Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznijmy od początku.
Na początku był chaos. Tak, tak. Zaczynając czytać, trzeba było bardzo się skupić, aby wyłapać wszystkie wątki, nazwy, miejsca. Trochę tego było, jednakże jak w każdym SF, potrzeba czasu na usystematyzowanie wszystkich nazw i powiązanie miejsc. Gdy nadszedł ten moment, historia zaczęła czytać się sama.

Poznajemy Hanako, młodą dziewczynę, która jest u progu dorosłości. Za chwilę skończy 18 lat i będzie mogła w końcu decydować o swoim życiu. Do tego momentu musi mieszkać ze swoją rodziną: babcią Misaku, ojcem Riku, matką Shuang i bratem Fuhito. Czy jest to szczęśliwa rodzina?? Daleka jestem od powiedzenia, że tak. Autorka bardzo zgrabnie nakreśliła różnice pokoleniowe, bierność i uległość, a także despotyzm pewnych osób. Nie dziwne więc, że Hanko, jak tylko może, ucieka do swojej enklawy. Miejsca, o którym nikt nie wie, a które jest jej przystanią w najcięższych momentach.

Hanko ma bardzo dobre serce, nie zrobi krzywdy nikomu, ani niczemu. Ratuje wszystkich z opresji, pomaga wrogom i przyjaciołom. Piękna dusza. I tak oto, jej cecha charakteru pomogła nieznanej istocie, którą napotkała na swojej drodze. A jest nim Thino'Pai.

Kim jest Thino'Pai i jakim cudem znalazł się na Calcaris? On sam tego nie rozumie. Ostatnim co pamięta, to atak na Yakijan, a następnie wybuch niczym supernowa, który przerzucił go miliony lat świetlnych od swojej planety. Thino'Pai jest Avorem, rdzeniem nadkolektywu Kandrok. Więcej maszyny, niż tkanki ludzkiej. Wojownik, maszyna do zabijania, bez własnej woli.

Dla Hanako nie ma to znaczenia i zabiera wojownika do swojego bunglawu, gdzie powoli dochodzi z jej pomocą do siebie. Między tą dwójką wytwarza się niesamowita więź. Nie mamy tu jednak do czynienia z klasycznym romansem, gdzie skrzy i bohaterowie nie mogą się od siebie odkleić. Tu mamy zrozumienie dusz, które pomimo tego, iż stoją na dwóch krańcach wszechświata, znalazły się w jakiś pokrętny sposób i stały się dla siebie najważniejsze. On mruk, bez uczuć. Ona ciepła, pełna empatii osoba.

Na planecie Calcaris żyją również Likanie, którzy wobec Hanko mają swoje specjalne plany. Są oni zdziczałymi, wilczymi transhumanistami, a także normalnymi osobnikami, których spaja kult bliskości natury. Ich przywódczynią jest Rumulusa, która jest bezwzględną osobą i nie zawaha się ani chwili, aby osiągnąć swoje cele.

Oczywiście losy wszystkich pewnego dnia się splotą i konsekwencje mogą okazać się bardzo zgubne dla poniektórych osób.

Ta książka, to nie tylko wspaniała fabuła i niesamowicie wykreowany świat. To przede wszystkim historia o wyborach, tych najtrudniejszych, gdzie nie wiadomo, czy kierować się sercem, czy rozumem. To próba zrozumienia się między dwoma skrajnie różnymi osobami. To pokazanie, iż odmienność nie jest przekleństwem i są tacy, którzy mogą ją bezwzględnie zaakceptować.

Nie można zapomnieć też o postaciach drugoplanowych, które fantastycznie dopełniają całość. Hiro, Krystian, Jack, Midnight, Lan, Agata. Każdy z nich ma swoją historię, która wypełnia i uatrakcyjnia tę powieść jeszcze bardziej.

Książka na pewno warta polecenia i wtopienia się w świat, który jest jakże odległy od naszego. Czy tak może wyglądać nasza przyszłość? Czy staniemy się maszynami bez woli? A może jednak pozostanie w nas element człowieczeństwa, którego nie da się za żadną cenę usunąć? Takich pytań pojawia się mnóstwo i na pewno są warte tego, aby przysiąść na chwilę i zastanowić się nad naszym światem.

