Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznę, tak jak zawsze, gdy pisałam recenzje dla kogoś, od tego, czy książka mi się podobała. A muszę powiedzieć, że w zasadzie tak, choć to totalnie nie moje klimaty. Bohaterowie na ogół zachowywali się normalnie — do nieścisłości przejdę za chwilę, bo ich pojawiło się kilka — ciąg przyczynowo–skutkowy był i co zaskakujące nawet dosyć logiczny i jako czytelnik nie nudziłam się na rozdziałach, tak zwanych „zapchaj dziurę”, bo takowych nie było. Relacje między Leą a cała resztą były również poprawne. Sądziłam, że zabieram się za kolejny wattpadowy odpadek, a dostałam całkiem dobrą książkę.

Dobra, koniec słodzenia na chwilę, bo dostaniemy cukrzycy — trzeba pomówić również o potknięciach w książce, bo niestety takie się pojawiły. I bolą w oczy, jak się nad nimi zastanowiłam. Nie dam razy podać tego chronologicznie, ale najbardziej zapadła mi w pamięć scena, podczas której Lea prosi Raise'a o narkotyki (i jest zażywa!), tymczasem sama wkurza się na swojego brata, który kiedyś był uzależniony, gdy te same narkotyki znajduje w jego samochodzie. Nie dziwie jej się, że troszczy się o brata, ale przecież widziała do jakiego stany mogą one doprowadzić człowieka, a sama je zażywa. Wspomniała, że zawsze chciała spróbować, ale trochę widzę tutaj niekonsekwencje budowania postaci. Nasuwa mi się też myśl, że Lea nie prowadziła auta dobry czas (nie pamiętam dokładnie ile), a gdy wsiada za kierownicę to niemalże od razu zostaje jedną z najlepszych kierowców na torze. Czasami autorce zapomina się, w co dokładnie ubrana jest Lea, ale to nie przeszkadza w odpowiednim odbiorze książki. Trzeba też wspomnieć o jej relacji z rodzicami, której po prostu nie ma. I to nic złego, ale szkoda, bo to miało potencjał, ale zostało potraktowane bardzo po macoszemu, podobnie jak relacja z Harrym — byłym chłopakiem Lei.

Co do samych głównych bohaterów — Lei i Raise'a — to mają całkiem poprawną relacje, bez toksyczności, o której ostatnimi czasy mówi się coraz więcej. Oczywiście, Raise jest niebezpieczny, jest królem Nowego Orleanu, ma szybkie auto i wszyscy, powtarzam, aby to wybrzmiało, wszyscy ostrzegają przed nim Leę. Problem polega na tym, że Raise jest... Cóż, słodki. I nie bez powodu go tak nazywam. Nie zachowuje się jak skończony dupek, przestrzega Leę, że to może się źle skończyć, ale jako jedyny również wierzy w nią i pozwala popełniać błędy, a przede wszystkim — pozwala jej żyć życiem, na które zasługuje. No i kwartale Rosjaninem i ma kota Vódkę. Myślę, że w tej kwestii nie muszę mówić, że totalnie mnie kupił, prawda? Poznajemy też mroczniejszą stronę Raise'a i trochę jego dzieciństwa poprzez przez strony z pamiętnika. Nadal jednak pozostaje dosyć tajemniczy i mam a głowie parę teorii w kwestii jego postaci. Lea jest trochę nijaka na początku powieści, ale z czasem się rozkręca i nabiera wyrazistych kolorów. Ja zawsze mam problem z narracją pierwszoosobową, gdyż później nie potrafię wypowiedzieć się obiektywnie o głównym bohaterze (w tym przypadku bohaterce), ponieważ wszystko widzę jej oczami i trochę odczuwam to, jakbym sama była na jej miejscu. Nie mniej, lubię Lee — widać, że ma przeszłość, która ją ukształtowała, ale to przyszłość pozwoliła jej poczuć wiatr we włosach i to dosłownie.

Nie wiem też, jak zaszufladkować ich relacje. Nie jest to enemis to lovers, ale raczej slow burn z domieszką dobrych scen erotycznych.

