Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ropuszka została porwana z kołyski i zabrana do Magicznej Krainy, gdzie wróżki otoczyły ją opieką i ciepłem, a także nauczyły swoich zwyczajów. Jednak kiedy dorosła, Magiczny Lud poprosił ją o prostą przysługę. Miała wrócić do swojego świata i udzielić błogosławieństwa nowo narodzonemu dziecku. Niestety nie wszystko poszło po myśli Ropuszki. W tym samym miejscu, wieki później, dziewczyna spotyka rycerza, który niebezpiecznie blisko zbliżył się do ciernistego żywopłotu. Mężczyzna słyszał opowieści o tym miejscu i klątwie, którą należy złamać. Nie wie jednak, że tej klątwy strzeże sama Ropuszka.

Co powiecie na retelling Śpiącej Królewny w słodko-gorzkim wydaniu? Na baśniową opowieść, w której księżniczka jest złą postacią, a główna bohaterka wychowywana w Magicznej Krainie potrafi zamienić się w żabę? A do tego wszystkiego historia jest dość krótka i spokojnie można przeczytać ją na jednym posiedzeniu. Jednak dla mnie właśnie ta długość była jedynym minusem, bo cała reszta jest prawdziwym miodem na serce.

„Cierń” to nie tylko fenomenalny i tajemniczy retelling, to także historia o samotności i okrutnym przypadku. Autorka z ogromną czułością pochyliła się nad losami głównej bohaterki, sprawiając, że momentami miałam ochotę ją przytulić. I chociaż Ropuszka jest niezwykle urocza, nie jest postacią idealną - to samo można powiedzieć o rycerzu, Halimie, którego dociekliwość doprowadziła do pewnego zapomnianego miejsca. Do tego wszystkiego autorka stworzyła dość mroczne i okrutne otoczenie. Bo chociaż w opowieści spotykamy księżniczki i wróżki, to daleko im wszystkim do słodkich magicznych istot przedstawianych w podobnych baśniach. Jeśli szukacie czegoś wciągającego na jeden wieczór - „Cierń” będzie idealną propozycją!

Ropuszka została porwana z kołyski i zabrana do Magicznej Krainy, gdzie wróżki otoczyły ją opieką i ciepłem, a także nauczyły swoich zwyczajów. Jednak kiedy dorosła, Magiczny Lud poprosił ją o prostą przysługę. Miała wrócić do swojego świata i udzielić błogosławieństwa nowo narodzonemu dzi...

Rozwiń Zwiń

Simon Sax jest prawdziwym geniuszem. Opracowany przez niego algorytm mógłby całkowicie zrewolucjonizować jakikolwiek rynek, a gdy w końcu go sprzeda, stanie się miliarderem. Niestety jego zdolności towarzyskie nie idą w parze z geniuszem, przez co od zawsze miał problemy z nawiązywaniem znajomości. W przypływie emocji wchodzi na jeden z portali randkowych dla bogatych Amerykanów poszukujących żony w krajach bałtyckich. Właśnie tam poznaje Irinę, w której zakochuje się niemal od razu. Nie wie jednak, że kobieta skrywa mroczny sekret, a on właśnie wkroczył do niebezpiecznego świata, w którym ucierpieć mogą jego bliscy.

Nie wiem co takiego mają w sobie książki Juan’a Gomez-Jurado, ale czyta mi się je błyskawicznie - nawet jeśli akcja nie pędzi szybko, a właśnie tak było to w przypadku „Blizny”. Tutaj autor przede wszystkim skupił się na ukazaniu sylwetek bohaterów, ich tragicznej przeszłości i momentach, które miały ogromny wpływ na charaktery Simona oraz Iriny. Stworzył niezwykle interesujące osobowości, napędzane całkowicie różnymi emocjami: chęcią zemsty, nienawiścią, bezradnością, samotnością czy troską o bliskich. W „Bliźnie” przenosimy się z hiszpańskich klimatów wprost do amerykańskiej rzeczywistości, ale dostajemy również namiastkę tragicznych oraz brutalnych wydarzeń z ojczyzny Iriny, a także wspomnień wojennych jednego z drugoplanowych bohaterów. Do tego dochodzą mafijne porachunki, czy hand3l żywym towarem - autor naprawdę wie, jak wywołać emocje u czytelnika. Porównując prequel do całej serii, zabrakło mi jednak tego typowego humoru i samych wątków kryminalnych - jednak wciąż bawiłam się bardzo dobrze!