Zacznijmy od początku.
Na początku był chaos. Tak, tak. Zaczynając czytać, trzeba było bardzo się skupić, aby wyłapać wszystkie wątki, nazwy, miejsca. Trochę tego było, jednakże jak w każdym SF, potrzeba czasu na usystematyzowanie wszystkich nazw i powiązanie miejsc. Gdy nadszedł ten mome...

Rozwiń

Zwiń

{współpraca reklamowa}

Najnowsza premiera, która jest piątą częścią serii z Podkomisarzem Robertem Lwem.

Policja dostaje zawiadomienie o odnalezieniu zwłok kobiety. Przybyła na miejsce ekipa, musi jak najszybciej zabezpieczyć ślady, jednakże wiele rzeczy nie idzie po ich myśli. Na domiar złego, okazuje się, iż zamordowana osoba, to najbardziej znana dziennikarka w kraju Laura Jabłońska. Pani redaktor była znana ze swojej nieustępliwości, dociekliwości, wytrwałości i piątemu zmysłowi, który potrafił z nijakiego materiału zrobić istną petardę. Początkowo śledztwo wskazuje wątki prywatne. Ta teoria jednak szybko zostaje obalona i cała ekipa Roberta musi spojrzeć na sprawę z innej strony.

Jakby tego było mało, zostają odnalezione kolejne zwłoki. Niestety znowu jest to osoba z pierwszych stron gazet, z listy stu najbogatszych Polaków. Cechą wspólną wszystkich tych osób jest to, iż swojej pozycji nie wygrali na loterii, nie dostali nic od rodziców. Oni dorobili się swoich majątków, ogromną pracą i determinacją w osiągnięciu celu.
Pojawia się więc pytanie, czy ktoś morduje z zazdrości, z zawiści, a może z żalu, że jemu się nie udało.

Oczy całej Polski są skierowane na Lwa, Sonię, Janka i Adama, którzy dwoją się i troją, aby zrobić, choć mały kroczek w śledztwie i popchnąć je we właściwym kierunku. Nie mają łatwo, a na domiar złego w ich życiach prywatnych również nie jest zbyt kolorowo. Najbardziej jednak zaskakującym jest, zaangażowanie w śledztwo Franka Stogonia, który zawsze wolał pozostawać biernym, a tym razem angażuje się w stu procentach i niezmiernie zależy mu, aby to on był tym, który rozwiążę sprawę popełnionych przestępstw.

Najbardziej intrygująca w tym wszystkim jest książka, wydana parę miesięcy wcześniej, w której są wywiady z najbogatszymi Polakami, w tym z osobami zamordowanymi. Śledczy zaczną podejrzewać, iż może mieć ona coś wspólnego z mordercą. I tak próbują połapać wszystkie wątki, a wnioski zaprowadzą ich do najbardziej nieprzewidywalnego scenariusza.

Książka świetna, doskonale poprowadzone śledztwo, poprzeplatane rodzinnym dramatami. Dzięki temu autorka stworzyła bardzo zgrabnie książkę kompletną, w której wszystko od początku do końca logicznie do siebie pasuje i doskonale jest ze sobą powiązane. Do tego mamy również wątki polityczne, bo jak wiadomo, gdzie sława i pieniądze, tam i polityka.

Czytało się doskonale i czekam na kolejny tom.

{współpraca reklamowa}

Najnowsza premiera, która jest piątą częścią serii z Podkomisarzem Robertem Lwem.

Policja dostaje zawiadomienie o odnalezieniu zwłok kobiety. Przybyła na miejsce ekipa, musi jak najszybciej zabezpieczyć ślady, jednakże wiele rzeczy nie idzie po ich myśli. Na domia...

