Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli jesteś empatyczny i masz plastyczną wyobraźnie, to po pierwszych 30 stronach możesz nabrać ochoty na seks albo przynajmniej na kieliszek czegoś mocniejszego, żeby sobie ulżyć. Gdy lekko otrzeźwiejesz, dopadnie Cie melancholijny nastrój, zaczniesz robić rachunek sumienia ze swojego życia i wzdychać ciężko, widząc ile to już spraw dotąd schrzaniłeś. Retrospekcje, autorefleksje i pogrążanie się w rozkładzie owoców swoich błędnych decyzji przerwie Ci teraźniejszość głośno dopominająca się Twojej uwagi. Po drodze rozczuli Cię i ujmie uprzejmość Psa, zamarzysz by również stanąć jak on na wyżynach człowieczeństwa i nieść pomoc bliźniemu, po czym zreflektujesz się, że z Twoja pensją stać Cię jedynie na pozostanie skąpym egoistą i zwyczajnie nie możesz sobie pozwolić na luksus bycia miłosiernym. Zadumasz się, widząc jak może wyglądać dialog między mężczyzna a kobietą, którzy są na tyle odważni i ambitnii by używać swojego intelektu podczas rozmowy. Na koniec wpadniesz w wir wydarzeń, napięcie stopniowo będzie rosło, crescendo, katharsis po czym z nieba spadnie na Ciebie lekką mgiełką słodki cukier puder happy endu.

Książkę "połknęłam". Jeszcze nie czuję wyrzutów sumienia ani obrzydzenia. Być może przyjdą. Mam wrażenie jakbym otarła się o jakiś brudny fragment rzeczywistości i próbuję go otrzepać z rękawa by móc z beztroskim uśmiechem iść dalej. Towarzyszy mi jednak poczucie, że miałam już w swoich rękach lepsze i bardziej pożyteczne, od tej...jeśli chodzi o tego autora. Na plaże, do pociągu, na jeden sezon ale nie na półkę, żeby do niej wracać.

Jeśli jesteś empatyczny i masz plastyczną wyobraźnie, to po pierwszych 30 stronach możesz nabrać ochoty na seks albo przynajmniej na kieliszek czegoś mocniejszego, żeby sobie ulżyć. Gdy lekko otrzeźwiejesz, dopadnie Cie melancholijny nastrój, zaczniesz robić rachunek sumienia ze swojego życia i wzdychać ciężko, widząc ile to już spraw dotąd schrzaniłeś. Retrospekcje,...

Kojąca relacja ze zmagania się z kompleksami, emocjami, wpadkami kobiety około 30 letniej. Postrzelonej, entuzjastycznej, nieogarniętej i z drobną nadwagą acz uroczej nad która wisi presja otoczenia - dlaczego nie masz jeszcze chłopaka? Ta książka pociesza, wspiera i daje nadzieje - gdzieś tam są kobiety równie nie ogarnięte jak ja. Czytanie tej książki jest jak sesja czułego głaskania się po głowie i ćwiczenie samoakceptacji w jednym. W zestawieniu z filmem tutaj jest znacznie mniej Darcego (ubelewałam), więcej relacji z matką a Bridget jest bardziej postrzelona i niezorganizowana. To że w książce wymienieni są z nazwiska aktorzy, którzy mieli główne role męskie w ekranizacji spowodowało, że trybiki w mózgu mi się zacinały i miałam poczucie incepcji. W trakcie czytania zdarzało mi się parsknąć śmiechem. Uczy luzu, choć w sumie to jest to relacja z kobiecego popaprania xD

Kojąca relacja ze zmagania się z kompleksami, emocjami, wpadkami kobiety około 30 letniej. Postrzelonej, entuzjastycznej, nieogarniętej i z drobną nadwagą acz uroczej nad która wisi presja otoczenia - dlaczego nie masz jeszcze chłopaka? Ta książka pociesza, wspiera i daje nadzieje - gdzieś tam są kobiety równie nie ogarnięte jak ja. Czytanie tej książki jest jak sesja...

Aktualny wydźwięk słowa patologia gaśnie przy krwawych i pełnych grozy opisach serwowanych przez autorkę, która odkrywa przed czytającym jak można stracić miłość gdy nasza urażona duma będzie dla nas ważniejsza niż wybaczenie i jak ją zyskać gdy będziemy nieco bardziej otwarci i nie tak zatwardziali oraz skupieni na swych krzywdach. Świadomość że autorka była córką pastora nie pozostaje bez znaczenia, bowiem motyw pobożności przewija się bezustanku przez karty powieści. Jest tam jakaś dawka przerażającej prawdy o naturze ludzkiej, sile nienawiści, podana jednak w skrajnej formie. Natura bohaterów bywała męcząca, szczególnie próżna ciekawość narratorki, która prowadzi nas przez historię. Trudno szukać na kartach przyjemnych chwil wytchnienia czy beztroski, bo ciągle za rogiem czycha jakaś froma zła. Czytało się szybko lecz z uparcie towarzyszącym uczuciem niepokoju. Fajnym zabiegiem było zaburzenie chronologii zdarzeń. Lektura pozostawiła mnie z żoładkiem zawiązanym w supeł i refleksją że miłość bez rozsądku może być okrutnie destrykcyjną siłą, pchającą ku śmierci.

Aktualny wydźwięk słowa patologia gaśnie przy krwawych i pełnych grozy opisach serwowanych przez autorkę, która odkrywa przed czytającym jak można stracić miłość gdy nasza urażona duma będzie dla nas ważniejsza niż wybaczenie i jak ją zyskać gdy będziemy nieco bardziej otwarci i nie tak zatwardziali oraz skupieni na swych krzywdach. Świadomość że autorka była córką pastora...