Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z nudniejszych książek, jakie w życiu czytałam...

Jedna z nudniejszych książek, jakie w życiu czytałam...

Przeczytałam tą pozycję z niezwykłym sentymentem. Uwielbiam Carrie Fisher, jej poczucie humoru i lekki sposób patrzenia na życie. Niezwykła opowieść niezwykłej kobiety.

Przeczytałam tą pozycję z niezwykłym sentymentem. Uwielbiam Carrie Fisher, jej poczucie humoru i lekki sposób patrzenia na życie. Niezwykła opowieść niezwykłej kobiety.

W tym przypadku złamałam swoją zasadę, że najlepiej zacząć od książki, a później ewentualnie wziąć się za jej ekranizację. Z tego powodu ciężko mi jest ocenić samą powieść jako kompletnie odrębne dzieło niezależne od serialu, który był emitowany w 2017 r. i zdobył nagrodę Emmy.

Książka w wątkach pobocznych trochę różni się od serialu, ale nie ma to dużego wpływu na ogólny zarys fabuły. Oto mamy antyutopię, państwo położone gdzieś na terenie obecnych Stanów Zjednoczonych, rządzące się prawami biblijnymi, z pokręconą moralnością i jeszcze bardziej pokręconymi zasadami etycznymi. Kobiety są nic nie znaczącymi elementami społeczeństwa, mają jeden cel nadrzędny - urodzenie dziecka. Jeśli są bezpłodne trafiają do Kolonii lub do służby w domach Komendantów.

Społeczeństwo kobiet podzielone jest na kasty - Marthy, Ciotki, Żony oraz Podręczne. Te ostatnie zaliczane są do służby domowej w domach Komendantów, ale ich zadanie jest raczej niezwykłe. Są to jedyne płodne w tym świecie dziewczyny, ich zarządca ma je zapłodnić, a kiedy już urodzą i wykarmią dziecko przenoszone są do kolejnego domu, do kolejnego Komendanta. Nie wolno im czytać (nawet napisów na poduszkach czy nazw sklepów) mogą wychodzić jedynie raz dziennie, oczywiście w towarzystwie innej podręcznej, na targ. Kobiety są całkowicie podporządkowane mężczyznom, pod pretekstem dbania o ich bezpieczeństwo. Prawo stanowione jest przez mężczyzn i dla mężczyzn, kobieta sprowadzona jest do roli przedmiotu codziennego użytku, inkubatora, czy robota kuchennego.

Książka zdecydowanie nie jest łatwa i lekka, nie czyta się jej szybko. Jest to spowodowane oczywiście tematyką, ale również językiem i formą samej powieści. Główna bohaterka przeskakuje od opowieści teraźniejszości, przeskakuje do przeszłości, żeby za chwilę opowiadać o swoich domysłach na temat świata w którym żyje.

Dziwne jest to, że bohaterowie pozostali mi całkowicie obojętni. Nie poczułam się z nimi zżyta w żaden sposób, nikomu nie kibicowałam, miałam wrażenie, że to wszystko była jedynie sucha relacja wydarzeń. Freda zaskakiwała mnie swoją biernością i poddańczością w całej tej sytuacji, oczywiście była kilkukrotnie mowa o tym, że chciałaby się zbuntować, jednak w momencie kiedy zaczęła czuć coś do Nicka, który pracował dla Komendanta, nie zależało jej już tak bardzo na ucieczce. Dodatkowo prawie nie wspomina o swojej córeczce, którą miała w „poprzednim życiu”. Oceniam ją dość surowo, chociaż zdaję sobie sprawę, że nikt nie wie do końca jak zachowałby się w takiej sytuacji.

Na koniec dodam, że tłumaczenie, w mojej ocenie, jest doskonałe.

W tym przypadku złamałam swoją zasadę, że najlepiej zacząć od książki, a później ewentualnie wziąć się za jej ekranizację. Z tego powodu ciężko mi jest ocenić samą powieść jako kompletnie odrębne dzieło niezależne od serialu, który był emitowany w 2017 r. i zdobył nagrodę Emmy.

Książka w wątkach pobocznych trochę różni się od serialu, ale nie ma to dużego wpływu na ogólny...