Rozwiń

Zwiń

Zwykły dzień, w zwykłym mieście. Wszystko wydaje się normalne do momentu, kiedy ktoś puka do drzwi. Tym kimś okazuje się Kosiarz, który pojawia się wtedy gdy chce dokonać zbioru. Nie jest to jednak jakiś zwykły zbiór. To jest.... Odebranie komuś życia, zebranie go z tego świata. Nikt nie chce spotkać się z Kosiarzem i nikt nie ma pojęcia, kiedy to nastąpi.
Citra Terranowa, musi stanąć oko w oko, z jednym z nich i wykazać się hartem ducha. Odwagi jej nie brakuje, więc dzielnie stawia czoła komuś, komu powinna być uległa. Ta właśnie cecha powoduje, iż niespodziewanie dostaje od Kosiarza Faradaya propozycję nie do odrzucenia. Od tej pory Citra będzie praktykantką i będzie uczyła się najbardziej mrocznego zawodu świata.

Do tego grona dołącza również Rowan Damisch, który wykazuje się równie wielkim charakterem, jak jego koleżanka. Oboje praktykują u tego samego sędzi i z dnia na dzień przekonują się, iż bycie zabójcą to nie jest dokonywanie mordu, to sztuka, która wymaga wiele moralności, która powinna stać ponad prawem.

Czemu w ogóle Kosiarze zostali powołani do życia? Na świecie jest wiele śmierci i nie potrzeba jej więcej. Tak... Tyle że tu nie jest już świat, który znamy. Stworzyliśmy ziemię, na której ludzie stali się nieśmiertelni i mogą swoje życie przeżywać po wielokroć. Kara, czy łaska. To jest pierwsze pytanie, które pojawia się, czytając tę książkę. W pierwszej chwili można zachłysnąć się pomysłem, iż moglibyśmy przeżywać wszystko od nowa. No właśnie. Od nowa, ciągle i ciągle. Młodsi, ale ze starymi wspomnieniami.

Niestety nie wszyscy kosiarze są tak honorowi, jak Faraday. Są i tacy, którzy zaczynają nadużywać swojej władzy, bo... Mogą. Można jedynie zapytać, czy jest to komuś na rękę, a może nikt nie może się przeciwstawić. Pozornie idealny świat, a pod przykrywką dzieją się rzeczy, jak bardzo nam znane...

Citra i Rowan są prawymi charakterami. Ich porządek zostaje zburzony na Wiosennym Konklawe i od tej pory, muszą oglądać się za siebie, bo ich bezpieczeństwo jest zagrożone.
Przyjaciele, czy wrogowie?? Ich droga jest od tej pory wyboista, ale to tylko utwardza ich charaktery i zmusza do bardziej perspektywicznego spojrzenia na szereg zagadnień.

Książka, która zmusza nas samych do myślenia, do spojrzenia w siebie i zapytania się, czy rzeczywiście chcielibyśmy takiego życia dla nas? Czy byłoby ono satysfakcjonujące? Czy bylibyśmy szczęśliwi?
Ja mam wiele pytań i przemyśleń, które zaprzątają mnie od przeczytania pierwszych zdań. Do tego, jakby było mało, na świecie nie ma rządów, administracji. Jest tylko on. Thunderhead. I tak czas na część drugą :)

Zwykły dzień, w zwykłym mieście. Wszystko wydaje się normalne do momentu, kiedy ktoś puka do drzwi. Tym kimś okazuje się Kosiarz, który pojawia się wtedy gdy chce dokonać zbioru. Nie jest to jednak jakiś zwykły zbiór. To jest.... Odebranie komuś życia, zebranie go z tego świata. Nikt nie c...

Rozwiń

Zwiń

Nietypowa, jak dla mnie książka. Generalnie czytam bardziej krwawe historie, bardziej zagmatwane i brutalne. Mam jednak momenty, że chcę czegoś dla równowagi i wtedy sięgam po inne książki, i innych autorów i takim jest właśnie Pani M.M. Perr.

Jej seria z podkomisarzem Lwem przypadła mi do gustu, od razu po pierwszej części, czyli "629 kości". I tak to już nasze czwarte spotkanie.