Simon Sax jest prawdziwym geniuszem. Opracowany przez niego algorytm mógłby całkowicie zrewolucjonizować jakikolwiek rynek, a gdy w końcu go sprzeda, stanie się miliarderem. Niestety jego zdolności towarzyskie nie idą w parze z geniuszem, przez co od zawsze miał problemy z nawiązywaniem zn...

Rozwiń Zwiń

Chociaż Ava należy do magicznego gatunku elfów, została wychowana przez adopcyjną matkę w ludzkim świecie. Obecnie pracuje jako barmanka i ma chłopaka, z którym planuje przyszłość. Jednak kiedy w dniu swoich 26 urodzin przyłapuje go na zdradzie, zrozpaczona udaje się z przyjaciółką do baru. Tam dowiaduje się, że został ogłoszony tradycyjny turniej na żonę króla elfów, Torina. Kiedy mężczyzna niespodziewanie pojawia się w barze, aby osobiście zaprosić Avę do udziału w nim, rozgoryczona kobieta obraża króla elfów i organizowane przez niego krwawe zawody. Nikt natomiast nie wie, że na Torina została rzucona pewna klątwa, przez którą woli ożenić się z kobietą, w której nigdy się nie zakocha. Ava wydaje się do tego idealna, dlatego proponuje jej pewien układ.

Po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów „Szronu” w głowie miałam jedno pytanie: czy ja właśnie czytam pewnego rodzaju retelling Kopciuszka? Wiecie – osamotniona główna bohaterka zostaje wzięta pod uwagę jako kandydatka na żonę króla elfów. Ze względu na swój niechlujny wygląd oraz pochodzenie, raczej nikt jej w tym nie kibicuje. Co więcej, kiedy dostaje się do Zaczarowanej Krainy, udaje się do elfki, która wyczarowuje na niej piękną suknię. No coś w tym musi być! Przynajmniej na samym początku, bo później rozpoczyna się krwawy turniej, z którego nie wszystkie uczestniczki wyjdą żywe, a same elfy pokazują swoje okrutne oblicze. Chociaż w tym przypadku treść nie zaskoczyła mnie niczym nowym, autorka i tak sprawiła, że zaangażowałam się w 100%. Samo połączenie krwawego turnieju i elfów sprawiło, że została kupiona. Do tego ciekawi bohaterowie, lekka forma, fajny humor i szybka akcja. Warto jeszcze wspomnieć, że w „Szronie” elfy ujawniły się światu ludzkiemu, a sam turniej jest transmitowany przez telewizję, przez co wchodzimy tu w lekkie urban fatnasy. I chociaż samo zakończenie było dla mnie przewidywalne, to i tak sprawiło, że najchętniej sięgnęłabym po kolejny tom już teraz.

Chociaż Ava należy do magicznego gatunku elfów, została wychowana przez adopcyjną matkę w ludzkim świecie. Obecnie pracuje jako barmanka i ma chłopaka, z którym planuje przyszłość. Jednak kiedy w dniu swoich 26 urodzin przyłapuje go na zdradzie, zrozpaczona udaje się z przyjaciółką do baru...

