Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakość, nie ilość.

O Mrozie często spotyka się nagłówki o tym jaki to płodny pisarz. Jak on to robi?! N-I-E-S-A-M-O-W-I-T-E!!! Kilkanaście książek w ciągu roku! Poznaj Remigiusza Mroza. I cóż...

Moje spotkanie z autorem rozpocząłem od cyklu z Chyłką i mimo, że wg mnie obniża on stale loty, to nadal była to niezła półka. Ale im więcej Mroza (W cieniu prawa, a teraz Ekspozycja), tym chętniej przyklaskuję wszystkim jego krytykom rozpoczynającym argumentację od tego jak ja rozpocząłem recenzję.

Ekspozycja to naprawdę słaba książka.

Trzy gwiazdki mówią słaba i szczerze mówiąc dałbym mniej, gdyby nie początek i zakończenie (ostatecznie podobała mi się motywacja "zabójcy"). Czego tu nie ma! Seria morderstw do rozwikłania. Zmyślny detektyw, który wytrzymuje ciągłe bicie i katowanie przez całą powieść. Dziennikarka, o której co prawda niewiele można powiedzieć, ale hej! Ma niezłe cycki! Do tego międzynarodowa intryga i "duchy przeszłości".

Problem jest taki, że nic nie trzyma się tutaj kupy. Fabuła jest nieziemsko naciągana. Banał goni głupotę i nielogiczność. W pewnym momencie trafiamy do rosyjskiego więzienia i to co się tam dzieje sprawiło, że zacząłem doceniać nawet najsłabsze filmy ze Stevenem Seagalem. Gdyby ta książka została zekranizowana, to oscylowalibyśmy chyba w kategoriach klasy Z.

Warsztatowo? Ot, poziom pierwszego lepszego studenta polonistyki z aspiracjami. Żadnych ciekawych konstrukcji czy form stylistycznych, język prosty (miejscami prostacki), opisów nie za wiele, bo wiadomo, że te ciężko się czyta.

Najgorsze jest to, że nawet humoru tutaj nie ma. Chyba raz się uśmiechnąłem na teorie spiskowe babciny słuchającej Jedynej Słusznej Stacji Radiowej. Poza tym dostajemy tylko próby podrywania Szrebskiej przez Forsta. Teksty na podryw niczym Seba do Andżeli w Pamiętnikach z Wakacji. Wszystko ciosane okropnie grubą kreską. Sami bohaterowie... nijacy. To znaczy wiemy, że on jest niezniszczalny, a ona... no tego już nie wiemy, ale hej! Ma niezły tyłek!

Z tego co widzę cykl jest skończony - fajnie, że nie będzie to typowa dla rodzimych twórców niekończąca się saga. Z drugiej strony... Ja na kolejną część nie mam ani chęci, ani siły.

Jakość, nie ilość.

O Mrozie często spotyka się nagłówki o tym jaki to płodny pisarz. Jak on to robi?! N-I-E-S-A-M-O-W-I-T-E!!! Kilkanaście książek w ciągu roku! Poznaj Remigiusza Mroza. I cóż...

Moje spotkanie z autorem rozpocząłem od cyklu z Chyłką i mimo, że wg mnie obniża on stale loty, to nadal była to niezła półka. Ale im więcej Mroza (W cieniu prawa, a teraz...

To fascynujące, że moje odczucia co do książki nie pokrywają się z niemalże żadną najwyżej punktowaną opinią...

Ta książka to... ściema!

Przeczytaliście jej opis? Tak? To dobrze, możecie na nim poprzestać. Poza kilkoma pobocznymi wątkami natury socjologicznej (tj. jakąś akcja w mieścinie się dzieje - niezwiązana z wątkiem głównym) i rzecz jasna uczuciowej (bo przecież wiadomo, że ktoś tutaj poczuje miętę - to też niezwiązane z wątkiem głównym) w książce nie dzieje się nic. Absolutnie nic! Do samego końca czekałem na finał, jakieś wielkie zwieńczenie akcji, cokolwiek! Nic z tego, fabuła toczy się, toczy i toczy. Tak jakoś do ostatniej strony. W tym samym tempie, tempie Fiata 126p na mrozie... bez kół.