Lew dostaje informację, iż musi się udać nad morze, do miejscowości Wicierz, w której odnaleziono zwłoki kobiety. Dlaczego policjant ze stolicy nad morze?? Dlatego, iż odnaleziona kobieta, była matką jednego z warszawskich radnych. Lew zabiera ze sobą syna, aby połączyć pożyteczne z użytecznym. Wakacje i praca, może wszystko się da pogodzić.
Po dotarciu na miejsce i obejrzeniu zwłok, Lew ma już prawie stuprocentową pewność, iż to nie było zwykłe utonięcie, a morderstwo. Zostaje utworzona grupa, która ma prześledzić, czy w ostatnich latach nie było podobnych przypadków. Niestety okazuje się, iż ciało pani Chrząstkiewiczowej nie było pierwsze.

Co zaś do wspólnych wakacji z synem, to bardzo ciężko pogodzić mu opiekę nad nastolatkiem i szukaniem, seryjnego już mordercy. Bycie policjantem, to nie jest tylko zawód, to charakter, który nie pozwala na przechodzenie obojętnie, wobec popełnionych przestępstw. Na szczęście dla ich obu, udaje się odnaleźć kompromis i Mikołaj po raz pierwszy jest zadowolony z wyjazdu.

Tymczasem grupa śledczych nie zdaje sobie sprawy, że morderca jest tuż, tuż. Najgorzej, bo niczym się nie wyróżnia, po prostu jest. Mylą ich tropy, nie reagują na wezwania. Na szczęście w końcu udaje im się połączyć pewne fakty i tym samym zamknąć sprawę.

Co do samej treści. Parę rzeczy nie jest domkniętych, tak jakby autorka urwała w połowie tok myślenia. Parę jest przegadanych. Nie zmienia to faktu, iż ja po książki autorki zawsze sięgam z przyjemnością. Jest odskocznią od wielkich nazwisk i najbardziej popularnych naszych autorów.
Autorka porusza w swoich książkach nie tylko tematy morderstw, nakreśla ludzkie charaktery i czynniki zewnętrzne, które doprowadziły ich do takich, a nie innych czynów. Dla mnie zawsze do zastanowienia się i powód, aby czekać na kolejny tom.

Nietypowa, jak dla mnie książka. Generalnie czytam bardziej krwawe historie, bardziej zagmatwane i brutalne. Mam jednak momenty, że chcę czegoś dla równowagi i wtedy sięgam po inne książki, i innych autorów i takim jest właśnie Pani M.M. Perr.

Jej seria z podkomisarzem Lwem przypadła mi ...

Rozwiń

Zwiń

Długo mi zajęło sięgnięcie po pierwszą książkę Karoliny Wójciak. Namawiała mnie serdecznie moja koleżanka, no ale wiadomo, stos wstydu ogromny... W końcu jednak, od razu po pojawieniu się na Legimi tej pozycji, postanowiłam się przemóc.

Czy żałuję, że nie poznałam twórczości autorki wcześniej??? Troszkę tak. Jednak na wszystko jest odpowiedni czas i on właśnie nadszedł :)

Książka pochłonęła mnie bez reszty. Czytając, pomyślałam, że to może być doskonały temat na scenariusz. Mała stacja benzynowa, gdzieś w górach. Troje pracowników zdaje sobie sprawę, iż to może być bardzo ciężka noc. Warunki atmosferyczne są tragiczne i z godziny na godzinę jest coraz gorzej. W końcu jeden z nich jedzie do domu, a Callie i Griffin pozostają na dyżurze. Niestety jest między nimi mały problem. Dziewczyna z całego serca nie znosi chłopaka, gdyż jest on.... Upośledzony. Nie mówi, jak próbuje, to się zacina. Nie wiadomo, jaki ma iloraz inteligencji. Szefowa zatrudnia go tylko z tego względu, iż dostaje dopłaty od państwa i to w jakiś sposób ratuje jej tragiczną sytuację finansową.

Ta noc mogłaby się okazać najnudniejszą ze wszystkich, gdyby nie fakt, iż podjeżdża samochód terenowy, z którego wysiadają strażnicy, którzy przewożą bardzo niebezpiecznego przestępcę. Od tego momentu, życie dwojga ludzi na stacji jest zagrożone i pod znakiem zapytania stoi ich możliwość przeżycia do rana.
Zaczyna się śmiertelnie niebezpieczna gra, której stawką jest życie. Pytanie tylko, kto z nich tę grę wygra??

