Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z pewnością ciekawy pomysł na intrygę kryminalną, ale wykonanie takie sobie. Przez większość książki jakoś się męczyłam czytaniem. A brnąc przez pierwsze 50 stron z perspektywy Joanny, miałam ochotę przerwać lekturę. Gdzie Warwiłow? Gdzie trup? Potem zrobiło się nieco ciekawiej, ale nadal jakoś się ciągnęło. Z czasem w głowie czytelnika pojawiają się pewne podejrzenia, o co tu chodzi, ale autorowi udaje się wykonać zwrot akcji. Muszę przyznać, że wyjaśnienie jest całkiem zaskakujące.

Z pewnością ciekawy pomysł na intrygę kryminalną, ale wykonanie takie sobie. Przez większość książki jakoś się męczyłam czytaniem. A brnąc przez pierwsze 50 stron z perspektywy Joanny, miałam ochotę przerwać lekturę. Gdzie Warwiłow? Gdzie trup? Potem zrobiło się nieco ciekawiej, ale nadal jakoś się ciągnęło. Z czasem w głowie czytelnika pojawiają się pewne podejrzenia, o co...

Po kilkudziesięciu stronach mam dość. Nic tu się nie dzieje. Chyba wyrosłam już z opowieści o panienkach z dobrego domu. Liczyłam na jakiś lekki romans, do tego fajny klimat Krakowa i Zakopanego z międzywojnia, ale chyba nawet nie dotarłam do momentu, w którym coś takiego mogłoby zamajaczyć. I ten górnolotny, zbyt literacki styl... Może potem akcja jakoś rusza, ale chyba szkoda mi czasu i siły woli na przedzieranie się przez każde kolejne zdanie. Nie zachęcił mnie ten początek w żaden sposób.

Po kilkudziesięciu stronach mam dość. Nic tu się nie dzieje. Chyba wyrosłam już z opowieści o panienkach z dobrego domu. Liczyłam na jakiś lekki romans, do tego fajny klimat Krakowa i Zakopanego z międzywojnia, ale chyba nawet nie dotarłam do momentu, w którym coś takiego mogłoby zamajaczyć. I ten górnolotny, zbyt literacki styl... Może potem akcja jakoś rusza, ale chyba...

Ciekawa pozycja, inna niż wiele kryminałów na jedno kopyto. Chociaż lubię kryminały, więc czytając, zaczęłam się zastanawiać, czy będzie w końcu jakiś trup. Ale po niemrawym początku coś zaczęło się dziać i potem trochę tych trupów się pojawiło. Po przebrnięciu początku, akcja zaczęła się zagęszczać i informacji było coraz więcej, aż w końcu wszystkie puzzle wskoczyły na swoje miejsca. Zagadek jednak jest więcej niż to, kto zabił, bo nie wiadomo, kto jest kim i co wydarzyło się naprawdę.

Ciekawa pozycja, inna niż wiele kryminałów na jedno kopyto. Chociaż lubię kryminały, więc czytając, zaczęłam się zastanawiać, czy będzie w końcu jakiś trup. Ale po niemrawym początku coś zaczęło się dziać i potem trochę tych trupów się pojawiło. Po przebrnięciu początku, akcja zaczęła się zagęszczać i informacji było coraz więcej, aż w końcu wszystkie puzzle wskoczyły na...

Nie sposób nie zgodzić się ze słowami Michała Rusinka z okładki - w tej książce raczej zagadka kryminalna jest tłem dla Krakowa sprzed lat. Trzeba pochwalić duet autorów skrywający się pod pseudonimem za niewątpliwie ciekawy pomysł. Jednak przez pewne fragmenty byłam dosyć znudzona. Sama intryga kryminalna - co, kto, jak i dlaczego - było dobrze wymyślone, ale jednak wrzucone dopiero na końcu i nie bardzo wynikało z fabuły. Śledztwa było nie tak znowu wiele, cała powieść traktowała raczej w ogóle o poczynaniach profesorowej. Na dłuższą metę było to nieco męczące, ponieważ dopiero poznajemy tę postać i chyba trudno, byśmy byli szczególnie ciekawi tej "prywaty". A samo jej dochodzenie pojawia się stosunkowo późno i raz po raz.

Nie sposób nie zgodzić się ze słowami Michała Rusinka z okładki - w tej książce raczej zagadka kryminalna jest tłem dla Krakowa sprzed lat. Trzeba pochwalić duet autorów skrywający się pod pseudonimem za niewątpliwie ciekawy pomysł. Jednak przez pewne fragmenty byłam dosyć znudzona. Sama intryga kryminalna - co, kto, jak i dlaczego - było dobrze wymyślone, ale jednak...

