Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę przyznać, że nie rozumiem i nie śledziłam dziesiątków zakodowanych w samym tekście i jego strukturze szyfrów. Może jeszcze kiedyś zrozumiem i wyśledzę. Niemniej - autentyczne piękno i abstrakcyjna wielkość wyobraźni autora powaliły mnie na łopatki. Piętrowa opowieść o pozbawionym sensu projekcie serii portowych akwareli stworzonych by uległy zniszczeniu jest purnonsensowna, wariacka i skończenie piękna. To bez wątpienia jedna z najlepszych powieści (?), jakie czytałąm w życiu

Muszę przyznać, że nie rozumiem i nie śledziłam dziesiątków zakodowanych w samym tekście i jego strukturze szyfrów. Może jeszcze kiedyś zrozumiem i wyśledzę. Niemniej - autentyczne piękno i abstrakcyjna wielkość wyobraźni autora powaliły mnie na łopatki. Piętrowa opowieść o pozbawionym sensu projekcie serii portowych akwareli stworzonych by uległy zniszczeniu jest...

Jestem fanką, ale na Boga! Ten omnipotentno-wszechwiedzący narrator w drugiej z kolei powieści? Morfina traci impet w 3/4, tu w 7/8 - znacznie lepiej. Mężczyznę jednak poznaje (ocenia?) się po tym jak kończy. Niemniej śląski duch świata pomiędzy oddany jest w sposób doskonały. Kiedy Twardoch pisze o Śląsku to każdym nerwem czuć prawdę, zaangażowanie i świadomość. Potwornie jednak irytował mnie wątek współczesny - niewiarygodny, przerysowany i wymuszony. Ktoś tu pracuje nad swoimi kompleksami albo dokonuje spowiedzi albo samokrytyki albo... No właśnie, czuć to szemranym autoemocjonalnym (autoerotycznym?) swądem. Me no like. Odejmuję za to trzy gwiazdki. Tragiczność śląskiego losu przodków zestawiona z pretensjonalnym werteryzmem współczesnego protagonisty jest niewiarygodna i irytująca - to nie kolejny mały człowiek w wielkim świecie dotknięty fatum wielkiej historii tylko nadęty mały człowieczek tu i teraz. Ofiara - jeśli czegokolwiek - to tylko własnej słabej natury.

Jestem fanką, ale na Boga! Ten omnipotentno-wszechwiedzący narrator w drugiej z kolei powieści? Morfina traci impet w 3/4, tu w 7/8 - znacznie lepiej. Mężczyznę jednak poznaje (ocenia?) się po tym jak kończy. Niemniej śląski duch świata pomiędzy oddany jest w sposób doskonały. Kiedy Twardoch pisze o Śląsku to każdym nerwem czuć prawdę, zaangażowanie i świadomość. Potwornie...

To moja ulubiona książka Hrabala. Dlatego, że ze wszystkiego to Hrabal życie miał najładniejsze. I w jego zadziwieniu pięknem świata nie jest nawet zgrzytem pisanie swojej autobiografii - co jednak - przyznajmy - jest dowodem swoistego egotyzmu - z punktu widzenia swojej żony. Nie da się ukryć, że ten piwno-knajpiany świat nie musi wszystkim odpowiadać. W Hrabalu jednak nie ma nachalnego wdzierania się ludziom do świata. On gdzieś tam leży ze swoim wielkim dziełem - bo przecież on tak naprawdę napisał tylko jedną książkę - wszystko co stworzył składa się na wizję świata, który ostatecznie jest potwornym miejscem i tylko śmiech zbawia ode złego.

To moja ulubiona książka Hrabala. Dlatego, że ze wszystkiego to Hrabal życie miał najładniejsze. I w jego zadziwieniu pięknem świata nie jest nawet zgrzytem pisanie swojej autobiografii - co jednak - przyznajmy - jest dowodem swoistego egotyzmu - z punktu widzenia swojej żony. Nie da się ukryć, że ten piwno-knajpiany świat nie musi wszystkim odpowiadać. W Hrabalu jednak nie...