Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przez większą część książki co rusz zadawałem sobie pytanie: "Czym jeszcze pan Caroll mnie zaskoczy?", i za każdym razem byłem mile zaskoczony. Po jakimś czasie jednak ów element zaskoczenia stawał się coraz bledszy. To trochę tak, jakby malarzowi przy pracy nad swoim najlepszym, najciekawszym dziełem nagle zabrakło jednej z podstawowych barw, dlatego musi ratować się "substytutami". Niemniej, przyjemna lektura. Do posłuchania, rzekłbym. Dałem siedem zakładek.

Przez większą część książki co rusz zadawałem sobie pytanie: "Czym jeszcze pan Caroll mnie zaskoczy?", i za każdym razem byłem mile zaskoczony. Po jakimś czasie jednak ów element zaskoczenia stawał się coraz bledszy. To trochę tak, jakby malarzowi przy pracy nad swoim najlepszym, najciekawszym dziełem nagle zabrakło jednej z podstawowych barw, dlatego musi ratować się...

Jest to jeden z dramatów, który w dużej mierze jest wciąż aktualny. Każdy z nas jest Bohaterem. W swojej codzienności ze świecą przyjdzie nam szukać herosów bardziej mocarnych, niż my sami. Wszystko przez nas przepływa: chwile, myśli, inni ludzie. Nam też przecież mogliby rzec: "Czasy takie wielkie, ludzie jacyś mali". Różewiczowi w jakiś sposób udało się przenieść echo śmiechu Gogola na nasze realia, i w inszej formie. Dałem dziewięć zakładek.

Jest to jeden z dramatów, który w dużej mierze jest wciąż aktualny. Każdy z nas jest Bohaterem. W swojej codzienności ze świecą przyjdzie nam szukać herosów bardziej mocarnych, niż my sami. Wszystko przez nas przepływa: chwile, myśli, inni ludzie. Nam też przecież mogliby rzec: "Czasy takie wielkie, ludzie jacyś mali". Różewiczowi w jakiś sposób udało się przenieść echo...

Nie lubię książek, które dysponują "rozmemłaniem" fabularnym, bądź metaforycznym. Mam tu na myśli zbyt głębokie i częste poetyckie porównania, jak i za ciężkie opisy uczuć. Jednak w przypadku Doriana wszystko znajduje swoje usprawiedliwienie dosłownie w kilku zdaniach. Jest to jedna z tych pozycji, którą należałoby traktować jako obowiązkową w chwili braku inspiracji. Mógłbym napisać nawet, ze jest to "piękna historia o pięknej historii", ale zdaje się, że wtedy sam wpadłbym w nurt, którego nie lubię.
Pozostaje pytać, czy Wilde miał przed sobą obraz (wizerunek, bądź człowieka realnego)Doriana Graya. Dałem dziewięć zakładek.

Nie lubię książek, które dysponują "rozmemłaniem" fabularnym, bądź metaforycznym. Mam tu na myśli zbyt głębokie i częste poetyckie porównania, jak i za ciężkie opisy uczuć. Jednak w przypadku Doriana wszystko znajduje swoje usprawiedliwienie dosłownie w kilku zdaniach. Jest to jedna z tych pozycji, którą należałoby traktować jako obowiązkową w chwili braku inspiracji....