Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Debiutancka książka Ingi Vesper „Bardzo długie popołudnie” to zdecydowanie pozycja dla osób, które w kryminałach nie przepadają za brutalnymi opisami zbrodni, lecz wolą zagłębić się w rozwiązywanie zagadki oraz szukanie odpowiedzi na pytania: kto? jak? i dlaczego?

Akcja dzieje się w amerykańskim miasteczku pod koniec lat 50 XX wieku. Pewnego popołudnia znika jedna z „żon Sunnylakes”. Tego samego dnia Ruby, ciemnoskóra kobieta zajmująca się sprzątaniem domów, widzi obcy samochód odjeżdżający sprzed domu państwa Haney. To także ona jako pierwsza odkrywa zniknięcie gospodyni. Czy murzynka może pomóc w odnalezieniu białej przyjaciółki? A może to ją policja obarczy całą winą?

Muszę przyznać, że jestem mile zaskoczona „Bardzo długim popołudniem”. Książka podzielona jest w taki sposób, iż aktualne wydarzenia, czyli m.in. przebieg śledztwa, obserwujemy wraz z Ruby bądź detektywem Mickiem Blankiem. Natomiast co jakiś czas pojawiają się rozdziały dotyczące przeszłości z perspektywy Joyce Haney. Dzięki nim czytelnik może wysuwać swoje tezy dotyczące zaginięcia kobiety. Warto jednak zaznaczyć, że to, co wydaje się oczywiste, nie musi być prawdziwe. Dopiero pod koniec udało mi się odgadnąć prawdę, chociaż gdy teraz się nad tym zastanawiam, to autorka dała już wcześniej kilka wskazówek, lecz ginęły one w innych, fałszywych tropach, co było interesującym zabiegiem pisarki.

Autorka dużo uwagi poświęciła także przedstawieniu sytuacji kobiet oraz osób ciemnoskórych w tamtym okresie. W tle głównych wydarzeń mamy opis warunków życia i pracy ludzi takich jak Ruby. Swoją rolę odgrywają także spotkania organizowane przez wcześniej wspomniane żony Sunnylakes. Podczas nich dyskutują o wychowaniu dzieci oraz umeblowaniu kuchni, ale poruszane są także ważniejsze tematy np. samorealizacja, spełnienie, wolność i niezależność

Jedyne, co nie daje mi spokoju to tytuł. Zwykle nawiązuje on do jakiegoś ważnego miejsca/wydarzenia z książki, lecz w tym przypadku nie mogę się dopatrzeć żadnego powiązanie. Trochę naciągając, mogłabym wywnioskować, że chodzi o popołudnie, podczas którego zaginęła Joyce, ale i to nie do końca mi pasuje

Podsumowując, uważam że „Bardzo długie popołudnie” do dobry debiut pani Vesper. Wszystko łączy się w całość, zakończenie nie jest oczywiste a opis standardów życia w latach 50 stanowi ciekawe urozmaicenie

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Słowne

Debiutancka książka Ingi Vesper „Bardzo długie popołudnie” to zdecydowanie pozycja dla osób, które w kryminałach nie przepadają za brutalnymi opisami zbrodni, lecz wolą zagłębić się w rozwiązywanie zagadki oraz szukanie odpowiedzi na pytania: kto? jak? i dlaczego?

Akcja dzieje się w amerykańskim miasteczku pod koniec lat 50 XX wieku. Pewnego popołudnia znika jedna z „żon...

Gdy ci smutno, gdy ci źle
Sięgnij po „Ropuszki” – one rozweselą cię!
Uwielbiam twórczość pani Anety Jadowskiej. Niebezpiecznie duża dawka dobrego humoru w połączeniu z tajemniczymi i mrocznymi wydarzeniami w Thornie to idealny lek na chwilowe załamanie.

Początkowo nieco obawiałam się sięgnąć po tą książkę, gdyż nie czytałam nigdy wcześniej zbioru opowiadań i nie wiedziałam, czy takie krótkie formy przypadną mi do gustu. Na szczęście było lepiej niż się spodziewałam, chociaż i tak dalej preferuję długie powieści.

Ponieważ Dorę poznałam wiele za temu, nie byłam pewna, czy będę pamiętać wystarczająco wiele, aby czerpać całkowitą przyjemność z czytania. Tak jak się obawiałam, było kilka momentów, podczas których nie wiedziałam o kim/czym mowa, ale w zdecydowanej większości sprawy były przedstawione na tyle jasno i bez zbędnych szczegółów, że mogłam się szybko połapać o czym mowa.