Rozwiń Zwiń

Po miesiącach ciągłego poczucia wypalenia i zmęczenia, Yeong-ju postanowiła postawić wszystko na jedną kartę. Rzuciła stabilną pracę, rozwiodła się z mężem i… otworzyła kameralną księgarnię na obrzeżach Seulu. Chociaż nowy początek był dla niej strasznie trudny, z czasem zaczęła angażować się w organizowanie coraz większej ilości wydarzeń i promocji. Otoczona nowymi przyjaciółmi i książkami, w końcu zaczęła czuć się jak u siebie.

Główna bohaterka stworzyła bezpieczną przystań dla klientów pośród czterech ścian swojej księgarni. Hwang Bo-reum zrobiła samo to przy pomocy słów przelanych na papier, mających niemal terapeutyczną moc. Nigdy nie przypuszczałabym, że porwie mnie książka z niemal zerową akcją. Tutaj nie zmierzamy od punktu A do B, a jedynie jesteśmy świadkami wydarzeń w księgarni – niektórym wydawać się to może nudne, ale uwierzcie, że nigdzie indziej nie znajdziecie takiego ukojenia. Wszystko to za sprawą ciekawego przekroju bohaterów, z którymi utożsamić się może wielu czytelników. Niektórzy są wypaleni zawodowo, inni stoją przed ciężkimi wyborami, jeszcze inni dopiero poszukują swojej ścieżki życiowej, a kolejnych trapią trudy życia codziennego. W rzeczywistości to opowieść o zwykłych bohaterach i zwykłym życiu, ale jednocześnie to powieść zachęcająca nas do celebrowania tej codzienności. „Witajcie w księgarni Hyunam-Dong” to otulająca niczym kocyk, dająca chwilę wytchnienia lektura, która była dla mnie też ciekawym spotkaniem z inną kulturą. Ale takim miłym spotkaniem, które pozostawiło we mnie myśl: chciałabym, żeby u nas była przestrzeń na powstawanie tak przytulnych i bezpiecznych miejsc, jak księgarnia Hyunam-Dong.

Po miesiącach ciągłego poczucia wypalenia i zmęczenia, Yeong-ju postanowiła postawić wszystko na jedną kartę. Rzuciła stabilną pracę, rozwiodła się z mężem i… otworzyła kameralną księgarnię na obrzeżach Seulu. Chociaż nowy początek był dla niej strasznie trudny, z czasem zaczęła angażować ...

Rozwiń Zwiń

Od momentu, w którym Julia Padavano dostrzegła Williama, wiedziała, że zostanie on jej mężem. Energiczna, pełna życia i ambitna kobieta sprawiła, że w życiu chłopaka w końcu zapaliło się światło. Wraz z Julią pojawiają się także jej trzy nierozłączne siostry: Sylvie, Cecelia i Emaline. Dla chłopaka, który wychowywał się w cieniu rodzinnej tragedii, rodzina Padavano wydaje się wypełniona miłością i szczęściem. Jednak jego przeszłość nie daje o sobie zapomnieć, czego rezultatem jest rozłam w rodzinie.

Ann Napolitano zaprosiła mnie w objęcia pewnej rodziny i zapoznała z ich historią na przestrzeni lat, a nawet pokoleń. Pomimo barwnej okładki, sama opowieść skupia się bardziej na wszelkich odcieniach szarości życia, emocjach i melancholii. Autorka stworzyła cztery całkowicie różne od siebie siostry Padavano, które dorastały w chaotycznej i głośnej rodzinie, a następnie splotła ich losy z pewnym młodym mężczyzną naznaczonym rodzinną tragedią. Z biegiem stron każda postać ukazuje swój charakter, aby udowodnić, że nikt nie jest tak naprawdę dobry albo zły, szczęśliwy albo smutny. Pomiędzy tym wszystkim istnieje coś więcej, co najpierw nawiedza umysł, a następnie skłania do działania. I przede wszystkim pokazuje, jak wydarzenia z przeszłości mają wpływ na teraźniejszość. Ann Napolitano wspaniale balansuje tu pomiędzy smutkiem, samotnością a miłością i szczęściem, oddając w ręce powieść napisaną w niezwykle emocjonujący, ale i prosty sposób. „Witaj, piękna” to powolna powieść o uczuciach, lojalności, rodzinie, siostrzeństwie, miłości, wszelkich małych drobnostkach, a także wzlotach i upadkach. To powieść skłaniająca do przemyśleń, która w subtelny sposób wyciska łzy i zostawia na sercu małą ryskę.