Rozwiązanie wątku kryminalnego na poziomie 50 Twarzy Greya czy Klanu. Ot taki Rysiek zastrzelony w szpitalu, tylko, że bez Ryśka i bez szpitala, bo jak już pisałem poza akcją przedstawioną w opisie nic więcej się nie dzieje. Wszystko jest przewidywalne od początku do końca. Postacie jednowymiarowe, absolutnie czarno-białe. Pomijam nawet fakt, że zwyczajowo podczas spraw związanych z informatyką i programowaniem dostajemy poziom CSI ("Powiększ mi to zdjęcie 200 razy, wyostrz, usuń szumy", ot i znaleźliśmy tablice rejestracyjne w odbiciu zegarka gościa stojącego tyłem). Do tego jestem już przyzwyczajony, nawet jeśli wystarczy dać swojej bohaterce dowolny inny zawód, o którym autorka będzie miała zielone pojęcie, ale co tam, czepiam się...

Potwornie się męczyłem z tą książką. Po prostu nuda, nuda i jeszcze raz nuda! Jeśli ktoś chce przeczytać dobry thriller/kryminał z dobrym wątkiem uczuciowym/rodzinnym niech sięgnie chociażby po Läckberg. Jest uczucie, są więzi społeczne, jest dużo spraw związanych z socjologią i to wszystko wyważone, bo jest też wątek główny, który trzyma w napięciu czekając na rozwiązanie.

Świadka nie tykajcie, chociażby dawali za darmo. Tyle dobrych książek na świecie, a ja musiałem przeczytać akurat tę. Autentycznie pozycja wylądowała w koszu, bo wolę swoim bliskim oszczędzić ewentualnego kontaktu.

To fascynujące, że moje odczucia co do książki nie pokrywają się z niemalże żadną najwyżej punktowaną opinią...

Ta książka to... ściema!

Przeczytaliście jej opis? Tak? To dobrze, możecie na nim poprzestać. Poza kilkoma pobocznymi wątkami natury socjologicznej (tj. jakąś akcja w mieścinie się dzieje - niezwiązana z wątkiem głównym) i rzecz jasna uczuciowej (bo przecież...

Mówiąc szczerze, czytanie recenzji tej książki na lubimyczytać pozwala mi na chwilę odzyskać wiarę w ludzi i zdrowy rozsądek.

Dziewczyna z pociągu to tylko przykład kampanii reklamowej, która potrafi zrobić wodę z mózgu. King chyba nie mógł się oderwać, bo zastanawiał się jak tak ze wszech miar średnia książka (debiutantki!) może być warta tyle pieniędzy. (Poczytajcie sobie jakie honorarium dostała w połowie pisania książki autorka. Nic dziwnego, że reklama musiała być sroga, w końcu koszta musiały się zwrócić). Ale do rzeczy, tj. do samej książki.

Dziewczyna z pociągu rozwija się bardzo, bardzo powoli. O ile takie tempo można wybaczyć szwedzkim kryminałom na 700 stron, o tyle książce na 300 już nieszczególnie. Pierwsza połowa usypia, dalej jest lepiej, ale nie rewelacyjnie. Warsztatowo jest OK, ale takich książek w ciągu roku wydaje się setki tysięcy. Trudno zrozumieć dlaczego akurat ta stała się taka popularna.

O fabule napisano już chyba wszystko, więc ja dorzucę tylko jedną myśl. Mój największy problem z Dziewczyną z pociągu jest taki, że nie ma tam ani jednego bohatera czy bohaterki, któremu moglibyśmy szczerze kibicować. Żadnej postaci, której czytelnik mógłby polubić. Zastanawiając się chwilę, wychodzi na to, że każdy z bohaterów ma na ten czy inny sposób nierówno pod sufitem. Każdy ma wady, które skutecznie potrafią przesłonić zalety, o ile w ogóle autorka dobre strony swoich bohaterów wskazuje. Wszystkie problemy współczesnych rozwiniętych cywilizacji złączone w jedną fabułę.

Fabuła jest o tyle niedoskonała, że główny "zwrot akcji" jest dość przewidywalny, ponieważ grono postaci jest dość wąskie, a część z nich może być już na wstępie wyeliminowana z podejrzeń. Jedyną zagadką zostaje wtedy: jak? Chyba nie o to chodziło.

Podsumowując: nic nowego, wolno się rozkręca, niesympatyczni bohaterowie, niesamowicie przereklamowana (co, patrząc na najwyżej punktowane recenzje, udało się - na szczęście - wychwycić bardziej wymagającym czytelnikom.)

Mówiąc szczerze, czytanie recenzji tej książki na lubimyczytać pozwala mi na chwilę odzyskać wiarę w ludzi i zdrowy rozsądek.

Dziewczyna z pociągu to tylko przykład kampanii reklamowej, która potrafi zrobić wodę z mózgu. King chyba nie mógł się oderwać, bo zastanawiał się jak tak ze wszech miar średnia książka (debiutantki!) może być warta tyle pieniędzy. (Poczytajcie...