Na szczęście, jako oddana kolekcjonerka pięknych książek, nie mogłam odpuścić sobie umieszczenia w domowej biblioteczce pozycji o tak udanej szacie graficznej. Uwielbiam, gdy czytając książkę co jakiś czas mogę zatrzymać się i dosłownie popatrzeć na daną scenę. Mam tylko jedną uwagę, którą idealnie oddaje pewne znane powiedzenie: „Bardzo mi się podobało, tylko jedną wadę miało – było… mało!” Ale czy tak nie jest zawsze, że gdy coś nam się spodoba ciągle nie mamy tego dość?

Jestem pewna, że „Ropuszki” zapamiętam na długo i to w pozytywnym znaczeniu tego słowa. Lekki styl pisania autorki, wypowiedzi bohaterów doskonale oddające ich charakter, realistyczne (biorąc pod uwagę realia fantastyki) sceny – to wszystko sprawia, iż czytelnik odnosi wrażenie jakby sam był naocznym świadkiem przygód w Thronie. Niestety zabrakło mi tutaj wydarzeń które jednocześnie dotyczyłby zarówno Dory jak i Mirona. Nasz diabeł odgrywał rolę tylko w jednym opowiadaniu. A jako że mocno przywiązuję się do głównych bohaterów samej Dory też mi troszeńkę brakowało. Jak to bywa w zbiorach opowiadań, nie każde z nich może być doskonałe. Jak dla mnie 5 ostatnich było zdecydowanie słabszych od reszty. Zwierały zdecydowanie mniej akcji, oraz odniosłam wrażenie, iż są one utrzymane w nieco innym klimacie. Poza tym jestem w 100% usatysfakcjonowana i liczę, że jeszcze kiedyś przyjdzie mi poznać nowe przygody ze świata Thornu
Na koniec dodam od siebie taki mały spis streści z 1-2 zdaniami o temacie każdego z opowiadań. To była rzecz, której zabrakło mi w opisie wydawcy
1. „Szatański Pierwiosnek – historia prawdziwa” – Pierwsze spotkanie Dory i Leona w doskonale znanym nam barze
2. „Po deszczu każdy wilk pachnie mokrym psem” – W świecie ludzi dochodzi do serii brutalnych zabójstw. Jako, że w sprawę zostają wmieszani magiczni Dora decyduje się podjąć odpowiednie działania. Czy uda jej się złapać przestępcę?
3. „Miłość za grobową deskę” – Dora rusza na ratunek Katii, której problemy miłosne weszły na kolejny poziom
4. „Wilk w owczej skórze” – Biuro śledcze Dory rusza pełną parą. Na pierwszy ogień idzie sprawa zaginięcia pewnej nastolatki
5. „Czy mama nie mówiła, żebyś nie bawił się umarłymi?” – Trochę o pracy naszej drogiej Katii
6. „Nie oceniaj kota po rozmiarze” – Jak przebiegło pierwsze spotkanie niepozornej Szelmy i wampira z depresją?
7. „Rozpoznanie” – Krótkie opowiadanie, w którym autora przypomina najważniejsze postacie ze świata Thornu
8. „Ropuszki” – Dora i Witkacy znowu w akcji. Kto i dlaczego przemienił niechlujnych studentów w ropuchy? Będzie trochę wiedźmiej i szamańskiej magii
9. „Ruchome cienie” – Tutaj nieco lepiej poznajemy Bognę
10. „Nie ma dymu bez ognia” – W końcu pojawia się Miron. W świecie ludzi miejsce ma seria pożarów o podłożu magicznym. Początkowo winą zostaje obarczona Laoise, ale nie wszystko jest tym, na co wygląda
11. „Cztery Łapy” – W tym opowiadaniu dowiadujemy się o początkach relacji doktor Aliny oraz Bjorna
12. „Czysta robota po brudnej robocie” – Plamy krwi na dywanie? Babcie się tym zajmie!
13. „Moje wielkie wilcze wesele” – Tytuł mówi sam za siebie. Dorze przypada rola organizatorki wesela dla stada wilków. Zniszczona sukienka, zły tort, zaginiona panna młoda i niespodziewani goście to tylko kilka problemów, z jakim przyjdzie się je zmierzyć
14. „Szkielet w szafie” – Tym razem pojawia się duet Dora + Roman, którym przyjdzie zmierzyć się z wampirem przebudzonym po baaaaardzo długiej drzemce
15. „Pióro Wieczne” – Pióro, którym zapisywane są losy świta zostaje skradzione. W „tajnej” misi, której celem jest jego odnalezienie biorą udział Dora,
16. „Burza w szklance grogu” – W tym opowiadaniu mamy szansę poznać Dorę jako osobę, która potrafi chwilę usiąść i porozmawiać z dawnym, samotnym przyjacielem
17. „Aleja Poległych Muzyków” – To opowiadanie akurat najmniej przypadło mi do gustu. Nie interesują się muzyką więc zachowania przedstawionych postaci były dla mnie niezrozumiałe
18. „Misja Apokalipsa” – Opowiadanie z perspektywy ducha, który w końcu dostaje swoją pierwszą ważną misję. Niestety, nie bardzo zrozumiałam zakończenie
19. „Do dwóch rogów sztuka” – Dora i Witkacy w pogoni za nieokrzesanym inkubem spotykają bardzo ciekawe osobowości
20. „Prawie jak normalność” – Po pewnym czasie powrót do normalności może być nieco dziwny. Witkacy czuje się nieswojo nie napotykając żadnego ducha aż…
21. „Wild West Fantasy” – Nieco inny klimat niż w pozostałych opowiadaniach. Przenosimy się na dziki zachód do miasteczka, w którym Dora sprawuje urząd szeryfa a po ulicach szaleją dzieciaki-wilkołaki