Karolina przedstawiła nam również drugą historię. Poznajemy Griffina z końca lat sześćdziesiątych, kiedy był małym chłopcem, mieszkającym w małym, przytulnym domku, wraz z rodzicami. Idylla ta trwała do pewnego dnia. Od niego zaczęła się gehenna i niewiarygodne cierpienie. Poznajemy ośrodek leczenia zaburzeń (który istniał w rzeczywistości. Tu jednak odsyłam na Instagrama Karoliny @karolina_wojciak_author, gdzie opowiada ze szczegółami, co tam robiono i dlaczego). Jest to niezmiernie przerażający obraz, a jedna ze scen doprowadziła mnie do płaczu.

I taka jest ta książka. Niby mamy wszystko podane na tacy, kto jest zły, kto bandzior, kto dobry, kto zawinił, a kto się przyczynił. Nie. Nic bardziej mylnego. Z każdą stroną uświadamiamy sobie, iż to kogo osądziliśmy, stawia nas w bardzo złym świetle i stajemy się tymi osobami, które osądzają natychmiast i bez poznania faktów.

Doskonałe spotkanie i już wiem, że stałam się wielką fanką Karoliny i będę musiała nadrobić wszystkie jej książki

Długo mi zajęło sięgnięcie po pierwszą książkę Karoliny Wójciak. Namawiała mnie serdecznie moja koleżanka, no ale wiadomo, stos wstydu ogromny... W końcu jednak, od razu po pojawieniu się na Legimi tej pozycji, postanowiłam się przemóc.

Czy żałuję, że nie poznałam twórczości autorki wcze...

Rozwiń

Zwiń

Książka, która wstrząsnęła moim światem i poruszyła najczulsze struny mojego serca.

Jerzy Wojtala, wspaniały mąż, ojciec czwórki dzieci. Wiedzie wraz ze swoją rodziną cudowne życie, do momentu 18 urodzin, jego najstarszego syna Krzysztofa. Umiera on w bardzo niejasnych okolicznościach i choć wydaje się, iż ta śmierć była zupełnie przypadkowa i durna, to jego o rok młodsza siostra, Monika, nie wierzy w takie dziwne zbiegi okoliczności.
Śmierć najstarszego dziecka wywiera ogromne piętno na rodzinie i chcąc je zmazać, wyprawiają dla Moniki duże przyjęcie urodzinowe, tym razem na jej osiemnaste urodziny.
Monika niestety przez cały rok, drąży sprawę śmierci brata i nie wierzy w ani jedno zapewnienie, iż była ona całkowicie naturalna. Można by się było pokusić o stwierdzenie, iż kieruje się siódmym zmysłem, lub kobiecym instynktem. Sama ma wielkie obawy, przed swoją 18 i ma okropne poczucie, iż nic nie pójdzie po myśli rodziny. Niestety ma rację. Umiera w straszliwy sposób, a od tego momentu wiadomo, iż na rodzinie ciąży klątwa i ktoś postanowił wybić wszystkich jej najmłodszych członków.

Świadkiem tego morderstwa jest również jej partner, policjant Rafał, który od tej pory obsesyjnie będzie szukał mordercy. Pierwsze ślady zaprowadzą go do upośledzonego Tadka, który po śmierci mamy, trafia do ośrodka specjalistycznego. Rafał w swoim samochodzie odnajduje ślady, iż Tadek doskonale przewidział wydarzenia tego dnia.
Od tego momentu zaczyna się wyścig z czasem, gdyż Jerzy uświadamia sobie, iż to, co przydarzyło się jego dzieciom, ma związek z jego przeszłością, za którą musi odpokutować.

Autor niesamowicie sprawnie przeskakuje między wątkami i bohaterami, którzy na pewno nie są nudni. Są wręcz absolutnie fantastyczni i niebanalni. Dysponują również mocami, których wśród normalnych ludzi nie ma co szukać.