Można powiedzieć, że Magdalena Witkiewicz to dla mnie pewniak. Uwielbiam wiele jej książek, tych wesołych i tych nostalgicznych. Ta również jest bardzo dobra. Pochłonęłam ją szybko, losy kilkorga gdańszczan z okresu drugiej wojny szybko mnie wciągnęły. To powieść nie tylko o tytułowej córce niemieckiego generała. To nie tylko realizacja znanego już z powieści osadzonych w czasach wojny wątku miłości Polaka i Niemki lub na odwrót. Jednak to przede wszystkim historia różnych miłości, ale i patchworkowych rodzin. Nie znajdziemy tu przesadnej martyrologii, choć tragicznych wydarzeń również nie brakuje, jednak książka skupia się na codziennym trwaniu bohaterów w czasie wojny. Ma pozytywne, mimo wszystko, zakończenie i wszystkie losy się splatają. Można się odrobinę wzruszyć. Może to książka, jakich dość wiele, ale naprawdę czyta się ją dobrze.

Można powiedzieć, że Magdalena Witkiewicz to dla mnie pewniak. Uwielbiam wiele jej książek, tych wesołych i tych nostalgicznych. Ta również jest bardzo dobra. Pochłonęłam ją szybko, losy kilkorga gdańszczan z okresu drugiej wojny szybko mnie wciągnęły. To powieść nie tylko o tytułowej córce niemieckiego generała. To nie tylko realizacja znanego już z powieści osadzonych w...

Trudno mnie zadowolić komedią kryminalną. Ta pozycja to dla mnie w ogóle lekki kryminał z wstawkami w narracji, które mogłyby śmieszyć, ale ze mną tak nie było. Dla mnie do nazwania książki komedią potrzeba zabawnych scen i humoru sytuacyjnego, a tutaj tego nie ma.
Do sięgnięcia po tę powieść skłonił mnie pomysł na fabułę z udziałem kota. Sheila jakieś znaczenie w całej historii miała, a rozdziałów z jej perspektywy było kilka. To jednak nie wystarczy, by zaciekawić czytelnika. Sama intryga kryminalna jest prosta, wystarczy wraz z policjantami odkryć kolejne fakty z życia denata. Niestety, nuda.
To moje pierwsze spotkanie z twórczością państwa Dębskich. Zastanawiam się, czy nie-komedie są w ich wykonaniu lepsze.

Trudno mnie zadowolić komedią kryminalną. Ta pozycja to dla mnie w ogóle lekki kryminał z wstawkami w narracji, które mogłyby śmieszyć, ale ze mną tak nie było. Dla mnie do nazwania książki komedią potrzeba zabawnych scen i humoru sytuacyjnego, a tutaj tego nie ma.
Do sięgnięcia po tę powieść skłonił mnie pomysł na fabułę z udziałem kota. Sheila jakieś znaczenie w całej...

To moje drugie spotkanie z twórczością tej autorki, po "Cudownych latach", i cieszę się, że z tamtą powieścią zapoznałam się najpierw, bo w mojej ocenie była lepsza od tej. Konstrukcja jest stosunkowo podobna, wydarzenia z przeszłości i teraźniejszości przeplatają się, a cała historia jest wielowątkowa i ma w sobie element zagadki. "Życie Violette" wywołało we mnie mniej emocji i mniej mnie pochłonęło. Okazało się również inne niż się spodziewałam po opisie fabuły - mniej smutne i nostalgiczne niż się tego obawiałam. To lektura długa i spokojnie płynąca, ale z optymistycznymi nutami.

To moje drugie spotkanie z twórczością tej autorki, po "Cudownych latach", i cieszę się, że z tamtą powieścią zapoznałam się najpierw, bo w mojej ocenie była lepsza od tej. Konstrukcja jest stosunkowo podobna, wydarzenia z przeszłości i teraźniejszości przeplatają się, a cała historia jest wielowątkowa i ma w sobie element zagadki. "Życie Violette" wywołało we mnie mniej...

