Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Boję się sięgać po mocno wychwalane książki, ponieważ z reguły nie mam pojęcia, co większość w nich widzi. Niestety tak samo zadziało się przy lekturze "Ja, która nie poznałam mężczyzn" - do tej pory spotykałam się z samymi zachwytami, więc wyłamuję się kolejny raz.

Rozumiem, co sprawia, że wiele osób zakochało się w tej książce, ale ja nie należę do tego grona. Doceniam, jednak owa historia przeszła gdzieś obok mnie - nie ścisnęła za gardło, nie wywołała wzruszenia, nie skłoniła do poważniejszych refleksji. Gdyby chociaż zakończenie dało jakiekolwiek wyjaśnienia, a tak naprawdę książka kończy się w taki sposób, że nie daje odpowiedzi na żadne pytanie.

Boję się sięgać po mocno wychwalane książki, ponieważ z reguły nie mam pojęcia, co większość w nich widzi. Niestety tak samo zadziało się przy lekturze "Ja, która nie poznałam mężczyzn" - do tej pory spotykałam się z samymi zachwytami, więc wyłamuję się kolejny raz.

Rozumiem, co...

Rozwiń

Zwiń

Sama historia jest... w porządku i tyle. Spodziewałam się więcej. Pierwsza część książki mocno mnie nużyła. Miałam obawy, czy w ogóle dobrnę do końca. Na szczęście tak, ponieważ później było już znacznie lepiej - wciągnęłam się.

Nie zazdroszczę głównej bohaterce wyboru, jakiego musiała dokonać. Niemniej ogromnie ucieszyło mnie to, w jaki sposób poszła ta historia. Od samego początku kibicowałam temu mężczyźnie, którego finalnie wybrała główna bohaterka.

Sama historia jest... w porządku i tyle. Spodziewałam się więcej. Pierwsza część książki mocno mnie nużyła. Miałam obawy, czy w ogóle dobrnę do końca. Na szczęście tak, ponieważ później było już znacznie lepiej - wciągnęłam się.

Nie zazdroszczę głównej bohaterce wyboru, jakiego musiała do...

Rozwiń

Zwiń

Mama powinna być najbliższą osobą - człowiekiem, do którego zawsze można się zwrócić z każdą troską i radością, zawsze poprosić o pomoc. Mama to ktoś, kto powinien zawsze stać z otwartymi ramionami i gorącym sercem... Ale dobrze wiemy, że dość często inaczej.

Historia Jennette McCurdy przeraża. Chore ambicje jej matki doprowadziły do wyniszczenia fizycznego i psychicznego, z czego dziewczyna ledwo wyszła. Wydarzenia przedstawione w książce niejednokrotnie mrożą krew w żyłach, wydają się wręcz nieprawdopodobne. Ilu ludzi przeżywa takie katusze, a my nawet o tym nie wiemy...

Postać autorki była mi kompletnie nieznana, dopóki nie stało się tak głośno o tej książce. Jeśli chodzi o życie McCurdy - nie oceniam go absolutnie, bo to nie na miejscu, chociaż jej niektóre zachowania czy wybory totalnie nie rezonują z moim światopoglądem. Oceniam jedynie książkę jako całokształt, który nie do końca spełnił moje oczekiwania.

Uważam, że niektóre fragmenty były niepotrzebne i umieszczone jedynie po to, aby wywołać kontrowersje. Technicznie też mam pewne zastrzeżenia, a co do emocjonalnej warstwy - nie poczułam poruszenia, chociaż współczuję takich przeżyć, jednak... trochę spłynęła po mnie ta historia, a chyba nie powinna.

Mam wrażenie, że o tej lekturze było tyle szumu, iż może moje oczekiwania stały się zbyt wysokie... Szacunek autorce za odwagę i siłę, ale to w sumie tyle. Książka jako utwór literacki nie wspiął się na wyżyny.

Mama powinna być najbliższą osobą - człowiekiem, do którego zawsze można się zwrócić z każdą troską i radością, zawsze poprosić o pomoc. Mama to ktoś, kto powinien zawsze stać z otwartymi ramionami i gorącym sercem... Ale dobrze wiemy, że dość często inaczej.

Historia Jennette McCurdy prz...

Rozwiń

Zwiń

Bycie przezroczystym, ciągle w cieniu drugiej osoby - tej wiodącej prym, lubianej przez wszystkich, wspaniałej, cudownej, pięknej. Kochanie jej, bo będąc obok, czujesz się lepsza, trochę piękniejsza, odrobinę mniej byle jaka. Bez niej jesteś pusta i niewidzialna, ponieważ tylko jej obecność dopełnia ciebie jako całość i sprawia, że inni ludzie widzą, że istniejesz. Jeżeli czułaś się tak przez jakiś czas w swoim życiu - to w "Strużkach" znajdziesz siebie.

