Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wreszcie! O coś takiego mi chodziło!
No, może jednak nie do końca.
Od dłuższego już czasu, znudzony nowymi książkami fantasy, w których w większości jedyną rasą jaka w nich występuje są ludzie, postanowiłem poczytać coś z klasyki gatunku. Tolkien i Sapkowski już za mną, więc szukam dalej. Natknąłem się na serię Dragonlance, trochę o niej poczytałem i upewniłem się - to jest to! Elfy, krasnoludy i inne nieludzkie rasy, magia w postaci miotania kulami ognia, ogółem na coś takiego czekałem. Zaczynając lekturę pierwszej części Kronik pierwszym co rzuciło mi się w oczy to sposób pisania i składania zdań. Czułem się jakbym czytał wypracowanie kogoś, kto dopiero uczy się pisać w języku polskim a jego styl jest bardzo archaiczny i taki niezbyt z sensem patrząc z perspektywy kogoś, kto tymże językiem włada. Pomyślałem dobra, przyzwyczaję się. Może później będzie lepiej. Cóż, nie było. Doskwierało mi to przez cały czas czytania tak bardzo, że jest to głównym powodem znacznego obniżenia oceny tej książki. Naprawdę miałem ochotę zatłuc tłumacza i korektę z tego powodu. Do dialogów też można się przyczepić, że drętwe, że zbyt patetyczne i fakt, trzeba się na to przygotować, jak zresztą nie tylko w tej książce ale w ogóle czytając starą fantastykę. Poza tym występuje tu kilka nielogiczności jak na przykład kiedy bohaterowie wchodzą do ogromnej sali, która opisana jest jako nie posiadająca kolumn, a nagle jedna z postaci o taką kolumnę w tej sali się opiera. Jednakowoż można przymknąć na to oko. Postacie nie mają za bardzo rozwiniętych profili psychologicznych i nie dowiadujemy się o nich za dużo, chociaż jest to dopiero pierwsza część i może później się to zmieni. Chyba właśnie najlepiej czytało mi się te nieliczne momenty, w których opisywana była historia poszczególnych postaci. Trzeba też pamiętać, że uniwersum Dragonlance jest ogromne i powstało w nim pełno książek i, z tego co patrzyłem, niektóre stricte opisują poszczególnych bohaterów, z którymi mamy w Kronikach do czynienia, więc może tam będą lepiej rozwinięci.
No dobra, może teraz o tym co mi się podobało. Tutaj mogę powiedzieć o samym świecie, jego historii i ras w nim zamieszkujących. Zaciekawiło mnie to do tego stopnia, że na pewno przeczytam kiedyś pozostałe książki z uniwersum (mając jednocześnie nadzieję, że będą lepiej przetłumaczone). Sama fabuła Kronik nie jest powalająca, ale też na nic takiego nie liczyłem. Mamy tu jasny podział na Dobrych i Złych (chociaż zagadką jeszcze pozostaje dla mnie postać Raistlina). Mamy tu magiczne artefakty, podróże do starożytnych ruin, szukanie sposobu, by tych artefaktów użyć przeciw złym mocom - ileż to już było takich historii prawda? No właśnie, tylko że Kroniki były napisane w czasie, w którym niejako było to nowością i trzeba o tym pamiętać i nie zrażać się tym. Jest dużo przygód, dużo akcji, praktycznie cały czas coś się dzieje. Czasem bez mapki przedstawiającej miejsce akcji trudno mi było sobie je wyobrazić, ale radziłem sobie szukając fan artów w Google.
Ogółem jestem bardzo ciekaw jak ta opowieść się rozwinie. Na pewno przeczytam kolejne książki Kronik, jak i z całego uniwersum, lecz nie od razu. Muszę trochę odpocząć od tego nieudolnego tłumaczenia. Mam też nadzieję, że w kolejnych tomach będzie lepiej. Jeśli ktoś szuka cyklu z opisanymi wieloma rasami, magią w starym stylu i mnóstwem przygód to polecam zapoznać się z serią Dragonlance, bo jest to świat naprawdę godny uwagi

Wreszcie! O coś takiego mi chodziło!
No, może jednak nie do końca.
Od dłuższego już czasu, znudzony nowymi książkami fantasy, w których w większości jedyną rasą jaka w nich występuje są ludzie, postanowiłem poczytać coś z klasyki gatunku. Tolkien i Sapkowski już za mną, więc szukam dalej. Natknąłem się na serię Dragonlance, trochę o niej poczytałem i upewniłem się - to...

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Magdaleny Kozak. I przyznam szczerze, że... nieudane. Choć naprawdę podszedłem do lektury z dobrym nastawieniem i wielkim zaciekawieniem to jednak mnie zawiodła.
Sam początek nie był tragiczny choć w mojej ocenie zbytnio naciągany. Opis wampirów z lekka mnie rozczarował. Po przeczytaniu kilku recenzji mówiących o nowym podejściu do tematyki wampirów spodziewałem się czegoś co mnie może nie powali lecz pozytywnie zadziwi. Niestety musiałem obejść się smakiem. Choć przyznam, że idea sztucznej krwi, "grzecznych" wampirów i różnych ich Rodów jest fajna. No i oczywiście realia. Wampiry z ABW z bronią palną w rękach? Nie powiem, jest to ciekawy zamysł.
Dalej akcja prowadzona jest dość schematycznie a czasem wręcz nudno. Dużo tu przewidywalnych momentów. Same tytuły trylogii pozwalają się domyślić ciągu dalszego opowieści.
Książkę czyta się przyjemnie, napisana jest dość luźnym stylem (czasem nawet zbyt luźnym graniczącym z kiczem), nie odczuwa się zmęczenia podczas lektury. Ale cóż, 4 gwiazdki mówią same za siebie. Ogólnie nie polecam tej pozycji nikomu kto szuka w opowieści czegoś więcej.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Magdaleny Kozak. I przyznam szczerze, że... nieudane. Choć naprawdę podszedłem do lektury z dobrym nastawieniem i wielkim zaciekawieniem to jednak mnie zawiodła.
Sam początek nie był tragiczny choć w mojej ocenie zbytnio naciągany. Opis wampirów z lekka mnie rozczarował. Po przeczytaniu kilku recenzji mówiących o nowym podejściu...