Przyjemna, świąteczna powieść z nieschematyczną fabułą. Autorce udało się wymyślić coś nowego. To historia naszych czasów - bogaci ludzie wynajmują osobę do świątecznego udekorowania domu, by pochwalić się tym na Instagramie. Socha trafnie opisuje życie myślę, że wielu influencerów - to rodziny, które spędzają ze sobą mało czasu, niewiele rozmawiają, są oderwane od rzeczywistości i często również samotne i nieszczęśliwe. Kreują swój świat w social mediach, a tak naprawdę ustawiają wiele scen pod perfekcyjne ujęcia, które zdobędą lajki i dadzą rozgłos. W cieniu tego wszystkiego nieszczęśliwe małżeństwa czy też dzieci, których nikt nie słucha. Z drugiej strony Julka, studentka, która zarabia na przystrajaniu choinek i domów. Pieniądze będą tym bardziej potrzebne, że na horyzoncie pojawia się konieczność operacji ukochanego dziadka dziewczyny. Jest on cudowną postacią i to miłe, że autorka ukazała tę nietypową relację i głęboką więź. Do tego oboje, zarówno Julka, jak i pan Antoni zaczynają angażować się w problemy rodzin, których zlecenia przyjęła. Nie jestem pewna, czy to realistyczne, zwłaszcza że było tego trochę dużo. Cała książka kończy się happy endem i wyjaśnieniem wszystkich wątków. Początkowo czytałam ze średnim zainteresowaniem, jednak ostatecznie to całkiem przyjemna pozycja na święta.

Przyjemna, świąteczna powieść z nieschematyczną fabułą. Autorce udało się wymyślić coś nowego. To historia naszych czasów - bogaci ludzie wynajmują osobę do świątecznego udekorowania domu, by pochwalić się tym na Instagramie. Socha trafnie opisuje życie myślę, że wielu influencerów - to rodziny, które spędzają ze sobą mało czasu, niewiele rozmawiają, są oderwane od...

Niestety po dotarciu do rozwiązania stwierdzam, że było dość oczywiste i czytelnik mógł się go domyślać bardzo wcześnie, bo trudno o jakiś inny, mylny trop. Sama akcja jest może nieco barwniejsza niż w poprzednim tomie, chyba więcej się dzieje, nie jest to tylko żmudna policyjna robota. W tej części jednak Maria i Olgierd, mimo że są partnerami i współpracują przy sprawie, przez większość czasu są osobno. Autor rozbudował natomiast teraz ich wątki prywatne. Generalnie dużych emocji związanych z akcją nie ma, ale coś tam drgnęło bardziej niż w "Wiatrołomach".

Niestety po dotarciu do rozwiązania stwierdzam, że było dość oczywiste i czytelnik mógł się go domyślać bardzo wcześnie, bo trudno o jakiś inny, mylny trop. Sama akcja jest może nieco barwniejsza niż w poprzednim tomie, chyba więcej się dzieje, nie jest to tylko żmudna policyjna robota. W tej części jednak Maria i Olgierd, mimo że są partnerami i współpracują przy sprawie,...

Całkiem ciekawa pozycja z potencjałem, jednak nie było już tego efektu wow co przy "Doktor Annie", którą przeczytałam jako pierwszą. Początek jest nawet dobry, jednak mam wrażenie, że im dalej, tym wydarzenia bardziej pędzą, omijają ważne momenty w życiu bohaterki i skupiają się na innych. Moim zdaniem za mało miejsca zostało poświęcone małżeństwu ze Stachem czy zakładaniu rodziny przez Zosię. Natomiast wydarzenia w czasie wojny dotyczą wielu pobocznych postaci, jakby autorka chciała na siłę opowiedzieć o różnych losach, bardzo tragicznych i okrutnych. Wydaje mi się, że wyszło z tego trochę za dużo rozdrabniania się, a wszystko bierze się z tego, że w tym tomie autorka chciała upchnąć mnóstwo prawdziwych postaci, co przewija się przez całą książkę. Uważam, że również zabrakło choćby krótkiego opisu, co działo się z główną bohaterką po wojnie.
Rozdziały poświęcone znanym odkrywcom i lekarzom z całego świata były interesujące. Jednak odkrywczości zabrakło mi trochę w samej doktor Zosi. Sądzę, że w XX wieku kobieta - lekarka nie była już postacią aż tak niezwykłą samą w sobie. Nie była już taką pionierką jak doktor Anna z poprzedniej części.

Całkiem ciekawa pozycja z potencjałem, jednak nie było już tego efektu wow co przy "Doktor Annie", którą przeczytałam jako pierwszą. Początek jest nawet dobry, jednak mam wrażenie, że im dalej, tym wydarzenia bardziej pędzą, omijają ważne momenty w życiu bohaterki i skupiają się na innych. Moim zdaniem za mało miejsca zostało poświęcone małżeństwu ze Stachem czy zakładaniu...