Gdy ci smutno, gdy ci źle
Sięgnij po „Ropuszki” – one rozweselą cię!
Uwielbiam twórczość pani Anety Jadowskiej. Niebezpiecznie duża dawka dobrego humoru w połączeniu z tajemniczymi i mrocznymi wydarzeniami w Thornie to idealny lek na chwilowe załamanie.

Początkowo nieco obawiałam się sięgnąć po tą książkę, gdyż nie czytałam nigdy wcześniej zbioru opowiadań i nie...

„Skrzynia ofiarna” autorstwa Stewarta Martina to historia o przyjaźni i samotności. O tym co łączy i o tym dzieli. O problemach i o radościach. O tym co przeciętne i o tym co wyjątkowe.

Grupa dzieciaków w przypływie natchnienia decyduje się na złożenie ofiary z ważnych dla nich przedmiotów. Wypowiadają przy tym trzy reguły, których niedotrzymanie może skończyć się tragicznie.

Cztery lata później na wyspie zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Martwi okazują się być nie do końca martwymi, masowo znikają koty a osoby związane ze skrzynią są prześladowane przez czarne ptaki. Bardzo szybko dochodzą do wniosku, że któraś z reguł musiała zostać złamana. Tylko która i przez kogo? Jak teraz przywrócić dawny porządek? Czy to jest wykonalne? Kto zginie a kto wyjdzie z tego żywy? Odpowiedzi na te pytania należy szukać w książce.

Warto wspomnieć, iż każdy z naszych głównych bohaterów ma pewną cechę, która wyróżnia go spośród innych dzieciaków a tym samym te „defekty” przyczyniły się do zawarcia przyjaźnie pomiędzy Sepem, Arklem, Mackiem, Lamb oraz Handley.

„Skrzynia ofiarna” sprawia wrażenie połączenia kilku gatunków książek. Mamy tu typowe dla młodzieżówek problemy wieku nastoletniego, zwierzęce zombie będące elementem fantastycznym oraz zagadki i tajemnice niczym z kryminału. Polskojęzyczna wersja na LC została zakwalifikowana jako horror, ale moim zdaniem jak na tą kategorie jest jednak… za delikatna?

Dzięki temu, oraz lekkiemu, dostosowanemu do młodzieży stylowi wypowiedzi, książkę czyta się naprawdę lekko i przyjemnie. Fabuła wciąga, akcja stale się rozwija, nie ma rozdziałów „zapychających”, które nic by nie wnosiły. Martin daje czytelnikowi pole do szukania własnych rozwiązań zanim wyjaśni daną zagadkę. Poza szczęśliwym zakończeniem nie widać tu żadnych utartych schematów a więc historia nie jest zbyt przewidywalna.

Jedyne, do czego mogę się przyczepić to działania Sepa w części z najlepiej rozwiniętą akcją. Co chwila coś go gryzło, szarpało, raniło, przewracało, stracił buty a mimo kilku uwag, że coś go boli, zachowywał się jak gdyby nigdy nic. Tu traci przytomność, a za chwilę pomaga innym podnieść ogromnego jelenia. Autor pewnie chciał zaprezentować go jako zaprzeczenie typowego kujona którym chłopak był w szkole, no ale trochę przesadził.

Podsumowując „skrzynia ofiarna” to książka bardzo przyjemna w odbiorze. Pozwala się zrelaksować, jednocześnie zwracając uwagę na problemy młodych ludzi, więc nie jest ona „płytka”. Jednak osoby kierujące się umieszczeniem jej w kategorii „horror” mocno się rozczarują… Już bardziej pasuje określenie z tyłu okładki, czyli „paranormalny thriller.

„Skrzynia ofiarna” autorstwa Stewarta Martina to historia o przyjaźni i samotności. O tym co łączy i o tym dzieli. O problemach i o radościach. O tym co przeciętne i o tym co wyjątkowe.

Grupa dzieciaków w przypływie natchnienia decyduje się na złożenie ofiary z ważnych dla nich przedmiotów. Wypowiadają przy tym trzy reguły, których niedotrzymanie może skończyć się...