Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść "Wiecznie Żywy" to bardzo dobry przedstawiciel swoich czasów i szalenie popularnego wówczas gatunku - paranormalnego romansu młodzieżowego.
Historia o zombie przemienionym (zarówno metaforycznie jak i fizycznie) przez miłość jest bardzo samoświadoma i nie stara się na siłę być czyś czym nie jest. O fabule nie ma się w sumie co rozpisywać: ot, lekkostrawna opowieść o dwójce dzieciaków, które trochę przypadkiem ratują świat. Humor nie zwala z nóg, ale jest stale obecny i raczej nie powoduje poczucia zażenowania. Doceniam też lekkie i łatwe w odbiorze metafory zawarte w książce, które nadają jej pewną wartość moralną.
Szczerze mówiąc, po skończeniu książki nie czuję potrzeby przeczytania następnej części, ponieważ pierwsza mogłaby równie dobrze być całą, zamkniętą w trzech aktach historią, a boję się, że "Płonący świat" zniszczy moje pozytywne nastawienie do opowieści o R.
Ostatecznie jestem bardzo zadowolona, że sięgnęłam po "Wiecznie żywego", bo okazał się być właśnie tym czego potrzebowałam - lekką, młodzieżową powieścią. Więc osobom, które właśnie takiej szukają serdecznie go polecam.

Powieść "Wiecznie Żywy" to bardzo dobry przedstawiciel swoich czasów i szalenie popularnego wówczas gatunku - paranormalnego romansu młodzieżowego.
Historia o zombie przemienionym (zarówno metaforycznie jak i fizycznie) przez miłość jest bardzo samoświadoma i nie stara się na siłę być czyś czym nie jest. O fabule nie ma się w sumie co rozpisywać: ot, lekkostrawna...

Po Dwór Cierni i Róż sięgnęłam przypadkiem, kiedy zauważyłam go na półce w bibliotece, przypominając sobie gdzieś zasłyszaną dobrą opinię. Opinię, której zdecydowanie nie powielę.
Książka ma wiele problemów. Zaczynając od bohaterów i okropnej chemii między nimi, budowy świata, ram czasowych, poprzez styl pisania (chociaż możliwe, że to kwestia tłumaczenia), aż po fabułę i zupełny brak konsekwencji.
Gdzieś tam, na samym, samym początku, Dwór Cierni i Róż miał potencjał. Ale zaraz potem pojawia się nudna, zupełnie zbędna scena, która pokazuje tylko, że wszyscy poza Feyrą, główną bohaterką, są źli (marysuizm jak się patrzy). Pierwsza z wielu niepotrzebnie długich, nic nie wnoszących scen.
Jednak mimo wszystkich tych wad, książkę czyta się szybko, być może ze względu na jej prostotę (bynajmniej w dobrym tego słowa znaczeniu), więc przeczytałam to pięćset stron mniej-więcej w całości, pomijając fragmenty, w których coś było tłumaczone po raz drugi, trzeci, czwarty itd. oraz bardzo niekomfortowe sceny erotyczne.
Co więcej, przeczytałam też drugą część, mimo tego, że gdzieś od połowy pierwszego Dworu, musiałam się nieco przymuszać, aby nie wyrzucić książki przez okno, licząc, że może druga część jest lepsza.
Nie jest.
A po trzecią już nie odważę się sięgnąć.
Mimo wszystko w trakcie czytania Dwór Cierni i Róż dał mi swego rodzaju radochę, trochę jak słabe fanfiction z Wattpada. I właśnie ze względu na to przyznaję tej pozycji całe trzy gwiazdki. Jednak teraz, kilka dni po lekturze odczuwam swego rodzaju książkową traumę i staram się zatrzeć pamięć o fae wysokiego rodu, surrielach, nagach i reszcie.

Po Dwór Cierni i Róż sięgnęłam przypadkiem, kiedy zauważyłam go na półce w bibliotece, przypominając sobie gdzieś zasłyszaną dobrą opinię. Opinię, której zdecydowanie nie powielę.
Książka ma wiele problemów. Zaczynając od bohaterów i okropnej chemii między nimi, budowy świata, ram czasowych, poprzez styl pisania (chociaż możliwe, że to kwestia tłumaczenia), aż po fabułę i...