Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Joanna Jax to już marka. Pisarka, wielka pasjonatka historii, potrafi dzielić się swoją wiedzą w bardzo przystępny sposób. Śledząc wciągającą fabułę nawet nie zauważamy, jak wiele dowiadujemy się o okresie historycznym, w którym rozgrywa się akcja. Nie inaczej jest tym razem. Joanna Jax pasjonująco opowiada o koloniach niemieckich w Afryce, pierwszych obozach pracy na tym kontynencie, zagładzie ludów Herero i Namaqua, pisze także o Berlinie podzielonym na 4 strefy okupacyjne po wojnie i o warunkach, w jakich żyła wówczas ludność cywilna. Warstwa historyczna jest perfekcyjne zriserczowana. W warstwie fabularnej śledzimy losy trojga bohaterów: brytyjskiego oficera wywiadu, niemieckiego policjanta i tajemniczej kobiety. Jest wielka miłość, są pościgi, sekrety i ukryte skarby. Sensacja, przygoda, romans. Idealne połączenie w prozie gatunkowej. Zaskoczeniem dla czytelniczek i czytelników Joanny Jax może być forma. Pisarka
najczęściej prowadzi narrację w sposób klasyczny, linearny. Tym razem jednak postawiła na retrospekcje i przeplatanie planów czasowych. Według mnie to duży plus. Otrzymujemy bardzo ciekawą mozaikę, złożoną z różnych czasów i przestrzeni, od razu możemy dostrzec powiązania między wydarzeniami oraz ich konsekwencje polityczne i społeczne. Dla wielbicielek/li prozy sensacyjnej w lekkim wydaniu oraz pasjonatek/ów historii.

Joanna Jax to już marka. Pisarka, wielka pasjonatka historii, potrafi dzielić się swoją wiedzą w bardzo przystępny sposób. Śledząc wciągającą fabułę nawet nie zauważamy, jak wiele dowiadujemy się o okresie historycznym, w którym rozgrywa się akcja. Nie inaczej jest tym razem. Joanna Jax p...

Rozwiń Zwiń

Joanna Jax to już marka. Pisarka, wielka pasjonatka historii, potrafi dzielić się swoją wiedzą w bardzo przystępny sposób. Śledząc wciągającą fabułę nawet nie zauważamy, jak wiele dowiadujemy się o okresie historycznym, w którym rozgrywa się akcja. Nie inaczej jest tym razem. Joanna Jax pasjonująco opowiada o koloniach niemieckich w Afryce, pierwszych obozach pracy na tym kontynencie, zagładzie ludów Herero i Namaqua, pisze także o Berlinie podzielonym na 4 strefy okupacyjne po wojnie i o warunkach, w jakich żyła wówczas ludność cywilna. Warstwa historyczna jest perfekcyjne zriserczowana. W warstwie fabularnej śledzimy losy trojga bohaterów: brytyjskiego oficera wywiadu, niemieckiego policjanta i tajemniczej kobiety. Jest wielka miłość, są pościgi, sekrety i ukryte skarby. Sensacja, przygoda, romans. Idealne połączenie w prozie gatunkowej. Zaskoczeniem dla czytelniczek i czytelników Joanny Jax może być forma. Pisarka najczęściej prowadzi narrację w sposób klasyczny, linearny. Tym razem jednak postawiła na retrospekcje i przeplatanie planów czasowych. Według mnie to duży plus. Otrzymujemy bardzo ciekawą mozaikę, złożoną z różnych czasów i przestrzeni, od razu możemy dostrzec powiązania między wydarzeniami oraz ich konsekwencje polityczne i społeczne. Dla wielbicielek/li prozy sensacyjnej w lekkim wydaniu oraz pasjonatek/ów historii.

Joanna Jax to już marka. Pisarka, wielka pasjonatka historii, potrafi dzielić się swoją wiedzą w bardzo przystępny sposób. Śledząc wciągającą fabułę nawet nie zauważamy, jak wiele dowiadujemy się o okresie historycznym, w którym rozgrywa się akcja. Nie inaczej jest tym razem. Joanna Jax p...

