsa, Howarda i Lovecrafta. Wskazówka ta skłania do nieuniknionych porównań i niestety dzieło Kinga zestawione z pracami poprzedników nie wypada tu najlepiej. Po pierwsze, pisząc po trosze pastisz pulpowej fantastyki sprzed dekad, King nie dodał tu...