Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Długo zbierałam się do przeczytania pierwszej książki Karoliny Wójciak, ale jak już zaczęłam to nie mogłam się od niej oderwać. W dorobku samej autorki jest to, zdaje się, 16 powieść, dla mnie jednak pierwsza, ale nie ostatnia. Ta szczególnie była myślę dobrym wyborem, gdyż uwielbiam klimat tworzony przez śnieg w thrillerach. 

.

Wartka akcja, poczucie niepokoju, surowy klimat. To tylko kilka określeń którymi charakteryzuje się ta powieść. Bardzo mi się podobała. Chciałabym czytać więcej takich historii. Jestem pod wrażeniem tego w jaki sposób autorka łączy wątki oraz thriller z historią obyczajową. Szokujące, jaki research musiała zrobić , aby opisać tak traumatyczne wydarzenia bohaterów. To co działo się w szpitalu, w którym przebywał Griffin było okrutne, straszne. W obecnych czasach pewnie takie wydarzenia byłyby nie do pomyślenia, ale okazuje się, że kiedyś lobotomie i elektrowstrząsy były na porządku dziennym. Okrutne to było i niewyobrażalne, a jednak. 

.

Co do samej treści to powiem tak, trup ściele się gęsto, a przyczyna tych śmierci okazuje się jeszcze bardziej popaprana niż komukolwiek mogłoby się wydawać. Jak pisałam, jestem pod wrażeniem. Tyle postaci, tyle historii, a zaledwie kilka opisanych dni na zamkniętej przestrzeni, na odciętej od świata i kontaktu z ludźmi stacji benzynowej w górzystym terenie Kanady. Po prostu dobra robota autorki. 

Długo zbierałam się do przeczytania pierwszej książki Karoliny Wójciak, ale jak już zaczęłam to nie mogłam się od niej oderwać. W dorobku samej autorki jest to, zdaje się, 16 powieść, dla mnie jednak pierwsza, ale nie ostatnia. Ta szczególnie była myślę dobrym wyborem, gdyż uwielbiam klima...

Rozwiń

Zwiń

Tym razem historia, która mnie nie przekonała. Nie była zła, nie trafiła jednak w mój gust. Myślę, że gdyby zyskała szerszy rozgłos to cieszyłaby się szerokim gronem fanów. Jest to bowiem historia, która trochę trafia w trendy kulturowe. Jest u nas sporo osób zafascynowanych kulturą koreańską, która jest tu szeroko opisywana, więc pewnie spodobałaby się wielu osobom. 

.

Jeśli chodzi o kwestie techniczne to faktycznie może i znalazłoby się kilka drobnych nieścisłości, jednakże nie wpływały one rażąco na odbiór treści. Pomysł na historię też należy docenić, bo jest z pewnością oryginalny. Możliwe, że autorce zabrakło trochę doświadczenia i pewnie przy kolejnych książkach będą wszelkie kwestie jeszcze lepiej dopracowane. Czuć, że jest to debiut, ale jest również ciekawy i warty uwagi. 

.

Jest to historia smutna. Opowiada o utraconej miłości i odnajdywaniu sensu w życiu. Można się również pokusić o stwierdzenie, że jest to analiza ludzkiej rozpaczy. Autorka bardzo wyraźnie zaznaczyła jakim bólem charakteryzowała się strata najbliższego. Jak długo, bo 10 lat może być odczuwany. I w końcu, że kiedy trafi się na właściwą osobę w swoim życiu i podąży za głosem serca można się z tej rozpaczy wyrwać.

.

Jest to historia osadzona głównie w Korei, widać że autorka zna, może pasjonuje się, tą kulturą. To wszystko działa na plus. Ja nie pałam miłością do tej kultury, jest dla mnie neutralna, więc chyba też dlatego nie poczułam tego czegoś. Historia jednak warta jest uwagi zwłaszcza osób, które tą kulturę kochają.

Tym razem historia, która mnie nie przekonała. Nie była zła, nie trafiła jednak w mój gust. Myślę, że gdyby zyskała szerszy rozgłos to cieszyłaby się szerokim gronem fanów. Jest to bowiem historia, która trochę trafia w trendy kulturowe. Jest u nas sporo osób zafascynowanych kulturą koreań...

Rozwiń

Zwiń

Kolejna historia Sylwii Kubik, która trafiła pod moje oko. Nie jest może tą ulubioną, ale dobrze mi się ją czytało. Jest to historia obyczajowa z wątkiem romantycznym oraz motywem znęcania się nad zwierzętami. Nigdy nie byłam i nie jestem fanką wątków zwierzęcych w książkach jednak tu mi on w ogóle nie przeszkadzał. Był dla mnie neutralny, mimo że to na nim opierała się historia. Mnie jednak bardziej interesowały relacje między bohaterami.

.