Jej relacja z bratem, Blazem, jest również poprawna, choć mam wrażenie, że Blaze nie chciał widzieć tego, co zrobili Lei ich rodzice. Z Alice — przyjaciółką i jeśli dobrze zrozumiałam, znały się one już wcześniej — jest kiepsko, bo nic o niej nie wiemy, oprócz tego, że podoba jej się Dean. Znaczy wiemy, że jest zakupoholiczką i alkoholiczką. Kiepsko, ale w zasadzie nie odkrywa ona dużej roli w fabule. Podobnie jest z wspomnianym Deanem, Bromkiem i Frankiem. Są spoko i lubię ich, ale są nijacy — może oprócz Deana, który nie umie gotować, jest bliskim przyjacielem Raise'a i ma zajebistych dziadków. Tak samo jak relacje z rodzicami i Harrym, jak już wspomniałam wyżej. To wszystko miałoby potencjał, gdyby było bardziej dopracowane.

Trochę lepiej wypadają tutaj antagoniści — Heather, Takeo i Max. Heather jest zdrowo pieprznięta i prawie nikt nie rozumie, dlaczego Raise w ogóle jest z nią w związku. Mimo to, że na początku naprawdę jej nie lubiłam, to pod koniec książki staje się znośna i myślę, że sama postać ma spory potencjał do osobistego rozwoju. Takeo, oczywiście gangster, i pomimo nieciekawej akcji z Leę, jest, można by powiedzieć, honorowy w swojej niehonorowości. Miał swoje miejsce w książce, żeby ruszyć relacje Lei i Raise'a dalej i spełnił swoje zadanie. Max natomiast jest kimś, do kogo mam mieszane uczucia. Z jednej strony strony od początku ostrzega Leę, że ma uważać na Raise'a, ale nie wyjawia jego tajemnice, chcą, aby to Raise powiedział jej prawdę. Później jednak staje się nieobliczalnym psychopatą, a na samym końcu powieści doprowadza do tragedii. Sądzę, że ma to związków z czymś więcej, niż tylko wykryzienien co przez Raise'a z pozycji króla Nowego Orleanu.

Nie wypowiadam się na temat nielegalnych wyścigów i prowadzenia auta, bo mam z tym tyle wspólnego, co z byciem primabaleriną, czyli kompletnie nic.

W ogólnym rozrachunku naprawdę dobrze czytało mi się tą książkę, i gdyby nie przerwa oraz drobny zastój czytelnicy, połknęłabym ją w trzy wieczory.

Zacznę, tak jak zawsze, gdy pisałam recenzje dla kogoś, od tego, czy książka mi się podobała. A muszę powiedzieć, że w zasadzie tak, choć to totalnie nie moje klimaty. Bohaterowie na ogół zachowywali się normalnie — do nieścisłości przejdę za chwilę, bo ich pojawiło się kilka — ciąg przyczynowo–skutkowy był i co zaskakujące nawet dosyć logiczny i jako czytelnik nie nudziłam...

Obejrzałam film i tylko dlatego sięgnęłam po tą książkę. Nie lubię tak robić, wolę najpierw przeczytać, a później obejrzeć. Ale nie jestem rozczarowana. Rozdziały się krótkie, przyjemnie i szybko się czyta. Historia wydaje się nieco zmieniona, ale jej nie ujmuje.

Obejrzałam film i tylko dlatego sięgnęłam po tą książkę. Nie lubię tak robić, wolę najpierw przeczytać, a później obejrzeć. Ale nie jestem rozczarowana. Rozdziały się krótkie, przyjemnie i szybko się czyta. Historia wydaje się nieco zmieniona, ale jej nie ujmuje.

To zdecydowanie moja comfort book. Tyle, ile ja śmiałam się na tej książce, to chyba ciężko zliczyć. Autentycznie. Czytałam ją już na wattpadzie, ale wówczas nie wywarła ona na mnie tak mocno pozytywnych emocji. Fakt, nie znajdziemy w niej ani jednej kartki bez przekleństwa, ale mając dziewiętnaście lat i będąc rozpieszczanym, bogatym gówniarzem to zakładam, że każdy by się tak zachowywał. Główna bohaterka może trochę wkurzać, ale jest wykreowana bardzo starannie i zdecydowanie zachowuje się na jej wiek. No, i któż nie zakochałby się w Zaynie... przepraszam, Zaydanie. Jego elokwencja raziły mnie w oczy przez czytnik, a co dopiero na żywo.

To zdecydowanie moja comfort book. Tyle, ile ja śmiałam się na tej książce, to chyba ciężko zliczyć. Autentycznie. Czytałam ją już na wattpadzie, ale wówczas nie wywarła ona na mnie tak mocno pozytywnych emocji. Fakt, nie znajdziemy w niej ani jednej kartki bez przekleństwa, ale mając dziewiętnaście lat i będąc rozpieszczanym, bogatym gówniarzem to zakładam, że każdy by się...