Ps. Uwielbiam to, w jaki sposób autorka nawiązuje do klasycznych powieści! Samo to, że w „Witaj, piękna” poznajemy 4 siostry, jest niejako nawiązaniem do „Małych kobietek”, do których porównywały się bohaterki, aby pokazać swoje uczucia danego dnia.

Od momentu, w którym Julia Padavano dostrzegła Williama, wiedziała, że zostanie on jej mężem. Energiczna, pełna życia i ambitna kobieta sprawiła, że w życiu chłopaka w końcu zapaliło się światło. Wraz z Julią pojawiają się także jej trzy nierozłączne siostry: Sylvie, Cecelia i Emaline. Dla...

Rozwiń Zwiń

Chaol Westfall i Nesryn Faliq wyruszają w podróż do starożytnego i urokliwego miasta Antica. Były kapitan Gwardii Królewskiej pragnie odzyskać sprawność nóg i zwraca się o pomoc do słynnych uzdrowicielek z Torre Cesme. Czy Yrene, pełna niechęci do Adarlanu, zdoła przezwyciężyć swoje uprzedzenia i nawiązać z Chaolem silną więź, zdolną mu pomóc? Jednak to tylko część ambitnego planu. Na tronie Antica zasiada potężny kagan, a sojusz z nim może odwrócić losy wojny, która wisiała nad Erileą. Chaos i Nesryn będą musieli pokazać się nie tylko od strony dzielnych wojowników, ale i sprytnych dyplomatów, gotowych na poświęcenia.

Chyba tylko Sarah J. Maas potrafi sprawić, że 850 stron praktycznie czytam na jednym wdechu. Tym bardziej, że jedną z głównych postaci „Wieży Świtu” jest Chaol, - bohater, którego nie darzę zbyt dużą sympatią. Ponadto, „Imperium burz” skończyło się w taki sposób, że najchętniej nie odrywałabym się od głównej akcji i od razu sięgała po „Królestwo popiołów”. Jednak w tym tomie wychodzi na jaw tak wiele informacji, a autorka tłumaczy tak wiele szczegółów mających wpływ na dalszy ciąg akcji, że jestem pełna podziwu. Wycieczka na kontynent w którym panują całkowicie inne zwyczaje, wierzenia i przekonania, była idealnym oddechem od natłoku emocji i wydarzeń z poprzedniego tomu. To taki idealnie wyważony, lekko odświeżający, ale i niezbędny element do poznania reszty, który pozwala nacieszyć się twórczością autorki w nowym środowisku.

Chaol Westfall i Nesryn Faliq wyruszają w podróż do starożytnego i urokliwego miasta Antica. Były kapitan Gwardii Królewskiej pragnie odzyskać sprawność nóg i zwraca się o pomoc do słynnych uzdrowicielek z Torre Cesme. Czy Yrene, pełna niechęci do Adarlanu, zdoła przezwyciężyć swoje uprzed...

Rozwiń Zwiń

Dla Aelin Galathynius droga do tronu dopiero się rozpoczyna. Młoda królowa staje przed wyzwaniem zbudowania potężnej armii zdolnej pokonać coraz bardziej niebezpiecznego Erawana. Armia wiedźm, valgów i innych istot nieugięcie stawia czoło ognistej mocy dziedziczki Terrasenu. Chociaż Aelin ma przy sobie lojalnych przyjaciół i Rowana, to nadszedł czas, aby poszukać sojuszników. Kto odpowie na wezwanie królowej Terrasenu i zabójczyni Adarlanu? Tylko największe poświęcenie może odwrócić losy wojny.

