Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tydzień z życia warszawskiego dilera kokainy. Stolica, która dopiero nocą odsłania swoje prawdziwe oblicze - zgniłe, zepsute niczym jej mieszkańcy. Świat przedstawiony jest trochę przerysowany, taka wizja miasta ma coś z filmów Smarzowskiego, "Taksówkarza" Scorsese, kryminałów w stylu noir, a nawet z komiksowej serii Sin City. Można też powiedzieć, że to rewers "Złego" Leopolda Tyrmanda. Podczas gdy jego dzieło to był list miłosny napisany do Warszawy, powieść Żulczyka to opis pogardy dla tego miasta. Jednocześnie jak na dłoni widać tu, że nienawiść od miłości dzieli tylko krok. Dawno, żadna lektura mnie tak nie wciągnęła. Język autora choć dosadny, brutalny i wulgarny, jest też pełen metafor, trafnych porównań i surrealistycznych wizji. Przemyślenia, monolog wewnętrzny bohatera to najmocniejszy punkt utworu. Muszę ostrzec, że "Ślepnąc od świateł" jest bardzo depresyjną, nihilistyczna powieścią. Jednocześnie to zdecydowanie najlepsza rzecz jaką czytałem w zeszłym roku i dowód na to, że rodzima literatura ma się świetnie.

Tydzień z życia warszawskiego dilera kokainy. Stolica, która dopiero nocą odsłania swoje prawdziwe oblicze - zgniłe, zepsute niczym jej mieszkańcy. Świat przedstawiony jest trochę przerysowany, taka wizja miasta ma coś z filmów Smarzowskiego, "Taksówkarza" Scorsese, kryminałów w stylu noir, a nawet z komiksowej serii Sin City. Można też powiedzieć, że to rewers...

Książka dokonała niewyobrażalnych zniszczeń w mojej głowie. Czy to tylko skandalizująca powieść, opisująca w zwulgaryzowany, ginekologiczno-rzeźniczy sposób społeczeństwo wyznające idee hedonistycznego materializmu? A może to traktat filozoficzny na temat upadku ludzkości? Nie wiem. Najbardziej przeraziło mnie, że ta książka była dla mnie trochę jak lustro. Czasem widziałem w niej cząstkę siebie, tę której miałem nadzieję nigdy więcej nie oglądać.

Jedyne zastrzeżenie to niekiedy rażące, trochę zbyt dosadne, pornograficzne opisy i dla kontrastu przynudzające encyklopedyczne, paranaukowe wywody. Z drugiej strony gdyby nie one, może lektura nie dawałaby tak mocno po głowie.

Książka dokonała niewyobrażalnych zniszczeń w mojej głowie. Czy to tylko skandalizująca powieść, opisująca w zwulgaryzowany, ginekologiczno-rzeźniczy sposób społeczeństwo wyznające idee hedonistycznego materializmu? A może to traktat filozoficzny na temat upadku ludzkości? Nie wiem. Najbardziej przeraziło mnie, że ta książka była dla mnie trochę jak lustro. Czasem widziałem...

King tą powieścią po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem długich form. Sam wątek zamachu na Kennedy'ego mimo, że oczywiście szczegółowo i barwnie opisany, jest tylko pretekstem do zanurzenia się w niepowtarzalny klimat USA przełomu lat 50. i 60. Chociaż mam wrażenie, że ze względu na sympatie polityczne autora, zbyt surowo potraktował Texas, a Dallas w szczególności. Na szczęście nie przeszkadza to w ogólnym odbiorze utworu. Mamy zgrabnie ujęty wątek podróży w czasie, zmieniania przeszłości i konsekwencji owych zmian. Jest też miejsce na elementy mrocznego dreszczowca, (rozdziały w Derry to jedne z najlepszych w książce), wartką akcję i płomienny romans. O dziwo, wszystko to zgrabnie połączono w całość i oprócz kliku dłużyzn mniej więcej w połowie książki, czyta się świetnie. Co ważne, zakończenie jest jednym z najlepszych, jakie uświadczyłem u Kinga. Wiemy wszak, że ten autor nie ma najlepszej ręki do finałów. Tu jednak wyszło znakomicie i spójnie. Warto przeżyć tę niesamowitą przygodę razem z Jake'iem vel. George'em.

King tą powieścią po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem długich form. Sam wątek zamachu na Kennedy'ego mimo, że oczywiście szczegółowo i barwnie opisany, jest tylko pretekstem do zanurzenia się w niepowtarzalny klimat USA przełomu lat 50. i 60. Chociaż mam wrażenie, że ze względu na sympatie polityczne autora, zbyt surowo potraktował Texas, a Dallas w szczególności. Na...