Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krótka powieść a dużo śmiechu! Finezyjnie ukazane to rozkoszne, ludzkie piekiełko.

Krótka powieść a dużo śmiechu! Finezyjnie ukazane to rozkoszne, ludzkie piekiełko.

Coś... coś się popsuło i o P.Handke nie było zbytnio słychać. Więc niniejsza książka kilka dni temu była dostępna na aukcjach za kilka zł. Potem coś się wydarzyło i cena wzrosła o ponad tysiąc procent. Świetna wiadomość -austriacka literatura jako jedna z najlepszych zasługuje na większe zainteresowanie, tym bardziej, że dwójka (lub trójka, zależy jak liczyć) noblistów nie wyczerpuje listy najgenialniejszych austriackich pisarzy. Skoro wzrosło zainteresowanie Peterem Handke, to co polski czytelnik znajdzie w tej książce? Być może niewiele z tego co mogłoby się spodobać gustom masowym.

Niedawno w jednym z ciekawych wywiadów o "kryzysie wieku średniego" prof. psychologii rzekł: młode osoby "wiedzą, że ludzie generalnie umierają, ale dla nich to jest kompletna abstrakcja. Po drugie, wyobrażają sobie, że mogą się stać, kim zechcą. Oczywiście dla wielu może to być źródłem różnych lęków, obaw, może być krępujące, ale powiedzmy, że to tylko ubarwia cały ten proces. W każdym razie obydwie te rzeczy są iluzją, choć konieczną, bo gdyby człowiek od początku zdawał sobie sprawę, że to są iluzje, toby się od razu położył, owinął prześcieradłem i poczołgał w stronę cmentarza."*

Czytając recenzje innej powieści - naciągając: o męskim kryzysie wieku - "Serotoniny" natknąłem się wysoko ocenianą opinię czytelniczki, która wystawiając notę 2/10 podsumowała:

"Zdania są bardzo długie, potrafią trwać przez dwie i pół strony. Dialogi też pojawią się bardzo rzadko.

Czy polecam tę książkę? Nie.
Nie wniosła ona w moje życie nic . Nie wywołała żadnych uczyć. Szkoda."

Cytuję, bo jestem pewien, że identyczną opinie wiele osób może mieć po przeczytaniu "Godziny prawdziwych odczuć"... Bo czy będą się identyfikować z główną postacią, która przez 140 stron tapla się w acedii i chce albo bić kobiety po twarzach albo:

"Linie łydek, kolan, ud i połyskujący zaczątek piersi nastrajały go tak tęsknie, że czuł jak twarz mu tężeje! (...) Chwycił go ból, wściekłość, że nie były wszystkie przeznaczone dla niego, że nie zobaczy więcej tych przechodzących i przeczuwał, jakie znaczenie mogłyby mieć dla niego te kobiety. Jakże był wciąż jeszcze niezadowolony, kiedy raz nie udało mu się dojrzeć jednej z twarzy - jakby w ten sposób przegapił coś rozstrzygającego."

Zestawienie z "Serotoniną" może jest niepoważne, to zupełnie różne powieści, jednak obrazują dwa sposoby reagowania na katastrofę utraty sensu. O ile Florent-Claude próbował odzyskać sens próbując odzyskać bliskość z utraconą kobietą, o tyle Keuschnig wyrzeka się bliskości bo nie jest już do niej zdolny od momentu utraty sensu. Jest to dla bohatera "Godziny prawdziwych odczuć" taki szok, że naprzemiennie popada w stany marazmu i euforii, bezsilności i omnipotencji. Bowiem człowiek wyzwolony może wszystko - na przykład chcieć niszczyć. Szamotanina Keuschniga jest tak piękna ale też urocza, że lepiej ją czytać aniżeli podobną przeżyć.

* wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/7,152731,25172817,kryzys-wieku-sredniego-nagle-zdajesz-sobie-sprawe-ze-umrzesz.html

Coś... coś się popsuło i o P.Handke nie było zbytnio słychać. Więc niniejsza książka kilka dni temu była dostępna na aukcjach za kilka zł. Potem coś się wydarzyło i cena wzrosła o ponad tysiąc procent. Świetna wiadomość -austriacka literatura jako jedna z najlepszych zasługuje na większe zainteresowanie, tym bardziej, że dwójka (lub trójka, zależy jak liczyć) noblistów nie...

Wielu autorów popełnia nietakt produkując o 300 stron za dużo, tutaj nietaktem jest o 300 stron za mało.

Wielu autorów popełnia nietakt produkując o 300 stron za dużo, tutaj nietaktem jest o 300 stron za mało.