Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdę mówiąc nie wierzę, że wystawiam taką ocenę, ale nie umiem inaczej mimo całego szacunku dla Dana Simmonsa i miłości do dylogii Hyperion. "Triumf..." był po prostu kiepski.. Rzadko bywam zwolenniczką skracania książek i to jest pierwsza, którą uważam że można by skrócić o połowę i tylko by zyskała... Jest mdła, przegadana, potwornie się dłuży, pełna nieistotnych faktów a te istotne wiecznie odkładająca "na później". Postać Raula w tej części irytuje jak cholera, szczególnie od momentu kiedy dowiaduje się pewnych faktów o przeszłości Enei. Zakończenie jest dość dobre i finalnie ładnie zamyka chyba wszystkie wątki, również te otwarte w Hiperionie, ale zanim do tego doszło to byłam tak wymęczona tymi wszystkimi opisami, sprawozdaniami co kto robi i dłużyznami, że nawet nie poczułam wzniosłości końca. Zazdroszczę tym, którym się tak podobało, bo bardzo chciałam ukochać tę serię całą a o dylogii Endymiona najchętniej bym zapomniała...

Prawdę mówiąc nie wierzę, że wystawiam taką ocenę, ale nie umiem inaczej mimo całego szacunku dla Dana Simmonsa i miłości do dylogii Hyperion. "Triumf..." był po prostu kiepski.. Rzadko bywam zwolenniczką skracania książek i to jest pierwsza, którą uważam że można by skrócić o połowę i tylko by zyskała... Jest mdła, przegadana, potwornie się dłuży, pełna nieistotnych faktów...

To chyba mój pierwszy komentarz, ale dawno nie byłam tak rozdarta po przeczytaniu książki. Z jednej strony jest naprawdę dobra i przyjemna. Historia dziewczyny jest pięknie przedstawiona, autorka zachowała dobrą równowagę pomiędzy opisami przyrody a wydarzeniami. Podobał mi się rys postaci, podobało mi się że miasteczko i mieszkający w nim ludzie byli tacy "z krwi i kości", nie zlewali się w jedno i każdy był tam "jakiś" dzięki czemu zapadał w pamięć a sama Kya również zyskiwała od początku dużo sympatii i współczucia. Co mnie razi w tej książce, to zakończenie, któremu po prostu nie uwierzyłam, wydało mi się stworzone na siłę dla sensacji i nie czułam jego uzasadnienia, przeczyło ono wszystkiemu co zbudowałam w trakcie czytania na temat głównej bohaterki i tego jaka była. Mam wrażenie, że to odosobniona opinia, ale do mnie finał kompletnie nie przemówił.. Jednak wciąż uważam, że przeczytać warto, bo historia wręcz sama płynie i niesie za sobą wiele refleksji i wartości.

To chyba mój pierwszy komentarz, ale dawno nie byłam tak rozdarta po przeczytaniu książki. Z jednej strony jest naprawdę dobra i przyjemna. Historia dziewczyny jest pięknie przedstawiona, autorka zachowała dobrą równowagę pomiędzy opisami przyrody a wydarzeniami. Podobał mi się rys postaci, podobało mi się że miasteczko i mieszkający w nim ludzie byli tacy "z krwi i...