Do tego wszystkiego jesteśmy mamieni kłamstwami i fałszywymi tropami, które doprowadzają nas za każdym razem do innej osoby. Zaczynamy obsesyjnie chcieć uratować najmłodsze dzieci i w napięciu śledzimy ich losy.

W tej książce nic nie jest oczywiste, nic nie jest prawidłowe. Mrok, który wychodzi z każdej strony, przenika nas i oblepia swoimi mackami. Nie wiemy, komu możemy ufać, kto jest przyjacielem, a kto swoim największym wrogiem. Świadomość tego co może się wydarzyć, paraliżuje nas. Nie zmienia to jednak faktu, iż książka jest nieodkładalna, gdyż dowiedzenie się, kto i dlaczego mordował, staje się sprawą nadrzędną.

"Plon" trafił już do piątki moich najlepszych przeczytanych w tym roku. Polecam.

Książka, która wstrząsnęła moim światem i poruszyła najczulsze struny mojego serca.

Jerzy Wojtala, wspaniały mąż, ojciec czwórki dzieci. Wiedzie wraz ze swoją rodziną cudowne życie, do momentu 18 urodzin, jego najstarszego syna Krzysztofa. Umiera on w bardzo niejasnych okolicznościach i ...

Rozwiń

Zwiń

Stephen King. Mistrz słowa, mistrz obserwacji, mistrz przekazu. Tym razem postanowił napisać książkę detektywistyczną. Jak wyszło??? Doskonale to powiedzieć mało.

Na samym początku poznajemy przesympatyczną parę, która przypadkowo spotkała się w kolejce o pracę. Jest noc, zimno. Augie Odenkirk przychodzi dość wcześnie, aby stanąć na początku kolejki. Tuz przed nim stoi młoda kobieta Janice Cray, która przyszła tu ze swoją maleńką córeczką. Poświęciłam im chwilę uwagi, bo za chwilę ich życie się skończy. W tłum wjedzie mercedes, który zabierze życie naszej sympatycznej parze oraz paru innym osobom. Tu autor pozwolił nam na wstępie polubić tych ludzi, zacząć im kibicować, by po chwili ich uśmiercić. I nie jest to spojler, gdyż ich historia była za krótka.

My musimy skupić się na mordercy, a także emerytowanym detektywie Billym Hodgesie.

Pan Mercedes, bo tak mówi o sobie morderca, przesyła list do detektywa, chcąc go nakłonić do samobójstwa. Irracjonalnie, list ten wywołuje odwrotny skutek i detektyw powstaje z martwych. Nie dosłownie, lecz jego życie po przejściu na emeryturę wyglądało jak martwe i nic w nim się nie działo. Tak zaczyna się gra, pomiędzy dwoma mężczyznami. Przy czym jednemu wydaje się, iż jest niezmiernie przebiegły i nikt go nie złapie, ba, nawet nie wpadną na jego trop.

Historia biegnie dwutorowo. Z jednej strony Pan Mercedes (my już wiemy, kim jest, gdzie mieszka, co robi). Nie lubimy go, wręcz napawa nas obrzydzeniem.
Z drugiej strony detektyw, który wypadł z obiegu, lecz my widzimy, że niejedno ma w zanadrzu, a łeb nie od parady.

Pan Mercedes chce dokonać jeszcze jednej rzeczy, która uwieńczy jego życie, która pozwoli zapisać jego osobę złotymi zgłoskami w księdze złoli. Ma to być spektakularne wydarzenie i ma przebić wszystko, co do tej pory złego się wydarzyło. Przygotowuje się do tego skrupulatnie, z namaszczeniem, ciągle prowokując detektywa i podważając jego autorytet. Bill nie jest mu dłużny. I tak z wypiekami na twarzy śledzimy ich poczynania, kibicując Billowi i jego dwóm pomocnikom, aby jak najszybciej złapali mordercę.