Michalina jest influencerką, która ostatnio przeżyła zawód miłosny i nie planuje wchodzić w żaden nowy. Przeprowadziła się po przejściach do jedynego członka rodziny, który jej pozostał, czyli do dziadka na wieś. Wiedzie tam spokojne życie, pracuje ciężko na swoje życie i rozwój. Jednakże dziadek i jego przyjaciółka-sąsiadka postanawiają ją wyswatać z kuzynek przyjaciółki. Sprowadzają Dominika, jednak nic nie idzie po ich myśli. Oni się nawet nie lubią. Pewnego razu przy okazji kolejnej wspólnej wycieczki zorganizowanej przez ukrytych swatów znajdują porzuconego, zmaltretowanego konia. Michalina jako bardzo wrażliwa na krzywdę zwierząt osoba postanawia dowieść, kto jest winny tego bestialskiego czynu. Kiedy policja zawodzi ona angażuje się jeszcze bardziej, a pomaga jej nie kto inny jak Dominik. Może jednak poczynania staruszków nie pójdą na marne?

.

Bardzo sympatyczna historia. Polubiłam ją, miło spędziłam przy niej czas, chociaż jak pisałam nie została ulubieńcem. Polecam jednakże, bo historia jest warta uwagi.

Kolejna historia Sylwii Kubik, która trafiła pod moje oko. Nie jest może tą ulubioną, ale dobrze mi się ją czytało. Jest to historia obyczajowa z wątkiem romantycznym oraz motywem znęcania się nad zwierzętami. Nigdy nie byłam i nie jestem fanką wątków zwierzęcych w książkach jednak tu mi o...

Rozwiń

Zwiń

"Arystoteles i Dante" to historia zdecydowanie inna niż wszystkie. Wyróżniająca się na tle tego co zazwyczaj czytam. Wyraźny filozoficzny ton nadaje charakteru całej powieści. Znajomość bohaterów powieści staje się przez to wyjątkowa. Relacja odkrywana przez nich samych jest czymś świeżym, delikatnym, z pewnością czymś dla nich niezrozumiałym.

.

Każdy z chłopców jest wysoko rozwiniętą osobowością, która nie potrafi się odnaleźć w gronie rówieśników. Pewnego dnia spotykają się na basenie i okazuje się, że potrafią stworzyć normalną relację przyjacielską. Spędzają ze sobą mnóstwo czasu i dzielą ze sobą swoim życiem i historiami. Ari jest tym bardziej wycofanym, analizującym każde swoje zachowanie i emocję. Nie potrafi zrozumieć, jak to możliwe, że polubił tak energicznego i pełnego pomysłów chłopca jak Dante. Z czasem jednak zaczyna rozumieć, że nie potrafi naturalnie bez niego funkcjonować. Przywiązał się do niego i zwyczajnie nudzi się bez niego. Relacja tu przedstawiona trwa kilka lat. Chłopcy dorastają, Ari podejmuje pracę, Dante wyjeżdża na rok z rodzicami do innego miasta, gdzie zaczyna eksperymentować z relacjami seksualnymi. Kiedy opowiada o tym Ariemu w tym zaczynają się budzić nieznane mu dotąd uczucia, których totalnie nie rozumie i nawet nie próbuje łączyć z kolegą.

.

Piękna historia, bardzo oryginalna. Nie dziwię się, dlaczego cieszy się tak szerokim gronem fanów. Sama się bowiem do niego zaliczam i w najbliższych planach mam przeczytanie drugiej części.

"Arystoteles i Dante" to historia zdecydowanie inna niż wszystkie. Wyróżniająca się na tle tego co zazwyczaj czytam. Wyraźny filozoficzny ton nadaje charakteru całej powieści. Znajomość bohaterów powieści staje się przez to wyjątkowa. Relacja odkrywana przez nich samych jest czym...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka była taka piękna. Minęło już kilkanaście dni od jej przeczytania, a ja nadal mam ją w pamięci. Ileż tu było niestrawionego bólu, ile łez i tłumionego żalu. Uwielbiam takie historie. Śmiało można powiedzieć, że jestem w swojej erze czytania smutnych książek. 

.

Historia opisana przez Paige Toon trafia z pewnością do moich ulubieńców, tak jak i sama autorka. Rzadko się zdarza, aby historia była tak opowiedziana, żeby wywoływała we mnie multum emocji. Ta taka była. Wciągnęła mnie niesamowicie. Pokochałam postacie, ich chemia, połączenie dusz było takie naturalne, takie dogłębne. Analiza człowieka, jaką przeprowadziła autorka, wskazując na konkretne problemy, z którymi borykali się bohaterowie była czymś niesamowitym. Potrafiłam wczuć się w sytuację bohaterów, ich uczucia i przeżyte historie. 

.

Wren i Anders spotkali się w zasadzie przypadkowo. Wren praktycznie nigdy nie odwiedzała swojego ojca w Ameryce, a Anders u rodziców pojawił się w zasadzie tylko ze względu na ich prośbę o pomoc. A jednak przyjechali w tym samym czasie, spotkali się przypadkowo i nawiązali niesamowity, naturalny kontakt. Z każdym dniem stawali się sobie bliżsi, zdawali sobie jednak sprawę, że nie są gotowi na nowe związki. Tylko, czy taki żar można ugasić samymi postanowieniami?

.

