Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor napisał pracę doktorską "Intelektualiści w służbach wywiadowczych SS 1900-1945", która stała się punktem wyjściowym dla tej książki. Niestety, w moim odczuciu, pan Ingrao zapomniał, że praca doktorska, a książka na dany temat trochę się różnią. Strażnie drętwo i sucho napisana, przez cały czas autor rzuca nazwiskami, miejscami, nazwami organizacji, skacze z jednego tematu na drugi. Ogólnie polecam osobom, które są już dobrze obeznane w tematyce. Inni lepiej niech sobie odpuszczą i ten czas wykorzystają na inną lekturę.

Autor napisał pracę doktorską "Intelektualiści w służbach wywiadowczych SS 1900-1945", która stała się punktem wyjściowym dla tej książki. Niestety, w moim odczuciu, pan Ingrao zapomniał, że praca doktorska, a książka na dany temat trochę się różnią. Strażnie drętwo i sucho napisana, przez cały czas autor rzuca nazwiskami, miejscami, nazwami organizacji, skacze z jednego...

Co ja mogę napisać o tej książce, zwłaszcza, że bardzo lubię VanderMeera i dwie poprzednie przypadły mi do gustu? Nie mam co owijać w bawełnę - książka jest słaba. Nie spodziewałem się zbyt wielu wyjaśnień, ale nie dostałem ŻADNYCH. Autor zafundował czytelnikowi swoistą karuzelę - przeszłość (sprzed powstania Strefy X) i teraźniejszość z wszechwiedzącym i irytującym Ptasim Duchem, (super, co z tego skoro wszystko zachowuje ona dla siebie), która wędruje (raczej zwiedza, niczym na wakacjach) razem z zagubionym jak dziecko we mgle Kontrolerem po strasznej Strefie. Jedyną nową rzeczą i ratującą tę książkę jest wyjaśnienie jak osławiona Strefa powstała (czyli historia Latarnika), ale bez żadnego przybliżenia co mogło nią kierować i czym w ogóle była. Były domysły, czym mogła być, ale w fomie mglistego sugerowania i były to już ograne, opisane wcześniej zagrywki z innych książek s-f. VanderMeer popłynął tym razem zbyt mocno w surrealizm i chyba zapomniał, że mimo wszystko powinien całościowo spiąć fabułę i dążyć do jakiegoś zakończenia. A tak idziemy z bohaterami. Gdzie? Gdzieś. Po co? Nie mam pojęcia. Cel się rozmywa, działania bohaterów są nijakie. Za to mamy ponowne rozprawki o terroir, o roślinach, pękającym niebie i przenikającej jasności. I o uczuciach bohaterów na te widoki.
Podsumowuję krótko - ziew, zawiodłem się. Stracony czas i ciut szacunku do autora.

Co ja mogę napisać o tej książce, zwłaszcza, że bardzo lubię VanderMeera i dwie poprzednie przypadły mi do gustu? Nie mam co owijać w bawełnę - książka jest słaba. Nie spodziewałem się zbyt wielu wyjaśnień, ale nie dostałem ŻADNYCH. Autor zafundował czytelnikowi swoistą karuzelę - przeszłość (sprzed powstania Strefy X) i teraźniejszość z wszechwiedzącym i irytującym Ptasim...

366 historii. Każda na inny dzień roku. Ogromne dzieło, gigantyczny wkład pracy, no i też niemały wysiłek dla czytelnika. Ale za to z jaką przyjemnością dokonywany. Czyta się lekko, historie są plastyczne i wciągające. Bardzo często po zakończeniu takiej "kartki z kalendarza" (pewnie nie tylko mi się z tym kojarzyły) czułem żal, że to już koniec, że nie ma nic więcej. Układ tej książki sprawia, że można ją czytać jak się tylko chce - jedną na dany dzień, kilka naprzód, zerkać w interesujące nas daty, na chybił trafił, lub po prostu jak ja - nie wytrzymać i przeczytać wszystko od razu. Kalicki opisuje wiele wydarzeń- i tych znanych prawie wszystkim, i tych, o których prawie nikt nie pamięta. Możemy czytać o zuchwałych napadach, budzących powszechne zainteresowanie procesach sądowych, porachunkach gangsterskich, zdarzeniach, które odwracały losy wojen, próbach zamachów na znane osobistości, o głośnych katastrofach, które wstrząsały opinią publiczną.

Nie ukrywam, że jestem za młody, by pamiętać początki tego cyklu wydawanego w "Dużym Formacie". Ale nie mam na co narzekać - teraz dostałem większość od razu i jestem wniebowzięty. Tym bardziej, że część tekstów została napisana specjalnie do tej książki, a część publikowanych w GW została rozszerzona i poprawiona. Lektura godna polecenia i dla każdego kto lubi reportaże opisujące historyczne epizody - warta przeczytania. Jestem pod wielkim wrażeniem ogromu wiedzy autora i studiów jakie musiał wykonać, by opisać tak szczegółowo poszczególne wydarzenia. W końcu przecież z wykształcenia nie jest historykiem. Szkoda tylko, że Kalicki nie podał źródeł dla bardziej dociekliwych.

I ja, jak w przedmowie radzi Jerzy Illg, również sugeruję: a może by tak wziąć urlop na czas czytania tego opasłego tomiszcza? Bo gwarantuję, że będzie trudno się oderwać.

366 historii. Każda na inny dzień roku. Ogromne dzieło, gigantyczny wkład pracy, no i też niemały wysiłek dla czytelnika. Ale za to z jaką przyjemnością dokonywany. Czyta się lekko, historie są plastyczne i wciągające. Bardzo często po zakończeniu takiej "kartki z kalendarza" (pewnie nie tylko mi się z tym kojarzyły) czułem żal, że to już koniec, że nie ma nic więcej. Układ...