Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu miałam totalny mindfuck!
Akcja rozgrywa się we Francji, w chwili burzliwych wyborów prezydenckich, które wygrywa kandydat partii muzułmańskiej.
Głównym bohaterem jest profesor literatury, zdziadziały i znużony życiem czterdziestolatek. Czytając o losach Francoisa, czekałam na moment, w którym zbuntuje się przeciwko zaistniałej sytuacji, że - pomimo swojego nihilizmu- pojmie, że jego państwo zbudowane było na innych fundamentach.Jednakże po stracie pracy, kilku podróżach i romansach zaczyna spotykać się z ludźmi, którzy są po konwersji i zaczynają mieć na niego wpływ. I stąd ta tytułowa uległość. I moje wielki zaskoczenie, że kończąca scena dotyczy jego przejścia na islam.

Po przeczytaniu miałam totalny mindfuck!
Akcja rozgrywa się we Francji, w chwili burzliwych wyborów prezydenckich, które wygrywa kandydat partii muzułmańskiej.
Głównym bohaterem jest profesor literatury, zdziadziały i znużony życiem czterdziestolatek. Czytając o losach Francoisa, czekałam na moment, w którym zbuntuje się przeciwko zaistniałej sytuacji, że - pomimo swojego...

Po przeczytaniu, aż chce się powiedzieć "Pan wzywał, Milordzie?" ;)

Po przeczytaniu, aż chce się powiedzieć "Pan wzywał, Milordzie?" ;)

Po przeczytaniu "Beksińscy. Portret podwójny" i "Beksiński. Dzień po dniu kończącego się życia" z niezmierną ciekawością sięgnęłam po biografię Tomka. Czy był on neurotycznym pasożytem (jak przedstawiła go pani Grzebałkowska)? Czy może jego relacje z rodzicami i otoczeniem były serdeczne, aczkolwiek toczyła go od środka samotność (jak wspominał Banach)? Wiesłam Weiss jako przyjaciel Tomka próbuje obalić pewne funkcjonujące w opinii publicznej mity na temat młodego Beksińskiego. Przede wszystkim ukazuje jego życie, jako sinusoidę. Nie jest ono (tak jak pokazuje to Grzebałkowska) jednostajnym pasmem cierpień i nieszczęśliwych miłostek. Przeciwnie, ukazuje Tomka jako radosne, niezwykle kreatywne dziecko; nastolatka z masą znajomych; wchodzącego w dorosłość (na co do końca nie pozwoliła mu matka) młodego mężczyznę, który nie mieszcząc się w ramy narzucane mu przez społeczeństwo buntuje się, w końcu mężczyznę, który z powodu swojej nadwrażliwości nie umie odnaleźć się w otaczającej go rzeczywistości.
Jest to obraz zupełnie inny niż ten wykreowany w "Beksińskich". Przede wszystkim Wiesław Weiss dotarł do większej ilości ludzi, którzy mieli okazję poznać czy zaprzyjaźnić się z Tomkiem. Nie nad interpretuje przytaczanych w biografii listów, które tak licznie wysyłał Doktor Jimmy do znajomych, przez co pozwala czytelnikowi na wtargnięcie w jego wewnętrzny świat i dokonanie samodzielnej oceny czynów.
I tak jak we wstępie zaznaczył autor, że chciał pokazać zupełnie innego Tomka, odmitologizować go - udało mu się to!

Po przeczytaniu "Beksińscy. Portret podwójny" i "Beksiński. Dzień po dniu kończącego się życia" z niezmierną ciekawością sięgnęłam po biografię Tomka. Czy był on neurotycznym pasożytem (jak przedstawiła go pani Grzebałkowska)? Czy może jego relacje z rodzicami i otoczeniem były serdeczne, aczkolwiek toczyła go od środka samotność (jak wspominał Banach)? Wiesłam Weiss jako...