Nikt nie potrafi pisać jak King. Niby słowa leniwie przepływają, dając nam czas do namysłu, a my mamy wrażenie, jakby przejeżdżało rozpędzone Pendolino i nie zamierzało się zatrzymać. Do tego doskonałe nakreślenie charakterologiczne postaci i wywleczenie ich słabości. Gra, którą obserwujemy. Jakbyśmy byli w kinie i zjadając popcorn, wstrzymywali co chwilę oddech. Chciałoby się więcej i na szczęście na tej jednej książce się nie skończyło.

Stephen King. Mistrz słowa, mistrz obserwacji, mistrz przekazu. Tym razem postanowił napisać książkę detektywistyczną. Jak wyszło??? Doskonale to powiedzieć mało.

Na samym początku poznajemy przesympatyczną parę, która przypadkowo spotkała się w kolejce o pracę. Jest noc, zimno. Augie Ode...

Rozwiń

Zwiń

Południowoamerykańscy pisarze mają to do siebie, że piszą książki, które wstrząsają nami dokumentnie. I tak jest tym razem. Santiago Roncagliolo zabrał nas do Peru z lat 90. Lat kiedy krajem tym targały zamieszki, bomby wybuchały na każdym kroku, a rodzice musieli poradzić sobie nie tylko z ciężką sytuacją w swoim państwie, ale przede wszystkim wychować swoje dzieci, co nie było łatwe.

I tak poznajemy głównych bohaterów. Manu, Moco, Carlos i Beto to całkiem mali chłopcy chodzący do jezuickiej szkoły i borykający się ze wszystkimi problemami, typowymi dla ich pokolenia. Niestety dochodzi jeszcze jeden problem w postaci ich nauczycielki. Panna Pringle jest bardzo specyficzną osobą, która od młodzieży wiele wymaga. Jeśli coś ją przerasta lub nie radzi sobie z czymś, wybiera rozmowy z rodzicami. A ta czwórka ma wiele powodów, aby taka rozmowa nie miała absolutnie miejsca. Moment, kiedy Panna Pringle informuje ich o przygotowaniu rodziców na jej przyjście i w związku z tym na obowiązkową obecność, jest momentem przesądzającym o jej losie.

Od tej chwili już nic nie idzie, tak jak powinno. Chłopcy robią coś, co będzie rzutowało na ich życie, wybory, wspomnienia. Wszystko idzie źle, a im bardziej się starają załagodzić sytuację, tym bardziej lawinowo wszystko się sypie. Panna Pringle potrafi doskonale manipulować ich uczuciami. Zna ich słabe strony, tajemnice ich rodzin. Nie boi się mówić, a im więcej mówi, tym jest gorzej. Nauczycielka widzi ich wady, skandaliczne zachowanie. A oni pragną, aby nikt ich nie postrzegał jako oferm, które nic nie potrafią.
Poznajemy każdego z chłopców, ich lęki, pragnienia, marzenia. Szaleje w nich burza hormonów, w domach dzieje się źle. Nie mają z kim porozmawiać, a rozmowy między nimi są skrajnie nieodpowiedzialne, jak to u młodych chłopców bywa. Czujemy ich skrajną rozpacz i niemoc. Widzimy ich marne próby załagodzenia sytuacji. Współczujemy im i wbrew pozorom nie oceniamy.

Autor dał nam historię, która jest nie tylko kryminałem. Jest doskonałym studium psychiki ludzkiej. Do tego wszystkiego daje nam obraz Peru targanego przemocą, ludzi pijących na potęgę, a także mających PTSD. Wszystko to ogromnie rzutowało na kształtowanie młodych charakterów i postrzeganie przez chłopców rzeczywistości. To nie były dzieci, które mają normalne domy. To była walka o przetrwanie. Tylko najsilniejsi wygrywali.

Przejmujący obraz, pozostający w naszych głowach. Literatura najwyższego lotu. Książka, o której nigdy nie zapomnimy.

Południowoamerykańscy pisarze mają to do siebie, że piszą książki, które wstrząsają nami dokumentnie. I tak jest tym razem. Santiago Roncagliolo zabrał nas do Peru z lat 90. Lat kiedy krajem tym targały zamieszki, bomby wybuchały na każdym kroku, a rodzice musieli poradzić sobie nie tylko ...

Rozwiń

Zwiń