Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem ogromnie zaskoczona tym tomem, a najbardziej zaskakuje mnie to, że jestem zaskoczona pozytywnie. Gdzie poprzednie oceniałam na naciągane 3 gwiazdki, ten zasłużył na, może nie mocne, ale stabilne 4, a w przypadku tej serii to naprawdę dużo, patrząc na to, że spodziewałam się tendencji spadkowej. Długo myślałam nad przyczyną tego glow-upu i dopatruję się jej głównie w tym, że przez wyśmienite ⅗ pierwszej części Mare miała bardzo mało do robienia i jeszcze mniej do gadania. Miód na moje serce. Niestety potem wróciła do siebie, a co za tym idzie również do starej, okropnej narracji.

Na plus należy również temu tomowi zaliczyć to, że Cal w końcu przestał się kręcić w miejscu jak gówno w przeręblu, co wręcz z akademicką precyzją mieliśmy prezentowane przez całe poprzednie dwa tomy. Należą się za to gromkie brawa, postać w końcu zyskała charakter. I to nawet nieironicznie dobry charakter, Cal w tym tomie naprawdę mi się podobał, jak nie on po prostu. Jest żywym przykładem na to, że odwyk od Mare każdemu wychodzi na dobre.

Jak już mówimy o Calore'ach to nie można pominąć Mavena, bo o jezu ten chłopak to dopiero tu rozwinął skrzydła. Kreacja tej postaci najbardziej mnie zaskoczyła. Głównie tym, jak bardzo mi się spodobała, aż uważam, że cała ta książka broni się jego portretem psychologicznym. Wcześniej miałam przy nim takie "haha psychol z ładną buźką lol", ale teraz moje zdanie zmieniło się na "wiarygodny, dobrze wykreowany psychol z rzeczywiście porządnym tłem i motywacją". Naprawdę aż brak mi słów, dużo lepiej idzie mi narzekanie.

Więc ponarzekam na konstrukcję książki, bo trochę aż śmiać mi się chce. Jak wiemy autorka stosuje narrację pierwszoosobową i spoko, co kto lubi. Jednak po tym tomie wygląda to tak, jakby autorka nie dość, że miała żałosny warsztat (bo rzeczywiście ma XD), to jeszcze sama nie wiedziała, jak zostanie poprowadzona fabuła.
Akcja w tym tomie rozbija na trzy równie ważne ośrodki, w których jest prowadzona. Każdemu pisarzowi przyszłoby w tym momencie do głowy wykorzystanie zaawansowanego narzędzia jakim jest ✨narracja trzecioosobowa✨. Jednak nasza autorka nie podąża za całym motłochem idącym prostymi, utartymi i sprawdzonymi ścieżkami, tylko wprowadza dwie dodatkowe osoby, opowiadające nam co się wokół nich dzieje. Tak na oko to na wszystkie 30 rozdziałów te postacie dostały jakieś 7 w proporcji około 3:2.
Dodatkowo Victoria Aveyard znowu daje się ponieść swojej dziwnej skłonności, by przemyślenia postaci przeważały nad właściwą akcją. Gdyby te 7 rozdziałów z innych perspektyw było napisane z trzeciej osoby, podającej nam tylko właściwe wydarzenia okrojone o denne myśli postaci to byłyby jakoś cztery razy krótsze. A objętość rozważań Mare z jej naturą trzynastolatki i kompleksem boga już absolutnie powala. Patrząc tylko na ilość, bez zagłębiania się w treść, możnaby pomyśleć, że dziewczyna posiada naprawdę niesamowicie przenikliwy umysł, skoro ma tyle do powiedzenia o aktualnych wydarzeniach, że patrzymy na reinkarnację Sherlocka Holmesa. Niestety ponownie dostajemy tą samą sieczkę jej typowych, melodramatycznych i nic niewartych rzygocin. Aż boli kiedy się pomyśli, jak fajnie mogłyby wyglądać niektóre walki, gdyby tylko narracja była odpowiednia.

Tak poza tym fabuła jest równie dziecinna, co zachowanie Mare, prosta jak drut, przewidywalna jak to, co będzie na obiad w niedzielę i sucha jak kawały twojego starego.

Jestem ogromnie zaskoczona tym tomem, a najbardziej zaskakuje mnie to, że jestem zaskoczona pozytywnie. Gdzie poprzednie oceniałam na naciągane 3 gwiazdki, ten zasłużył na, może nie mocne, ale stabilne 4, a w przypadku tej serii to naprawdę dużo, patrząc na to, że spodziewałam się tendencji spadkowej. Długo myślałam nad przyczyną tego glow-upu i dopatruję się jej głównie w...

Dawno żadna bohaterka mnie tak nie denerwowała jak Mare, naprawdę jedyne na co miałam ochotę przez całą książkę to ją udusić gołymi rękami. Jej przemyślenia są nudne, powtarzalne i nic nie wnoszą, przez co cała narracja jest dla mnie nie do zniesienia. Dodatkowo to w jakich ilościach stosowany jest tu patos zamiast nadać wydarzeniom dramaturgii czyni je po prostu śmiesznymi. Kiedy trzeci akapit z kolei zakończony jest zdaniem w stylu "to może sie okazać moim ostatnim *wstaw cokolwiek dniem, oddechem, próbą*, to ciężko się nie uderzyć w czoło. (I ja naprawdę nic tutaj nie hiperbolizuję ta książka jest napisana dokładnie w taki sposób).
Gdyby tego było mało nie ma co liczyć na szybkie sceny akcji lub ospałe momenty refleksji, bo cała narracja ma tylko jedno tempo. Z tego powodu nawet nie zauważyłam, jak w pewnym momencie cały samolot po prostu rozpadł się na kawałki. Tekst zawiera okrągłe zero (0) określeń typu "nagle", " w tej sekundzie", "niespodziewanie". Autorka w żaden sposób nie przyciąga naszej uwagi, gdy ta jest potrzebna.
Te 3 gwiazdki dałam odpowiednio za jedną scenę, która była rzeczywiście dobra, za Mavena, bo jest w mojej opinii autentycznie dobrym czarnym charakterem i jedną chyba z litości.

Dawno żadna bohaterka mnie tak nie denerwowała jak Mare, naprawdę jedyne na co miałam ochotę przez całą książkę to ją udusić gołymi rękami. Jej przemyślenia są nudne, powtarzalne i nic nie wnoszą, przez co cała narracja jest dla mnie nie do zniesienia. Dodatkowo to w jakich ilościach stosowany jest tu patos zamiast nadać wydarzeniom dramaturgii czyni je po prostu...

XD

XD