Jestem, jeszcze raz to podkreślę, pod ogromnym wrażeniem. Z ciekawością wyczekuję kolejnych powieści i zamierzam w najbliższym czasie sięgnąć po którąś z historii, która już wyszła. Was również zachęcam do przeczytania tej pięknej, smutnej, przejmującej historii dwójki osób, których połączyło coś wyjątkowego, ale i bolesnego.

Ta książka była taka piękna. Minęło już kilkanaście dni od jej przeczytania, a ja nadal mam ją w pamięci. Ileż tu było niestrawionego bólu, ile łez i tłumionego żalu. Uwielbiam takie historie. Śmiało można powiedzieć, że jestem w swojej erze czytania smutnych książek. 

.

Historia opisana...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka o znakach zodiaku to dla mnie trochę niewypał. Chciałam się dobrze bawić, a czytanie tej pozycji okazało się monotonne i trochę nużące. Może nie żałuję jej przeczytania, bo jakiś rodzaj przyjemności mi sprawiła, kilka razy się nawet uśmiechnęłam przy jej czytaniu, ale w ogólnym rozrachunku jestem rozczarowana.

.

Z racji tego, że trochę czytam chociażby o swoim znaku zodiaku to zauważyłam, że wiele rzeczy się nie pokrywa i nie sprawdza. Autorka podeszła do sprawy trochę schematycznie. Jak już się uparła na jakąś konwencję przedstawiania osobowości to już w to brnęła i w każdym zagadnieniu to ciągnęła. Przykładowo Skorpion wszędzie był u niej imprezowiczem, także nic to nie wniosło do mojego życia, zwłaszcza, że nijak się to pokrywa z rzeczywistością. 

.

Może nie oczekiwałam cudów, ale można było podejść do tego rzetelniej, a nie tak jakby pisała na odczepnego do gazety, czym zresztą chyba wcześniej się zajmowała. Jako ciekawostka więc polecam, ale nic ambitnego to nie jest.

Ta książka o znakach zodiaku to dla mnie trochę niewypał. Chciałam się dobrze bawić, a czytanie tej pozycji okazało się monotonne i trochę nużące. Może nie żałuję jej przeczytania, bo jakiś rodzaj przyjemności mi sprawiła, kilka razy się nawet uśmiechnęłam przy jej czytaniu, ale w ogólnym ...

Rozwiń

Zwiń

Powiem jedynie, że w komiksie nie siadła mi kreska, a reszta zupełnie nie odbiega od oryginału. Nawet lepiej jest tu przedstawiona historia Simona i Baza. W ogólnym rozrachunku fajnie sięgnąć jako dodatek do książki.

Powiem jedynie, że w komiksie nie siadła mi kreska, a reszta zupełnie nie odbiega od oryginału. Nawet lepiej jest tu przedstawiona historia Simona i Baza. W ogólnym rozrachunku fajnie sięgnąć jako dodatek do książki.

Tym razem autorka zdecydowała się rzucić trochę światła na historię drugiej z trzepniętych przyjaciółek. Marcelina pozostaje w pełnym miłości i ognia związku, więc Kaśka nie może jej być przecież dłużna. Gosia pokazuje nam jej drugie oblicze, te delikatniejsze, z sercem poharatanym przez przeszłość.
.
Mamy więc możliwość zajrzeć trochę do wnętrza drugiej z przyjaciółek. A poznawać je będziemy w świątecznym anturażu Dolomitów. Jak wiadomo jedna strona Kaśki jest szalona, więc nie obejdzie się bez szumu, krzyków i sercowych rozterek. Zwłaszcza, że dziewczyna zostanie w tej dolomickiej chatce zamknięta z nikim innym, jak z drugim Milewiczem. To co wiadomo na pewno to, że z niego też niezłe ziółko. Z połączenia takich charakterów na tak małej przestrzeni może powstać jedynie coś wybuchowego. Już w poprzednich książkach zdążyliśmy trochę poznać relacje jakie łączyły Kaśkę z Krzyśkiem, ale jakoś nic poza dobrą zabawą z tego nie wychodziło. Jednak jak wiadomo dwoje ludzi zamkniętych na małej przestrzeni to pierwszy krok do budowania relacji. A tego wspólnego czasu będą trochę mieli, dzięki kwarantannie na którą trafiają. Schemat troszkę będzie przypominał cebulkę. Kaśka po kolei będzie zdejmować warstwy i otwierać się na uczucia jakimi może obdarzyć ją tylko jedna osoba.
.
Bardzo sympatyczna historia. Mimo czytanie jej już prawie, że wiosną byłam w stanie wkręcić się w ten świąteczny klimat. Było zabawnie, cieplutko, w sam raz do czytania pod kocykiem z kubkiem ciepłej herbatki. Polecam zapoznać się i to nie tylko z tą książką, ale i z całą serią, która ma bardzo fajny, wielkomiejski styl.

Tym razem autorka zdecydowała się rzucić trochę światła na historię drugiej z trzepniętych przyjaciółek. Marcelina pozostaje w pełnym miłości i ognia związku, więc Kaśka nie może jej być przecież dłużna. Gosia pokazuje nam jej drugie oblicze, te delikatniejsze, z sercem poharatanym przez p...

Rozwiń

Zwiń