Przeżyłam jeden z większych książkowych "zawałów" w pewnym momencie - autorze, jak tak można?!
Ale otrząsnąwszy się z emocji, trzeba przyznać, że jest to pozycja średnia. Z pewnością czytało mi się ją płynniej i z większym zaciekawieniem niż poprzedni tom, bo akcja jest. Tylko że przez pędzące w drugiej części książki wydarzenia dotyczące głównego bohatera umyka gdzieś cała historia kryminalna. Sam pomysł na początku wydawał się niezły, jednak wychodzące później na jaw fakty i rozwiązanie są dla mnie mocno naciągane. Właściwie w tej sprawie nie dzieje się wiele i można by to streścić w trzech zdaniach, więc może dlatego skupiamy się na losach Seweryna. Dostajemy momenty nastawione na wyciskanie łez. I chociaż wiem, że wszystko skończy się dobrze, bo z książek Mroza już ja znam takiego jednego (albo raczej niejednego), co to zabili go i uciekł, to jednak moment niepokoju jest. Wszystko to jednak doprowadza nasze postaci do oczekiwanego rozwiązania wątku prywatnego. Chociaż dla samych zainteresowanych jeszcze nie wszystko się wyjaśnia, o nie. Furtka na zajęcie się tymi kwestiami jest nadal otwarta na kolejne tomy.
Autor lubi wrzucać do swoich powieści bohaterów z innych serii, ale jako że czytałam tylko te z Chyłką (nie do najnowszej), niecałą z Edlingiem i jeden tom z Forstem, trochę się gubiłam bez nieco szerszego wprowadzenia osób z Mrozowersum.
Irytującym pomysłem było nagłe wymyślenie związku Seweryna z Rajszą, który musiał się zacząć między tomami. Jest to postać tak irytująca, wulgarna, antypatyczna i niepasująca, że masakra. Wiem, że taką ma mieć rolę, ale wsadzenie jej Zaorskiemu w ramiona jest po prostu nierealne. Kilka innych rozwiązań fabularnych również pozostawia wiele do życzenia. Od jakiegoś czasu autorowi z logiką nie zawsze po drodze. Chociażby zostawienie pacjenta z wirusem w bardzo ciężkim stanie samemu sobie na oddziale, do tego na początku jeszcze z innym pacjentem pod opieką, a potem odizolowanie takiego gościa na kilka dni od kontaktów z rodziną i kimkolwiek z zewnątrz to hit.
Mimo pozytywnych uczuć dla tej serii i bohaterów oraz wielu emocji podczas czytania, nie mogę postawić wyższej oceny, a może i ta jest na wyrost.

Przeżyłam jeden z większych książkowych "zawałów" w pewnym momencie - autorze, jak tak można?!
Ale otrząsnąwszy się z emocji, trzeba przyznać, że jest to pozycja średnia. Z pewnością czytało mi się ją płynniej i z większym zaciekawieniem niż poprzedni tom, bo akcja jest. Tylko że przez pędzące w drugiej części książki wydarzenia dotyczące głównego bohatera umyka gdzieś cała...

Można powiedzieć, że wyrwała mnie ta książka z kryzysu czytelniczego, a może po prostu przytrafiła mi się, kiedy miałam czas na czytanie ze spokojem. W każdym razie pochłonęłam ją bardzo szybko. Chyba czytało mi się ją najpłynniej spośród dotychczasowych części tej serii, bo pierwszą byłam zaintrygowana, ale jeszcze trochę zaskoczona prowadzeniem fabuły, druga historia nieco mniej przypadła mi do gustu, a w tej wiedziałam już, czego się spodziewać i naprawdę z przyjemnością spotkałam się znów z Konradem Kroonem (chyba od mojej słabości do książkowych prokuratorów się nie uwolnię). Z przyjemnością, chociaż tematyka tego tomu jest ciężka i okrutna. Myślę, że autor przedstawił ją realistycznie, z nie za dużą i nie za małą dokładnością opisów. W tej części wreszcie nieźle odnajdywałam się w mnogości postaci i prowadzeniu akcji. Obawiałam się, że znów będzie trochę jakiegoś takiego odklejenia, charakterystycznego dla pokręconych historii postaci tego cyklu, ale wątek nieco sekciarskiego zespołu muzycznego szybko się rozmył. Można powiedzieć, że pozostały konkrety, a do tego trochę z prywaty Kroona, ale tylko trochę. Powrót do początków związku z Zuzą w momencie już po rozstaniu pozwala czytelnikowi razem z Konradem zamknąć ten rozdział i ruszyć dalej.
Czekam na czwarty tom i już żałuję, że będzie ostatni.

Można powiedzieć, że wyrwała mnie ta książka z kryzysu czytelniczego, a może po prostu przytrafiła mi się, kiedy miałam czas na czytanie ze spokojem. W każdym razie pochłonęłam ją bardzo szybko. Chyba czytało mi się ją najpłynniej spośród dotychczasowych części tej serii, bo pierwszą byłam zaintrygowana, ale jeszcze trochę zaskoczona prowadzeniem fabuły, druga historia...