Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytuł sugerował książkę o drodze do życiowej równowagi. Nic z tych rzeczy. "Wdech i wydech" to opowieść o doświadczaniu i nauce życia. Opowiada o tym Natalia, która na 360 stronach z małej dziewczynki staje się nastolatką. Świat widziany i komentowany przez dziecko jest esencjonalny, nawet zmysłowy. Wydarza się w tej książce coś co mnie intryguje - szczerość dziecięcych obserwacji, przeplata się z dojrzałą analizą zdarzeń. Spostrzegawczość i wrażliwość na cząstki życia, które składają się na codzienność, tworzą intymny klimat całej historii.
Natalia dorasta w otoczeniu rodziny ogniskującej większość typowych kłopotów. Widzi jak trudne sprawy zamiata się pod dywan, a dziadkowie wtrącają się w życie rodziców.
Chłonie wizje świata, które dają jej starsi, ale nie zawsze umie się w nich odnaleźć. Potrafi wyczuć fałszywe nuty, kwestionuje zakazy, powoli kiełkuje w niej bunt.
Polecam jako opowieść o wchodzeniu w dorosłość, jako historię o toksyczności rodzinnego życia, która nie jest związana z patologią. Polecam też jako książkę, która pokazuje, że dzieci wiedzą i rozumieją więcej niż wydaje się dorosłym. Jeśli jej nie przeczytacie to stracicie okazję spojrzenia z dystansu na magiczne lata dzieciństwa (jeśli macie 30-40 lat). Szkoda przegapić "Wdech i wydech".

Tytuł sugerował książkę o drodze do życiowej równowagi. Nic z tych rzeczy. "Wdech i wydech" to opowieść o doświadczaniu i nauce życia. Opowiada o tym Natalia, która na 360 stronach z małej dziewczynki staje się nastolatką. Świat widziany i komentowany przez dziecko jest esencjonalny, nawet zmysłowy. Wydarza się w tej książce coś co mnie intryguje - szczerość dziecięcych...

“Kołysanka z huraganem” nie analizuje cierpienia. Brak na to miejsca, bo na tym etapie życie jest wyłącznie próbą przetrwania. Liczy się przeżycie, wykonanie niezbędnych czynności i czekanie na lepszy czas. Oczekiwanie jest przestrzenią pełną ruchu, który trzyma Justynę Wicenty przy życiu. Opieka nad córką, terapie, relacja z mężem, kontakty z ludźmi sprawiają, że świat wciąż upomina się o autorkę. Każdy dzień to walka o siebie, nauka akceptacji łez i żalu, ale przede wszystkim wybaczenia sobie. Dużo w tej książce retrospekcji, podróży do miejsc i czasów które dają siłę. Wspomnienia prababci i babci, które były w sytuacjach granicznych. Możliwość oparcia się na kimś, oddania resztek siebie w zaufane ręce oraz czerpania z doświadczeń najbliższych, staje się dla autorki jednym z niewielu kół ratunkowych.

Częścią terapii jest natura. Podglądanie ptaków i drzew. Umiejętność dostosowania się, a co za tym idzie przetrwania. Przyroda daje otuchę. Obserwacja jej potęgi, nieodwracalności to wyjście ewakuacyjne dla sparaliżowanej psychiki. Ten wątek toczy się przez całą książkę. Cykl natury zakreśla koło i pomaga nadać sens tragedii, która była wyłącznie dziełem przypadku.

Historia, której nikt nie chce być bohaterem, nikt nie chce być nawet jej świadkiem. Myślę, że nie chcemy nawet myśleć o tym co przeżyła Justyna Wicenty. Tym bardziej podziwiam chęć i umiejętność podzielania się doświadczeniem. Przeżyciem, którego fundamentem jest śmierć i bezdenny smutek, a jednak gdzieś na dalekim końcu tej opowieści czeka życie.

“Kołysanka z huraganem” nie analizuje cierpienia. Brak na to miejsca, bo na tym etapie życie jest wyłącznie próbą przetrwania. Liczy się przeżycie, wykonanie niezbędnych czynności i czekanie na lepszy czas. Oczekiwanie jest przestrzenią pełną ruchu, który trzyma Justynę Wicenty przy życiu. Opieka nad córką, terapie, relacja z mężem, kontakty z ludźmi sprawiają, że świat...

Marzenie o spokojnej emeryturze to luksus, na który bohaterów i bohaterki “Nomadlandu” nie stać. W większości nie spłacają już kredytów, nie płacą czynszu, ani składek ale wciąż mają wydatki. Jedzenie i benzyna kosztują, a ideą koczowniczego życia jest podróż, w tym wypadku za pracą. “Pomocną dłoń” wyciągnął Amazon, który od października do połowy grudnia potrzebuje sezonych pracowników. Na wielkich kempingach przed halami powstają tymczasowe miasteczka, których mieszkańcy na dziesięciogodzinnych zmianach zapełniają półki chińskimi towarami. Praca jest żmudna i ciężka. Nie bez powodu na magazynowych ścianach wiszą maszyny z darmowymi lekami przeciwbólowymi.

Wymagająca fizyczna praca przy zbiorach buraków, stróżowanie i sprzątanie turystycznych atrakcji w zamian na tymczasowe poczucie bezpieczeństwa, to dla mnie rzecz trudna do zrozumienia. To zmierzch idei amerykańskiego snu. Nomadowie ery technologii, którzy nie załapali się na pociąg do bezpiecznej starości, organizują sobie życie najlepiej jak potrafią. Są cenionymi pracownikami bo zależy im na pracy. Dobrymi sąsiadami ponieważ nigdzie nie zostają długo, a tam gdzie parkują starają się nie rzucać w oczy. Nie chcą być ciężarem dla dzieci więc dopóki mogą pracują, a z rodzinami widują się rzadko.

Takiego obrazu Ameryki nie znałam, te historie pokazują gdzie prowadzi rozbuchany kapitalizm. Jak pogłębiają się różnice społeczne, a pieniądze próbują odebrać ludzim godność. Nic dziwnego, że film na podstawie “Nomadland” zdobył Złotego Lwa dla najlepszego obrazu na Festiwalu Filmowym w Wenecji.

Marzenie o spokojnej emeryturze to luksus, na który bohaterów i bohaterki “Nomadlandu” nie stać. W większości nie spłacają już kredytów, nie płacą czynszu, ani składek ale wciąż mają wydatki. Jedzenie i benzyna kosztują, a ideą koczowniczego życia jest podróż, w tym wypadku za pracą. “Pomocną dłoń” wyciągnął Amazon, który od października do połowy grudnia potrzebuje...