Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po co pisać prozę, która mogłaby być rocznikiem statystycznym? Zgadzam się, że warto mówić o mizoginicznej rzeczywistości w Korei bo to chyba jedyny sposób aby coś zmienić. Ale wydaje mi się, że można to zrobić z jakimś literackim polotem, tymczasem książka te nie ma jakiejkolwiek wartości literackiej. Słaba fabuła, słaba warstwa językowa, zero metafor. Porywa dokładnie tak jak porywa rocznik statystyczny właśnie. Dla miłośnika statystyki i słów "procent", "odsetek", "X na dziesięć" to z pewnością powieść zasługująca na literackiego nobla.
Tak w ogóle to chyba żaden kraj na świecie do końca nie znalazł idealnego sposobu na pogodzenia macierzyństwa i kariery zawodowej kobiet.

Po co pisać prozę, która mogłaby być rocznikiem statystycznym? Zgadzam się, że warto mówić o mizoginicznej rzeczywistości w Korei bo to chyba jedyny sposób aby coś zmienić. Ale wydaje mi się, że można to zrobić z jakimś literackim polotem, tymczasem książka te nie ma jakiejkolwiek wartości literackiej. Słaba fabuła, słaba warstwa językowa, zero metafor. Porywa dokładnie tak...

Niesamowicie intrygujący jest koncept powieści. Bierzesz trzecioplanową postać z mitologii, osadzasz ją na pierwszym planie i wokół niej konstruujesz swoją opowieść. Bez negacji czy zakłamywania opowieści Homera. Dla tego samego tylko faktu warto przeczytać.

Niesamowicie intrygujący jest koncept powieści. Bierzesz trzecioplanową postać z mitologii, osadzasz ją na pierwszym planie i wokół niej konstruujesz swoją opowieść. Bez negacji czy zakłamywania opowieści Homera. Dla tego samego tylko faktu warto przeczytać.

Nie pamiętam bardziej seksistowskiego i szowinistycznego tekstu. Każda strona roi się od przedmiotowego traktowania kobiet. Szczytem umiejętności językowych autorki jest fragment: "„Wchodzisz do dowolnego klubu w Pattayi, a oni tam mają tancerki, które strzelają piłeczkami pingpongowymi z cipki. – Przykucnął, żeby zademonstrować, a jego towarzyszki wybuchły piskliwym śmiechem. – Mówię absolutnie poważnie. Znam faceta, któremu taka piłeczka prawie wybiła oko. Zapytajcie mojego kolegę, on wam o tym opowie – powiedział, chwytając Lenny’ego pod ramię.”
I to napisała kobieta??? Serio???
Wiem, że literatura ma czasami szokować, ale jeśli owe zabiegi językowe mają służyć tylko dokładniejszemu sportretowaniu środowiska, gdzie rozgrywa się akcje to wydaje mi się, że ten cel można osiągnąć bez naruszania granicy dobrego smaku i to w tak ordynarny sposób.

Nie pamiętam bardziej seksistowskiego i szowinistycznego tekstu. Każda strona roi się od przedmiotowego traktowania kobiet. Szczytem umiejętności językowych autorki jest fragment: "„Wchodzisz do dowolnego klubu w Pattayi, a oni tam mają tancerki, które strzelają piłeczkami pingpongowymi z cipki. – Przykucnął, żeby zademonstrować, a jego towarzyszki wybuchły piskliwym...