Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mimo przeogromnej sympatii do Toma Hanksa - porzuciłam czytanie po drugim opowiadaniu. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia, czy po prostu stylu autora, ale dla mnie była to bardzo męcząca lektura.

Język jak dla mnie bardzo nieprzystępny, milion wepchniętych nazw: amerykańskich zdarzeń, sprzętów, nazwisk, za którymi może nadążyć chyba jedynie Amerykanin. Do tego te dwa opowiadania, które przeczytałam były bardzo przeciętne i kompletnie nie zapadające w pamięć...

Wybacz Tom, jednak pozostanę przy twoich filmach :(

Mimo przeogromnej sympatii do Toma Hanksa - porzuciłam czytanie po drugim opowiadaniu. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia, czy po prostu stylu autora, ale dla mnie była to bardzo męcząca lektura.

Język jak dla mnie bardzo nieprzystępny, milion wepchniętych nazw: amerykańskich zdarzeń, sprzętów, nazwisk, za którymi może nadążyć chyba jedynie Amerykanin. Do tego te dwa...

Panna Marple na Karaibach - miło było zobaczyć tę kochaną babinkę w takim otoczeniu. Książka może nie trafi do moich ulubieńców, ale jest świetna na relaksujący wieczór. Sprawa morderstw mnie zaangażowała, a klimat gorącego piasku i palm prawie poczułam na własnej skórze ;)

Panna Marple na Karaibach - miło było zobaczyć tę kochaną babinkę w takim otoczeniu. Książka może nie trafi do moich ulubieńców, ale jest świetna na relaksujący wieczór. Sprawa morderstw mnie zaangażowała, a klimat gorącego piasku i palm prawie poczułam na własnej skórze ;)

Mogłam skończyć tę książkę już parę dni temu, ale nie chciałam. To była tak osobliwa i wspaniała lektura, że delektowałam się każdym przeczytanym zdaniem.

Niektórzy bardzo gorliwie wierzą w znaczenie snów. Pewnej starszej pani, za każdym razem, kiedy śni się okapi (dzikie zwierzę; coś pomiędzy zebrą, a żyrafą), ktoś potem umiera. I faktycznie jej sny się sprawdzają, a śmierć tej jednej konkretnej osoby to ważny wątek w tej książce, ale całość nie opiera się tylko na tym.

Wszystko kręci się wokół życia społeczności w małym niemieckim miasteczku. Z początku nie wiadomo nawet, w jakim kraju ta akcja się toczy - nie można bowiem tego wywnioskować ani po imionach, ani po opisie, a wspomniane okapi i zwyczaje tych ludzi przywodzą na myśl raczej jakiś egzotyczny kraj. Trudno też było określić w jakich czasach oni żyją, bo oprócz pojedynczych wstawek z nowszymi technologiami, wydawało się, że dzieje się to w odległych latach.

Jest to najlepsza literatura piękna, z jaką miałam przyjemność się zetknąć. Każda postać w "Śnie o okapi" jest tak niesamowita i zachwycająco dziwna, że na myśl przyszło mi tylko jedno porównanie: gdyby Muminki były ludźmi. Wszyscy po kolei mieli swoje urocze dziwactwa i rozmawiali ze sobą w taki sposób, jak pewnie nikt inny na świecie ze sobą nie rozmawia, przez co zaznaczałam co drugie zdanie.
Mam ochotę zacząć ją od początku i wyłapać jeszcze więcej ukrytych znaczeń w zdaniach i podkreślić całe strony, z góry na dół. Zakochałam się na zabój.

Przeżyłam taką niesamowitą karuzelę uczuć podczas lektury. Łzy, ogromne rozbawienie, strach, nostalgię, rozczulające ciepło na sercu... Ach, jak się cieszę, że przeczytałam tę książkę! Premiera dopiero 14.04, ale już teraz zapiszcie sobie ten tytuł i nie przegapcie go - podziękujecie mi później...

Mogłam skończyć tę książkę już parę dni temu, ale nie chciałam. To była tak osobliwa i wspaniała lektura, że delektowałam się każdym przeczytanym zdaniem.

Niektórzy bardzo gorliwie wierzą w znaczenie snów. Pewnej starszej pani, za każdym razem, kiedy śni się okapi (dzikie zwierzę; coś pomiędzy zebrą, a żyrafą), ktoś potem umiera. I faktycznie jej sny się sprawdzają, a...