Rozwiń Zwiń

Rewelacyjny thriller psychologiczny, napisany w duchu domestic noir, ale wykraczający poza ramy gatunkowe. Pełen zagadek i zwrotów akcji, dotykający poważnych problemów społecznych, wpływu mediów społecznościowych na młodych ludzi, konfliktów na linii rodzice - dzieci, kryzysów psychicznych dzieci i młodzieży, dramatów rodzinnych. Intrygę bardzo autor pokomplikował, ale w pełni nad nią panuje do samego końca. Finał mnie mocno zaskoczył. Co dla mnie bardzo ważne, był prawdopodobny, dobrze umotywowany, mocno osadzony zarówno w fabule, jak i psychologii postaci. Na uwagę zasługuje także język, który jest jednocześnie prosty i obrazowy. Autor operuje ciekawymi metaforami i porównaniami. Ma także słuch językowy, co pomogło mu stworzyć żywe, naturalne dialogi.

Rewelacyjny thriller psychologiczny, napisany w duchu domestic noir, ale wykraczający poza ramy gatunkowe. Pełen zagadek i zwrotów akcji, dotykający poważnych problemów społecznych, wpływu mediów społecznościowych na młodych ludzi, konfliktów na linii rodzice - dzieci, kryzysów psychicznyc...

Rozwiń Zwiń

Książka o sile opowieści, o mitach, w których wzrastamy i które zapładniają naszą wyobraźnię. O niesprawiedliwości społecznej i o buntownikach, którzy chcą czegoś więcej ponad to, co oferuje im świat. Piękna, baśniowa, w formie nawiązująca do średniowiecznej tradycji ustnego przekazu opowieści. Język płynie, ma rytm i melodię języka potocznego. Pióro Anny Brzezińskiej sprawia, że wyobraźnia czytelnika pracuje na wysokich obrotach, ewokując zapachy, dźwięki i obrazy ze średniowiecznego miasta. Dla osób, które lubią, gdy forma i język zwracają na siebie uwagę i stają się równie ważne jak fabuła.

Książka o sile opowieści, o mitach, w których wzrastamy i które zapładniają naszą wyobraźnię. O niesprawiedliwości społecznej i o buntownikach, którzy chcą czegoś więcej ponad to, co oferuje im świat. Piękna, baśniowa, w formie nawiązująca do średniowiecznej tradycji ustnego przekazu opowi...

Rozwiń Zwiń

Mam niedosyt. Chciałabym z panią Teresą poprzebywać trochę dłużej. Kilka wątków aż prosi się o rozwinięcie i pogłębienie tematu,. Ale ogólnie była to bardzo przyjemna lektura, przełamująca stereotypy na temat starości, dającą nadzieję, że nawet z najtrudniejszej sytuacji jest jakieś wyjście.

Mam niedosyt. Chciałabym z panią Teresą poprzebywać trochę dłużej. Kilka wątków aż prosi się o rozwinięcie i pogłębienie tematu,. Ale ogólnie była to bardzo przyjemna lektura, przełamująca stereotypy na temat starości, dającą nadzieję, że nawet z najtrudniejszej sytuacji jest jakieś wyjści...

Rozwiń Zwiń

O tym , jak żyjemy pozorami. O tym, jak nie umiemy ze sobą rozmawiać. O tym, jak kłamiemy, bo tak nam jest wygodniej. O tym, jak nieszczerzy jesteśmy nawet wobec siebie samych. Smutne i śmieszne, jak to u Tomine'a.

O tym , jak żyjemy pozorami. O tym, jak nie umiemy ze sobą rozmawiać. O tym, jak kłamiemy, bo tak nam jest wygodniej. O tym, jak nieszczerzy jesteśmy nawet wobec siebie samych. Smutne i śmieszne, jak to u Tomine'a.