Emocjonalnie i stylistycznie - jest pięknie. Dobrze było do pewnego momentu, później mam wrażenie, że historia rozjechała się w różnych kierunkach, prując się delikatnie, a ja już nie potrafię jej zacerować. Miałam ogromną potrzebę solidnego zakończenia, takiego wbijającego w fotel, łamiącego serce albo chociaż zostawiającego po sobie ciarki na plecach... A trochę wydało mi się niedopracowane, nad czym ubolewam.

Tak wiele razy przytakiwałam, zamykałam oczy i wspominałam, wyrzucając sobie, jak człowiek był kiedyś głupi. Ale przeszłości nie zmienimy, trzeba ją zaakceptować albo wyprzeć i próbować zapomnieć, aczkolwiek to drugie jest trudniejsze. Z perspektywy czasu chciałabym przekazać zwłaszcza młodym ludziom, szukającym siebie w innych - jesteście wystarczający, cudowni i wartościowi. Bądźcie sobą, a nie czyjąś marną kopią. Nie próbujcie się sztucznie dostosowywać, robić czegoś wbrew sobie - to bez sensu. Jeżeli nie teraz, to za jakiś czas zostaniecie dostrzeżeni i pokochani za to, jacy jesteście, a nie za to, jacy próbujecie być. Bycie sobą to jest COŚ.

Bycie przezroczystym, ciągle w cieniu drugiej osoby - tej wiodącej prym, lubianej przez wszystkich, wspaniałej, cudownej, pięknej. Kochanie jej, bo będąc obok, czujesz się lepsza, trochę piękniejsza, odrobinę mniej byle jaka. Bez niej jesteś pusta i niewidzialna, ponieważ tylko jej obecnoś...

Rozwiń

Zwiń

Słuchałam w audio na przyspieszeniu, a i tak miałam wrażenie, że książka ma jakieś 600 stron - tak się dłużyła. Marniutka ta historia. Wolałabym poznać relację pomiędzy dwojgiem ludzi, a nie ich przekonywanie mnie o tym, że coś ich łączyło. Serio, nie czuć tego. Taka bezpłciowa ta "Andromeda".

Słuchałam w audio na przyspieszeniu, a i tak miałam wrażenie, że książka ma jakieś 600 stron - tak się dłużyła. Marniutka ta historia. Wolałabym poznać relację pomiędzy dwojgiem ludzi, a nie ich przekonywanie mnie o tym, że coś ich łączyło. Serio, nie czuć tego. Taka bezpłciowa ta "An...

Rozwiń

Zwiń

"Wrony" rozkochały mnie w sobie, "Jestem głód" kompletnie zawiódł. "Ogród" plasuje się pośrodku...

Historia księdza, który postanowił odejść z kościoła i wprowadzić się do zaniedbanego domu z zarośniętym ogrodem, odziedziczonym po dziadkach. Mężczyzna pragnie odepchnąć od siebie widma przeszłości, nie mając pojęcia, co czai się tuż za rogiem.

Opowieść jest stateczna i dość nużąca do momentu potężnego zwrotu akcji, który zmienia bardzo wiele - zarówno życie głównego bohatera, jak i podejście czytelników do mężczyzny. Wiele osób pisze o empatii, pomimo przerażających myśli tkwiących w głowie owej postaci - jestem mocno współodczuwającą kobietą, ale totalnie nie potrafię empatyzować czy jakkolwiek tłumaczyć jego postępowania. Dla mnie takie osoby są złe - nie ma żadnych wyjaśnień czy współczucia. Absolutnie, nie ma we mnie akceptacji dla takich ludzi. Szczególnie, kiedy wystarczy zwrócić uwagę na to, że wszystko mogłoby wyglądać zupełnie inaczej, gdyby w porę nie przeszkodzono mu... Jeżeli główny bohater nie przestraszyłby się konsekwencji, dopuściłby się do przeohydnego procederu, zatem nie pojmuję usprawiedliwiania tego w żaden sposób.

"Ogród" wzbudził we mnie dyskomfort, niepokój i niedosyt. Nie jest to lektura dla każdego, a poruszony temat to potężny trigger warning. Jestem ciekawa, co jeszcze urodzi się w głowie autorki, bo pomysły ma dobre, tylko z wykonaniem coraz słabiej.

"Wrony" rozkochały mnie w sobie, "Jestem głód" kompletnie zawiódł. "Ogród" plasuje się pośrodku...

Historia księdza, który postanowił odejść z kościoła i wprowadzić się do zaniedbanego domu z zarośniętym ogrodem, odziedziczonym po dziadkach. Mężczyzna pragnie...

Rozwiń

Zwiń