Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od pierwszych kilku stron mi się spodobała, ale do stylu pisania trzeba się przyzwyczaić i praktycznie do końca książki uważać na tekst.
Autorka często szybko przeskakuje do innych miejsc, myśli i wspomnień. Niby dobre, ale chaotyczne.

Z czasem miałam z tą książką taki problem jak nauczyciel ze słabym, ale fajnym uczniem. Nie ma za co podnieść wyżej oceny. Jest reprezentacja osób chorych i ich problemów takich jak brak wind, wysokie krawężniki, popękane chodniki, jak i braki w empatii urzędników czy władz szkoły. To jest rdzeń tej książki.

Dodatkowym wątkiem (niemal wydawał się obowiązkowy) był wątek romantyczny. I bardzo średnio mnie zaangażował. A to dlatego, że wszystkie postacie były bardzo okrojone osobowościowo. Wzmianka na temat każdej osoby to 2-3 informacje.

Od 200setnej strony były wielkie nudy. Przez następne 100 trwał jakiś bufor, który miał doprowadzić do końca, a dla mnie to było czytanie o kupowaniu sukienki, poznawaniu nowych ludzi i o tym jacy są. Codzienność.

Gdzieś pod koniec zrozumiałam czego mi brakowało: mądrości. Oczekiwałam czegoś nowego, innego spojrzenia na świat. Otrzymałam nudne YA o wybieraniu i dostaniu się na studia (na moje to zbyt proste było) z wątkiem romantycznym, który niewiele wniósł ale był miły.
W dodatku są takie momenty kiedy myślałam tylko: WTF!?

Od pierwszych kilku stron mi się spodobała, ale do stylu pisania trzeba się przyzwyczaić i praktycznie do końca książki uważać na tekst.
Autorka często szybko przeskakuje do innych miejsc, myśli i wspomnień. Niby dobre, ale chaotyczne.

Z czasem miałam z tą książką taki problem jak nauczyciel ze słabym, ale fajnym uczniem. Nie ma za co podnieść wyżej oceny. Jest...

Książka tematycznie o czasach szkolnych z lat PRLu. Czuć klimat bardzo.
Przyjemna, krótkie opowiadania, które się ze sobą łączą. W dodatku z morałem - czyli nadal obecne.

Książka tematycznie o czasach szkolnych z lat PRLu. Czuć klimat bardzo.
Przyjemna, krótkie opowiadania, które się ze sobą łączą. W dodatku z morałem - czyli nadal obecne.

Marta Grzywacz opisała okropne rzeczy jakie przytrafiły się kobietom w jednym z obozów koncentracyjnych. To zmienia czytelników, a przez całość idzie się z fazami. Najpierw jest niedowierzanie, strach, potem ból, płacz, chwilowy spokój i złość.

Ja sama nie jestem w stanie nic więcej napisać. Tam działo się zbyt źle, żeby ze zwykłego czytelnika, obserwatora słów na papierze i fotografii wyszło jakieś słowo podsumowujące. Wychodzą jedynie emocje.

Marta Grzywacz opisała okropne rzeczy jakie przytrafiły się kobietom w jednym z obozów koncentracyjnych. To zmienia czytelników, a przez całość idzie się z fazami. Najpierw jest niedowierzanie, strach, potem ból, płacz, chwilowy spokój i złość.

Ja sama nie jestem w stanie nic więcej napisać. Tam działo się zbyt źle, żeby ze zwykłego czytelnika, obserwatora słów na...