Na początku był zachwyt. Obrazy jak z ekspresjonistycznego kina. Kontrasty bieli i czerni, ciemności i jasności. Sytuacja bohatera jak z horroru - samotny człowiek na pustej drodze w gęstym, nocnym lesie. Zagubiony, nie rozumiejący, jak się tutaj znalazł i dlaczego nie umie znaleźć drogi powrotnej. I nagle na końcu drogi pojawia się jaśniejąca postać. Pierwsze strony mocno podziałały na moją wyobraźnię. Charakterystyczny styl Jona Fosse’go i stosowany przez niego sposób narracji (strumień świadomości) potęgował poczucie zagubienia i niepokoju.

Niestety tę atmosferę, która była atutem, niszczy sam autor, nieustannie podstawiając nam pod nos odpowiedzi na pytania, których nawet nie chcieliśmy zadać. Wolałabym się zastanawiać, poszukiwać, mieć wątpliwości. Chciałabym, żeby mi pisarz zaufał, a nie podpowiadał. Fosse mnoży nawiązania do innych dzieł kultury i popkultury, i robi to w tak oczywisty sposób, żebyśmy nie mieli wątpliwości. Ciemny las z Dantego, bohater jak z Becketta, sytuacja jak ze średniowiecznego moralitetu. I jeszcze popkulturowa wizja umierania z tunelem i jasnością, czekająca na końcu.

Ckliwy finał sprawił, że poczułam się równie zagubiona jak bohater. Czy ja czegoś nie wyłapałam? Może zgubiłam jakieś sensy? Nie wiem. “Drugie imię” podziałało na mnie hipnotycznie, wpadłam tę powieść i byłam zachwycona, ile daje możliwości czytelnikowi, z iloma pytaniami go zostawia. “Białość” to duże rozczarowanie.

Na początku był zachwyt. Obrazy jak z ekspresjonistycznego kina. Kontrasty bieli i czerni, ciemności i jasności. Sytuacja bohatera jak z horroru - samotny człowiek na pustej drodze w gęstym, nocnym lesie. Zagubiony, nie rozumiejący, jak się tutaj znalazł i dlaczego nie umie znaleźć drogi p...

Rozwiń Zwiń

Pierwszy raz się spotkałam z taką formą powieści graficznej. "Śmiech i śmierć" to zbiór komiksowych nowel, a nie jedna opowieść.

Łączy je kondycja głównych bohaterów. To przeciętniacy, może nawet przegrywy, śmieszni, ale też bardzo odważni w walce o szczęście, o marzenia, o spełnienie. Niewiele o nich wiemy, obserwujemy tylko wycinek ich życia. Czasami autor kończy opowieść wyraźną puentą, a czasami mamy wrażenie jakbyśmy wychodzili w trakcie historii.

Adrian Tomine poruszająco i bezpretensjonalnie opowiada o międzyludzkich relacjach - rodziców z dziećmi, małżonków, świeżo zakochanych. Obraz i tekst wspaniale się tutaj uzupełniają. Co jest trudne do wypowiedzenia, dopowiada kadr. Każda nowela otrzymuje swój własny graficzny charakter, ale zachowujący styl autora. Ilustracje bywają nieoczywiste, metaforyczne, może nawet poetyckie. Zachwyt!

Pierwszy raz się spotkałam z taką formą powieści graficznej. "Śmiech i śmierć" to zbiór komiksowych nowel, a nie jedna opowieść.

Łączy je kondycja głównych bohaterów. To przeciętniacy, może nawet przegrywy, śmieszni, ale też bardzo odważni w walce o szczęście, o marzenia, o speł...

Rozwiń Zwiń

Zaczęło się obiecująco. Ksiądz z małego miasteczka zmaga się z dylematem, czy zdradzić tajemnicę spowiedzi, podczas której otrzymał informację o porwaniu chłopca z pobliskiego domu dziecka. Potem dochodzi sprawa Rejestru Przestępców na Tle Seksualnych, z kolejnym stawianymi przez pisarza pytaniami, czy to moralne, by dane wrażliwe przestępców były powszechnie dostępne?

