Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drugi tom był zdecydowanie najlepszy z całej serii. Wyrazista i ciekawa intryga, która ma swój początek i koniec, napisana w taki sposób, że nie można po prostu odłożyć ksiązki. Dziwi mnie, że ta seria tak po cichu przeszła przez polski rynek wydawniczy. Skończyłam całą po włosku i nie wiem czy jestem bardziej zawiedziona czy zszokowana. Trzeci tom dla mnie był trudny do przełknięcia, głównie dlatego, że zmienia się sceneria i z Polo trafiamy do Babel. Nie uznaję tego za dobrą zmianę, bo główną mocną stroną tej książki były intrygi dworskie, poza tym klimat Polo budował też niesamowitą atmosferę wokół książki, był częścią historii i niektórych postaci. Ale to tylko subiektywne wrażenie. Wszystko blednie przy czwartym tomie, który jest po prostu tragedią. Miałam wrażenie, że autorka wpycha czytelnikowi coraz więcej pytań i coraz bardziej gmatwa sytuację, bo sama nie wie co zrobić. Co 100 stron pojawiała się jakaś "wielka rewelacja", która miała być uderzająca i zaskakująca a była tylko i wyłącznie niezrozumiała. Zakończenie to po prostu niesmaczna pomyłka. Wyglądało jakby ktoś wyrwał z 50 stron. Hisorie niektórych postaci były po prostu niedokończone lub zupełnie zignorowane, doszło do takiego absurdu, że zmarło dwoje z nich a autorka nie zwróciła nawet na to większej uwagi! Dalej jestem w szoku, że tak świetna seria, może mieć tak kiepski koniec.
Co do postaci, czemu do kaduka Thorn jest wiecznie nieobecny? Bądź co bądź jest protagonistą i moim skromnym zdaniem interesującą postacią. Mógłby dostać więcej miejsca.
Ta seria suma sumarum była całkiem przykrym doświadczeniem.

Drugi tom był zdecydowanie najlepszy z całej serii. Wyrazista i ciekawa intryga, która ma swój początek i koniec, napisana w taki sposób, że nie można po prostu odłożyć ksiązki. Dziwi mnie, że ta seria tak po cichu przeszła przez polski rynek wydawniczy. Skończyłam całą po włosku i nie wiem czy jestem bardziej zawiedziona czy zszokowana. Trzeci tom dla mnie był trudny do...

Nie mogę nie odjąć tych gwiazdek za ciagłe, irytujące powtórzenia. Jeżeli czytam trzeci,czwarty tom to naprawdę nie mam pamięci złotej rybki i nie trzeba mi przypominać kto to moroj! Brakowało mi Dymitra, cała te cześć upłynęła mi pod znakiem tego braku. Mead cokolwiek by nie powiedzieć dobrze opisuje uczucia bohaterów, więc tęsknota Rose była gnębiącą, poza tym brakowało mi Dimki tak jak czytelnikowi brakuje dobrego bohatera, obok Chrisa i Rose stanowili najjaśniejszą cześć plejady bohaterów (przynajmniej dla mnie) A jak już Dymitr się pojawił to paradoksalnie brakowało mi go jeszcze bardziej, bo sceny z jego udziałem powodowały u mnie głównie niesmak i przerażenie. Niepokoi mnie końcówka. Nie pod względem planów Rose i Lissy ani Mr Daszkowa, niepokoi mnie ten cały teatrzyk Rose i Iwaszkowa, który jak śmiem podejrzewać skończy się ze szkodą dla tej drugiej osoby. Aha: Dymitr wróć! Nie jakiś strzygowaty substytut tylko mój ulubiony Rosjanin!

Nie mogę nie odjąć tych gwiazdek za ciagłe, irytujące powtórzenia. Jeżeli czytam trzeci,czwarty tom to naprawdę nie mam pamięci złotej rybki i nie trzeba mi przypominać kto to moroj! Brakowało mi Dymitra, cała te cześć upłynęła mi pod znakiem tego braku. Mead cokolwiek by nie powiedzieć dobrze opisuje uczucia bohaterów, więc tęsknota Rose była gnębiącą, poza tym brakowało...

Postanowiłam, że podsumuję całą serię tutaj i nie będę się rozdrabniać. Jestem miss skrajność, albo daję bohaterom całe serce albo pokazuję środkowego. A tej serii dałam nawet troszkę więcej niż serce, bardzo kojarzyła mi się z serią, która kiedyś kochałam, wyrosłam z tej miłości, kiedy starałam się zrobić jej re-read, w końcu zdecydowałam, że nie będę psuć sobie wspomnień, mam na myśli Pegaza Kate O’Hearn i wtedy wpadłam na Luxa... całym sercem kocham klimaty zbrodniczych organizacji pozarządowych i rządowych, które chcą zniszczyć świat i wyssać ostatnia kroplę krwi z jakiegoś pozaludzkiego gatunku, ta konwencja była jak powrót do domu po długiej podróży. Kotek była niesamowita, chwytała za serce, była dla mnie jak Emily z Pegaza, która była moją przyjaciółką jeszcze w podstawówce, Daemon... dostarczył mi pomysłów na zboczone żarty, cięte riposty i trochę ciepła. Był trochę Kupidynem, niby niepodobnym ale był. Mama Kotka wyjątkowo skradła moje serce, była lekko zwariowaną, uroczą, silną kobietą... Luc... to był Luc, jego poczucie humoru mnie kupiło, nawet Nancy Husher, DOD i Daedalus byli dla mnie dobrym wspomnieniem CRU z Pegaza. Daemon i Kotek... ich przekomarzanie... w ogóle cięte riposty i czubienie się to coś co nie znudzi mi sie w wątkach romansowych.
To była świetna przygoda, odrobina przeszłości w przyszłości i teraźniejszości. Co ja tam się będę hamować: To było zajebiste w każdym calu! Ah, tylko okładki są okropne.

Postanowiłam, że podsumuję całą serię tutaj i nie będę się rozdrabniać. Jestem miss skrajność, albo daję bohaterom całe serce albo pokazuję środkowego. A tej serii dałam nawet troszkę więcej niż serce, bardzo kojarzyła mi się z serią, która kiedyś kochałam, wyrosłam z tej miłości, kiedy starałam się zrobić jej re-read, w końcu zdecydowałam, że nie będę psuć sobie wspomnień,...