Po skończeniu „Imperium Burz” w głowie miałam tylko jedno słowo - WOW! Kocham tę serię, dosłownie. Nie spodziewałam się, że jeszcze jakieś książki fantasy będą w stanie wzbudzić we mnie emocje podobne do tych towarzyszących czytaniu Dworów, Okrutnego Księcia, czy Porwanej Pieśniarki. Chociaż sam początek sprawiał wrażenie, jakby ten tom miał być kolejnym przejściowym, bez mocno angażującej akcji, to jednak ostatnie 200 stron jest takim rollercoasterem, że do tej pory nie mogę wyjść z podziwu. Autorka kreując bohaterów zrobiła naprawdę kawał dobrej roboty, a ich intrygi zadziwiały mnie na każdym kroku. To już jest też ten moment, w którym na dobre zżyłam się ze wszystkimi postaciami i dosłownie boje się ostatniego tomu. „Imperium burz” głównie opiera się na podróży, sile bohaterów oraz ich intrygach. Nie zabrakło też emocjonalnych momentów i wzruszających scen. Po prostu uwielbiam!

Dla Aelin Galathynius droga do tronu dopiero się rozpoczyna. Młoda królowa staje przed wyzwaniem zbudowania potężnej armii zdolnej pokonać coraz bardziej niebezpiecznego Erawana. Armia wiedźm, valgów i innych istot nieugięcie stawia czoło ognistej mocy dziedziczki Terrasenu. Chociaż Aelin ...

Rozwiń Zwiń

Tajemnicza, niebieskowłosa Karou została wychowana wśród różnokształtnych chimer, dlatego nie waha się korzystać z magii, aby zaspokajać swoje kaprysy. Szkołę artystyczną na co dzień łączy z dziwnymi zadaniami, które zleca jej opiekun - m.in. zbiera zęby, czy podróżuje przez portale w odległe zakątki Ziemi, aby uczestniczyć w licytacjach. W rzeczywistości nie wie praktycznie nic na temat swojej przeszłości oraz magii rządzącej jej światem, a ta ma swoją cenę. Wszystko zaczyna się rozjaśniać, kiedy na jej drodze staje serafin Akiva. Szkoda jednak, że to właśnie ten anioł stoi także za zniknięciem jej bliskich.

Wokół wznowienia tej serii w bookmediach zrobił się straszny szum, dlatego sięgając po „Córkę dymu i kości” spodziewałam się fajerwerków. Niestety, fajerwerków nie było, ale nie było też ogromnego rozczarowania. Nie mogę odmówić autorce tego, że stworzyła świat oraz system magiczny, z którym do tej pory się nie spotkałam. Diabelskie tatuaże, spełnianie życzeń, tajemnica związana z zębami, czy kilkusetletnia wojna pomiędzy serafinami a chimerami. I to jest właśnie coś idealnego dla osób, które chcą odetchnąć od takiej typowo schematycznej fantastyki. Szkoda tylko, że wszystko to zostało zepchnięte na dalszy plan, podczas gdy główną rolę odgrywała tu relacja głównych bohaterów. A ona była dla mnie mało angażująca i … bardzo szybka. W pewnym momencie akcja całkowicie zniknęła, a sam główny plot twist nie był dla mnie jakimś wielkim szokiem. Gdyby nie on, mogłabym wręcz nazwać Akivę jakimś przerażającym stalkerem. „Córka dymu i kości” jest idealną pozycją na początki z fantastyką, a w szczególności dla osób, które w literaturze cenią piękny, wręcz baśniowy język.

Tajemnicza, niebieskowłosa Karou została wychowana wśród różnokształtnych chimer, dlatego nie waha się korzystać z magii, aby zaspokajać swoje kaprysy. Szkołę artystyczną na co dzień łączy z dziwnymi zadaniami, które zleca jej opiekun - m.in. zbiera zęby, czy podróżuje przez portale w odle...

Rozwiń Zwiń