Ale im dalej w las, tym miałam coraz więcej wątpliwości. Odrzucały mnie naturalistyczne opisy zbrodni - czy były jakoś uzasadnione fabularnie, czy były potrzebne? Moim zdaniem nie.

Po drugie - autora poniosła fantazja w opisie śledztwa i policyjnych procedur. Bohaterowie działają często na granicy prawa, błyskawicznie otrzymują wyniki badań, popełniają idiotyczne błędy.

I trzeci znak zapytania - kreacja głównego bohatera. Nie mogę zbyt wiele zdradzić, ale nie zgadzam się na manipulację, jakiej dopuścił się autor, sugerując, że osoby z doświadczeniem przemocy seksualnej, same tę przemoc będą stosować. Nie chcę też współczuć oprawcy, którego autor usprawiedliwia traumami z przeszłości.

Zaczęło się obiecująco. Ksiądz z małego miasteczka zmaga się z dylematem, czy zdradzić tajemnicę spowiedzi, podczas której otrzymał informację o porwaniu chłopca z pobliskiego domu dziecka. Potem dochodzi sprawa Rejestru Przestępców na Tle Seksualnych, z kolejnym stawianymi przez pisarza p...

Rozwiń Zwiń

Poruszająca i napisana z wielkim szacunkiem dla prawdy historycznej opowieść o dylematach, wątpliwościach i wyborach, przed którymi stawali ludzie w trudnych czasach 80. w Polsce.
Sabina Waszut nie ocenia swoich bohaterów. Dba, by ukazywać rzeczywistość z różnych perspektyw. Głównymi bohaterkami powieści są dwie pielęgniarki pracujące w Centralnym Szpitalu Klinicznym w Katowicach. Jedna z nich ma męża milicjanta, druga górnika, pracującego w kopalni Wujek. Są postaci zaangażowane w Solidarność i takie, które współpracują z bezpieką. Zwykli ludzie, wplątani w komunistyczny system. Wykreowani z dbałością o psychologiczne prawdopodobieństwo, barwni, niejednoznaczni, po prostu ludzcy. To właśnie ich oczami patrzymy na smutną, szarą rzeczywistość wczesnych lat 80. W sklepach puste półki, w szpitalach brak leków, w mediach propaganda, w kopalniach strajki, a w ludziach lęk o najbliższych i o przyszłość. Ale jest także nadzieja i jakiś rodzaj pocieszenia, które ludzie czerpali z pontyfikatu Jana Pawła II (wówczas wizerunek papieża był jeszcze nieskażony skandalami pedofilskimi).
Sabina Waszut opisuje codzienność lat 80. ze wielką starannością. Elementów tej rzeczywistości, takie jak trabant, kawiarnie Hortexu, radiowy serial Matysiakowie, czy długie kolejki, nie traktuje jak rekwizyty, dekoracje czy gadżety. Nie wpycha ich nachalnie czytelnikom przed oczy, by uprawdopodobnić fabułę (co czasami się zdarza w książkach o lata 80 i 90). Stanowią one spójny z innymi warstwami powieści obraz świata, w którym żyją bohaterowie. Bardzo cenię u Sabiny Waszut tę pieczołowitość, sięgając po jej książki, wiem, że w fabule nie będzie żadnych rys czy pęknięć, że wszystkie puzzle będą siebie pasować.

"Sztuczny miód" to opowieść o tym, że nawet w takich okropnych czasach warto wybaczać, warto szukać porozumienia i odbudowywać zniszczone międzyludzkie relacje. Człowiek stojący po drugiej strony barykady ma swoją opowieść, ma swoje powody, ma ludzi, których kocha. Czasami wystarczy jedno spojrzenie w oczy, jeden gest, jedno słowo.

Poruszająca i napisana z wielkim szacunkiem dla prawdy historycznej opowieść o dylematach, wątpliwościach i wyborach, przed którymi stawali ludzie w trudnych czasach 80. w Polsce.
Sabina Waszut nie ocenia swoich bohaterów. Dba, by ukazywać rzeczywistość z różnych perspektyw. Głównymi boh...

Rozwiń Zwiń