Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dowcipna, żywa narracja i spojrzenie od ciekawej medycznej strony. Polecam :)

Dowcipna, żywa narracja i spojrzenie od ciekawej medycznej strony. Polecam :)

Pięknie wydana, śliczne rysunki, klasyczna bezpretensjonalna historia (napisana w XIX wieku), o chłopcu który wyrusza na swoich nowych nartach na wycieczkę do lasu i spotyka tam mityczne postacie Wujka Szrona, Ciotkę Odwilż i Króla Zimy. Ciekawostką jest to, że 6-cio letni bohater idzie do lasu sam, na cały dzień, wyposażony przez mamę tylko w 2 kanapki. Nie do pomyślenia w dzisiejszych czasach :) Moje dzieci (5 i 3 lata) kazały sobie czytać kilka razy pierwszego wieczoru. Jedyny minus, że jest króciutka.

Pięknie wydana, śliczne rysunki, klasyczna bezpretensjonalna historia (napisana w XIX wieku), o chłopcu który wyrusza na swoich nowych nartach na wycieczkę do lasu i spotyka tam mityczne postacie Wujka Szrona, Ciotkę Odwilż i Króla Zimy. Ciekawostką jest to, że 6-cio letni bohater idzie do lasu sam, na cały dzień, wyposażony przez mamę tylko w 2 kanapki. Nie do pomyślenia w...

Klasyfikowanie tej książeczki jako książki dla 3-latków jest nieporozumieniem. Tak małe dzieci jendak odbierają literaturę dosłownie i nie zrozumieją kontekstu, którym jak rozumiem miał być humor. Włamanie, kradzież, kłamstwo, szperanie w cudzych rzeczach w wykonaniu sympatycznego bohatera automatycznie stają się nie tylko zachowaniami akceptowalnymi ale nawet porządanymi zdaniem 3-latka. Przynajmniej mój tak reagował na książeczki o "niegrzecznych" dzieciach w tym wieku - natychmiastową próbą odtworzenia ich działań. Starsze dzieci nie biorą już tak dosłownie wszystkiego co zostanie przeczytane, powstaje jednak pytanie, czy rzeczywiście jest to tak wspaniała literatura, żeby warto było pokazywać dzieciom poniekąd "kryminalne" sceny. Osobiście myślę, że jeżeli stawiać na tzw niegrzeczne zachowania (co dziecku może być potrzebne ;) ), to może raczej w rodzaju nieprzekombimowanego Emila z Lonnebergi, którego psoty wynikają z bycia po prostu niesfornym młodym człowiekiem.

Klasyfikowanie tej książeczki jako książki dla 3-latków jest nieporozumieniem. Tak małe dzieci jendak odbierają literaturę dosłownie i nie zrozumieją kontekstu, którym jak rozumiem miał być humor. Włamanie, kradzież, kłamstwo, szperanie w cudzych rzeczach w wykonaniu sympatycznego bohatera automatycznie stają się nie tylko zachowaniami akceptowalnymi ale nawet porządanymi...