Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To bardzo trudna książka do oceny. Językowo - byłam zachwycona. Bogactwo opisów natury absolutnie mnie urzekło. Rzeczowe, niemal pozbawione emocji i niekiedy wręcz suche opisy poczynań badacza były dużym zaskoczeniem i musiałam się przyzwyczaić do tego typu narracji. Jednak im bliżej końca książki, tym więcej emocji główny bohater ujawniał.

Z drugiej strony mamy zachowanie tego bohatera, które sprawiło, że pierwszych 60 stron było dla mnie naprawdę trudne do przełknięcia. Później też było mi źle, jednak w jakiś sposób zrozumiałam (choć nie zaakceptowałam), że książka opowiada o końcówce XIX wieku, kiedy to metody badawcze były... No cóż, brutalne. Tak, Dörries strzelał do wszystkiego, co się przed nim nie ukryło, tak zamordował wiele zwierząt, nie tylko po to, by móc przeżyć jedząc ich mięso, tak, był przy tym pozbawiony współczucia wobec istot, które powalił. Jednak wydaje mi się, że nie odbiegało to od praktyk stosownych przez badaczy w 1880 roku. Mało tego, zakończenie pokazuje pewną zmianę w myśleniu o tym, co nasz bohater przez lata robił, a to było jak balsam na suchej skórze. Łagodzące.

Myśląc o tej książce doszłam do wniosku, że współcześnie nie jest dużo lepiej. Kwestia ekologii jest bardzo często podejmowana, jednak osobiście nie sądzę, że nieświadome przyczynanie się do cierpienia wielu zwierząt jest w jakikolwiek sposób lepsze od świadomego. A jak wielu z nas uważa, by kupować produkty niepochodzące od zwierząt? Jak wielu z nas upewnia się, że dana firma nie testuje swoich produktów na królikach czy psach? Jak wielu z nas naprawdę, ale tak NAPRAWDĘ dba o to, by było lepiej?

To bardzo trudna książka do oceny. Językowo - byłam zachwycona. Bogactwo opisów natury absolutnie mnie urzekło. Rzeczowe, niemal pozbawione emocji i niekiedy wręcz suche opisy poczynań badacza były dużym zaskoczeniem i musiałam się przyzwyczaić do tego typu narracji. Jednak im bliżej końca książki, tym więcej emocji główny bohater ujawniał.

Z drugiej strony mamy zachowanie...

Próbowałam ją przeczytać, zrobiłam kilka podejść, ale język tej powieści jest tak płaski, tak nijaki, tak banalny i sztampowy, że za każdym razem miałam poczucie straconego czasu. Bohaterowie są tacy sobie, bardziej irytują niż zachęcają do poznania ich historii. Każdy zdawał się być zapatrzonym w siebie bufonem w stylu "co to nie ja". Po kilkudziesięciu stronach odpuściłam na rzecz czegoś innego.

Próbowałam ją przeczytać, zrobiłam kilka podejść, ale język tej powieści jest tak płaski, tak nijaki, tak banalny i sztampowy, że za każdym razem miałam poczucie straconego czasu. Bohaterowie są tacy sobie, bardziej irytują niż zachęcają do poznania ich historii. Każdy zdawał się być zapatrzonym w siebie bufonem w stylu "co to nie ja". Po kilkudziesięciu stronach odpuściłam...

W trakcie czytania tej książki zachodziłam w głowę, dlaczego mnie tak męczy... Przecież nie była to pierwsza historia obozowa, którą poznałam, więc skąd takie "rozczarowanie"?
Uświadomiłam sobie, co dokładnie sprawia, że lektura tego tomu była tak przyka - indywidualny styl autorki, który niezmiennie kojarzy mi się z polskim romantyzmem. Styl pełen patetyzmu, na pograniczu prozy poetyckiej (te rozbudowane metafory, zwroty do więźnia czy SS-mana...). Styl iytujący, niepotrzebnie podniosły, odbierający opisywanym sytuacjom powagę oraz moc.
Językowo - nie dla mnie. Ideologicznie - można znieść, choć za mało wybrzmiewa tu walka o przetrwanie, której nie ogranicza coś takiego jak moralność. Irytowało mnie ciągłe doszukiwanie się czegoś dobrego, jakiegoś promyczka nadziei, zwykłego życia, którego w tych tragicznych czasach było tyle, co kot napłakał.

W trakcie czytania tej książki zachodziłam w głowę, dlaczego mnie tak męczy... Przecież nie była to pierwsza historia obozowa, którą poznałam, więc skąd takie "rozczarowanie"?
Uświadomiłam sobie, co dokładnie sprawia, że lektura tego tomu była tak przyka - indywidualny styl autorki, który niezmiennie kojarzy mi się z polskim romantyzmem. Styl pełen patetyzmu, na pograniczu...