Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta krótka historia sprawiła, że powróciły wspomnienia z dzieciństwa - w mojej rodzinnej mieścinie również znajdował się opuszczony "nawiedzony" dworzec, wiadukt kolejowy i mały brzydki kościółek. Lektura sprawiła mi ogromną przyjemność, a tytułowy diabeł zza okna odzwierciedla także moje dziecięce strachy. Zakochałam się w dziadkach ośmioletniej Asi, polubiłam się z Grzelakową, a stara gosposia proboszcza trochę mnie rozbawiła, a trochę też zaskoczyła. Pomimo krótkiej objętości książka ta ma piękne przesłanie, skłania do refleksji i potrafi też nieco przestraszyć. Bo ten diabeł, choć mały i niepozorny, uśmierca niewinne dzieci bez mrugnięcia okiem.

Ta krótka historia sprawiła, że powróciły wspomnienia z dzieciństwa - w mojej rodzinnej mieścinie również znajdował się opuszczony "nawiedzony" dworzec, wiadukt kolejowy i mały brzydki kościółek. Lektura sprawiła mi ogromną przyjemność, a tytułowy diabeł zza okna odzwierciedla także moje dziecięce strachy. Zakochałam się w dziadkach ośmioletniej Asi, polubiłam się z...

To już piąte dzieło Wellsa, które miałam okazję przeczytać i jak do tej pory chyba najkrótsze. "Niewidzialny człowiek" jest klasyką literatury science-fiction, którą wielokrotnie inspirowano się w popkulturze, stąd chociażby pojawiło się moje zainteresowanie ową powieścią. I chociaż jak zwykle nie zawiodłam się na twórczości Wellsa, tak muszę przyznać, że są dwie kwestie, które nie spodobały mi się w tej historii:
• tytuł, który jest spoilerem! Główny bohater pilnie skrywa swoją tajemnicę, którą czytelnik poznaje od razu po tytule, wielka szkoda...
• rasizm - tutaj rozumiem, że powieść powstała pod koniec XIX wieku, natomiast w tak krótkiej powieści aż trzykrotne nawiązanie do wyższości białej skóry nad innymi kolorami raziło mnie w oczy...
.
Niemniej lubię styl pisania Wellsa! Bardzo podobało mi się przedstawienie Niewidzialnego jako antybohatera, człowieka tak pochłoniętego swoim odkryciem, że stopniowo zapomniał czym jest człowieczeństwo.

To już piąte dzieło Wellsa, które miałam okazję przeczytać i jak do tej pory chyba najkrótsze. "Niewidzialny człowiek" jest klasyką literatury science-fiction, którą wielokrotnie inspirowano się w popkulturze, stąd chociażby pojawiło się moje zainteresowanie ową powieścią. I chociaż jak zwykle nie zawiodłam się na twórczości Wellsa, tak muszę przyznać, że są dwie kwestie,...

Sama nie wiem czy przeczytałam tę książkę w nieodpowiednim momencie mojego życia czy po prostu jest to jedna z tych lektur, o których po miesiącu nie jest się w stanie powiedzieć nic konkretnego. Bardzo podobało mi się nawiązanie do mitologii słowiańskiej: Marzanna, Leszy, tarcza Jarowita, utopce, Perun... fani Sapkowskiego powinni znaleźć tu coś dla siebie... teoretycznie. W praktyce fabuła rozkręca się tak powoli, że w trakcie czytania trzy razy zapragnęłam porzucić to w cholerę, a gdy w końcu coś zaczęło się dziać, to skończyło się bezpowrotnie. To co mnie zawiodło, to głównie liczne powtórzenia, imiona bohaterów przeczytałam chyba setki razy. Podział na gawędy i anegdoty początkowo wydawał mi się ciekawym zabiegiem, jednak już przy trzeciej wędrówce po książce czułam, że jedyne do czego mnie ona doprowadzi, to szewska pasja. I chociaż otwarte zakończenie bardzo mi się podobało, a samą autorkę darzę ogromną sympatią, tak muszę przyznać, że książka jest dla mnie rozczarowaniem.

Sama nie wiem czy przeczytałam tę książkę w nieodpowiednim momencie mojego życia czy po prostu jest to jedna z tych lektur, o których po miesiącu nie jest się w stanie powiedzieć nic konkretnego. Bardzo podobało mi się nawiązanie do mitologii słowiańskiej: Marzanna, Leszy, tarcza Jarowita, utopce, Perun... fani Sapkowskiego powinni znaleźć tu coś dla siebie... teoretycznie....