Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chcę się z tobą kochać, mała. Jesteś ładna. Masz śliczne usta. Drobny, lekko zadarty nos. Pięknie smukłe ciało. Nie chude i wygłodzone. Smukłe, gładkie, białe. Chcę cię zaczarować. Kochać się z tobą tak, jakbym miał cię ochronić i wyleczyć. Wdmuchać ci do ust wieczność. Wiesz, to jest to coś w seksie, z czego zdaje sobie sprawę może jedna setna procenta osób - to jest tak, że chcę cię mieć, chcę, żebyś miała mnie i chcę, żebyśmy byli wspólnie święci - jakby ktoś zlutował nas w jeden stop. Coś, czego nigdy nie doświadczą układający rankingi faceciki, bezustannie buszujący w uczelniano-klubowych sklepach z laskami, układającymi takie same, tylko rzadziej obwieszczane światu listy przebojów. Ktoś, coś, ta potężna siła, która każe układać się cegłom w katedry i ludziom w korowody. Jedność. To o to chodzi. Całuję ją dalej. Zatracam się w tym. Etanol zawęża mi pole widzenia tak, że gdy otwieram oczy, to wszystko wygląda, jak obserwowane w małym okienku cyfrowego aparatu wejście duszy do nieba. Tyle pryska od niej złota, setki ścieżek trylion-karatowej kokainy.

Chcę się z tobą kochać, mała. Jesteś ładna. Masz śliczne usta. Drobny, lekko zadarty nos. Pięknie smukłe ciało. Nie chude i wygłodzone. Smuk...

-Proszę, Tarrou, czy potrafi pan umrzeć dla miłości? -Nie wiem, ale wydaje mi się, że teraz nie. - Otóż właśnie. Ależ potrafi pan umrzeć dla idei, to widać gołym okiem. Ja zaś mam dosyć ludzi umierających dla idei. Nie wierzę w bohaterstwo, wiem, że jest łatwe, a zrozumiałem, że było zabójcze. Żyć i umierać dla tego, co się kocha, tylko to mnie interesuje.

-Proszę, Tarrou, czy potrafi pan umrzeć dla miłości? -Nie wiem, ale wydaje mi się, że teraz nie. - Otóż właśnie. Ależ potrafi pan umrzeć dla...

Nasza miłość na pewno wciąż trwała, ale po prostu była bezużyteczna, ciężka do udźwignięcia, bezwładna w nas, jałowa jak zbrodnia lub potępienie. Była tylko cierpliwością bez przyszłości i upartym czekaniem.

Nasza miłość na pewno wciąż trwała, ale po prostu była bezużyteczna, ciężka do udźwignięcia, bezwładna w nas, jałowa jak zbrodnia lub potępi...

Te żyły znów zawiązują się na supeł, nerwy plączą się jak bluszcz, kości grają razem wspólny rytm. Ślicznie pachnie. Biorę ją do siebie. Coraz bliżej. Pssssyt. Całuję ją. Powoli. Drobnie. W drobne usta. Wyrywam drobinki smaku. Smakuje jak krem.Nie chcę już wywalać z siebie jej języka, myć po nim zębów, chcę, żeby ten język wlazł mi w przełyk, aż do żołądka, i odkaził duszę. Bliżej. Jeszcze. Ona mnie całuje po zaroście, w którym podobno są feromony, a na pewno piwo, bo chyba nie trafiałem sobie do ust. Teraz trafiam. Czyste i brudne. Ładne i brzydkie. Młode i stare. Drobne i grube. Proporcjonalne i rozlane. Silne i słabe. Ona trafia. Już nic nie ma. Supły żył. Pętle mięśni. Mlaskanie powiek. Pierdolnięte i pierdolnięte. Trzymaj zamknięte. Po co Ci oczy. Język do języka, cienki i gruby język, świeży i nieświeży, cieniutki i ostry, gruby i nasączony. Kontra, versus, plus i minus. Mam ją, mam ją. Nie puszczę. Nie wypuszczę jej nigdy. Mam ją.

Te żyły znów zawiązują się na supeł, nerwy plączą się jak bluszcz, kości grają razem wspólny rytm. Ślicznie pachnie. Biorę ją do siebie. Cor...

W pracy mówią, że jestem nieprzystosowany. Nie wykazuje się inicjatywą i nie jestem konkurencyjny. Mówią, że nie mam ducha współzawodnictwa. Nie umiem także walczyć o swoją przestrzeń, sama pani zobaczy. Będą takie ćwiczenia z umiejętności ochrony swojego terytorium. Niestety sobie na nich nie radzę. Nie zauważam, kiedy ludzie naruszają moje granice. W ogóle nie wydaje mi się, żebym miał jakieś granice i żeby na ich obronie polegały relacje między ludźmi. Lubię, kiedy są blisko i kiedy ich rozumiem. Może po prostu nie mam własnego terytorium i dlatego nie wiem, co zrobić na tych ćwiczeniach. Głupio się na nich czuję. Czy można rozpoznać granicę czegoś, czego się nie posiada? Bardzo się staram, ale prędzej czy później następuje moment, kiedy sprawy innych ludzi wydają mi się ważniejsze od moich własnych. To podobno tez nie jest zdrowy objaw, dowodzi pragnienia nieustannej akceptacji. Po kilku tygodniach terapii zaczynam to rozumieć. Ale niestety, nigdy nie potrafiłem działać przeciwko drugiemu człowiekowi. Czuję się wtedy osamotniony.

W pracy mówią, że jestem nieprzystosowany. Nie wykazuje się inicjatywą i nie jestem konkurencyjny. Mówią, że nie mam ducha współzawodnictwa....

- Teraz wiem, że człowiek jest zdolny do wielkich czynów, ale jeśli nie jest zdolny do wielkiego uczucia, nie interesuje mnie. - Zdaje się, że jest zdolny do wszystkiego. - Ależ nie, nie potrafi ani cierpieć, ani być długo szczęśliwym. Nie jest więc zdolny do niczego, co się liczy.

- Teraz wiem, że człowiek jest zdolny do wielkich czynów, ale jeśli nie jest zdolny do wielkiego uczucia, nie interesuje mnie. - Zdaje się, ...

To budzi bunt, po­nieważ przek­racza naszą miarę. Ale może po­win­niśmy kochać to, cze­go nie umiemy pojąć.

To budzi bunt, po­nieważ przek­racza naszą miarę. Ale może po­win­niśmy kochać to, cze­go nie umiemy pojąć.

To jakieś muzeum estetycznej śmierci, pawilon martwych pragnień.

To jakieś muzeum estetycznej śmierci, pawilon martwych pragnień.

A w ogóle - mówiłem sobie - człowiek nie powinien tak cierpieć, w takim cierpieniu jest coś przeciwnego naturze(...).

A w ogóle - mówiłem sobie - człowiek nie powinien tak cierpieć, w takim cierpieniu jest coś przeciwnego naturze(...).