Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba będę jedną z nielicznych osób tutaj, której książka kompletnie się nie podobała. Być może wynika to też z tego, że bardzo mocno i długo "siedzę" w tym temacie, mało jest mnie w stanie zadziwić i zaskoczyć, więc i wymagania mam bardzo bardzo wysokie jeśli chodzi o literaturę traktującą o śmierci.

Poniżej kilka luźnych przemyśleń odnośnie tej pozycji:

Przede wszystkim uważam, że polski tytuł i opis z tyłu okładki nieco wprowadzają w błąd - owszem pada sugestia, że pojawią się pytania od dzieci, ale nie zaznaczono, że tylko i wyłącznie od nich. Ja po opisie miałam odczucie, że pojawi się przynajmniej kilka pytań także od tej bardziej zaawansowanej wiekiem grupy. Przyznaję - mój błąd, że nie sprawdziłam oryginalnego tytułu, który brzmi "Will My Cat Eat My Eyeballs? Big Questions from Tiny Mortals About Death". Ale wiadomo - książki dla dzieci też potrafią być bardzo ciekawe i wciągające, ale tutaj nie znalazłam ani jednego zdania, które warte by było pochylenia i zastanowienia. Szkoda, bo temat jest bardzo ważny (w końcu każdemu z nas przyjdzie się kiedyś pożegnać z tym łez padołem) i bliski, bo każdy z nas musiał kiedyś kogoś pożegnać...

Wydaje mi się, że Autorka jest trochę zakochana w sobie i uważa się za wyjątkową w związku z pracą, jaką wykonuje, co raz na jakiś czas stara się podkreślać, żeby Czytelnik czasem nie zapomniał "z kim ma do czynienia".

Uwielbiam czarny humor, ale i ten musi mieć w sobie jakąś klasę, przewrotność, być inteligentny i ...dawkowany. Tutaj Autorka (odnosiłam wrażenie, że na siłę starała się być taka "luzacka" i "cool") niemal co kilka zdań wplata jakieś żarciki, które - mniemam - z założenia miały być zabawne. A wyszło żenująco i na bardzo słabym poziomie. Czytając czułam się jak na jakimś kiepskim występie współczesnego polskiego kabaretu (przepraszam wszystkich Miłośników tejże formy rozrywki).

Krótko podsumowując - dla mnie strata czasu i kilku drzewek :(

Chyba będę jedną z nielicznych osób tutaj, której książka kompletnie się nie podobała. Być może wynika to też z tego, że bardzo mocno i długo "siedzę" w tym temacie, mało jest mnie w stanie zadziwić i zaskoczyć, więc i wymagania mam bardzo bardzo wysokie jeśli chodzi o literaturę traktującą o śmierci.

Poniżej kilka luźnych przemyśleń odnośnie tej pozycji:

Przede...

Mało tutaj rozmów i mało podróży w głąb umysłów potworów. Dużo za to intelektualnego autoerotyzmu w wykonaniu Autora nad bystrością własnego umysłu, jego sprytem i przebiegłością oraz niezastąpioną rolą w rozwiązaniu opisywanych śledztw. Myślę, że ego Autora jest na tyle wielkie, iż spokojnie mogłoby stanowić materiał do powstania kilku książek i wydanych w twardej oprawie przez Johna Blake'a.

Mało tutaj rozmów i mało podróży w głąb umysłów potworów. Dużo za to intelektualnego autoerotyzmu w wykonaniu Autora nad bystrością własnego umysłu, jego sprytem i przebiegłością oraz niezastąpioną rolą w rozwiązaniu opisywanych śledztw. Myślę, że ego Autora jest na tyle wielkie, iż spokojnie mogłoby stanowić materiał do powstania kilku książek i wydanych w twardej oprawie...

Na wstępie chciałabym powiedzieć, że książkę dostałam w prezencie, ponieważ osobiście sama nigdy bym jej nie kupiła. Przepraszam w tym miejscu wszystkich wielbicieli Pani Masłowskiej, ale najzwyczajniej w świecie nie rozumiem Jej fenomenu. Doceniając jednak gest znajomych i ich pozytywne opinie o książce zdecydowałam się dać jej szansę. I na me serce padł smuteczek przeogromny, bo straciłam dzień z życia :(

Naprawdę nie muszę czytać Shakespeara, Ingardena, czy innego Baudrillarda, żeby książkę nazwać "dobrą". Należę do osób, dla których liczy się nie forma, ale treść. Nie musi być mądrym, kwiecistym czy przeintelektualizowanym językiem - nie, może być prosto i zwyczajnie, byle o czymś. Tutaj zabrakło mi nawet tego - książka jest kompletnie o niczym - ot, potok myśli Autorki zamknięty w kompozycję felietonów.

Taka forma sama w sobie bardzo mi odpowiada i naprawdę ją lubię. Ale jak mają już być o totalnej d***e Maryny to niech będą o tejże, a nie o jej włosach, kolanach, czy trąbce Eustachiusza! Rozlane na kilka linijek zdania poprzetykane mało znanymi słowami (musi przecież brzmieć mądrze), epitety ciągnące się na kilka(naście) słów, akapity będące dygresjami do dygresji - a myśl przewodnia (czy może nawet jakakolwiek...) znika gdzieś w tych nieodgadnionych i niezmierzonych odmętach swobodnego strumienia myśli Autorki. A przecież może być dowcipnie, może być z polotem, może być i kąśliwie i gorzko - przykładem może być tu chociażby Jeremy Clarkson, żeby już utrzymać się w konwencji felietonów raczej rozrywkowych i dla przyjemności, a nie tych, które poruszają poważne tematy.

Myślę, że do tytułu książki powinno się jeszcze dorzucić niniejszy podtytuł, ewentualnie chociaż niewielki przypis: "Pseudofilozoficzny bełkot próbujący udawać (post)postmodernistyczne dzieło ilustrujące jakże słabą kondycję współczesnego społeczeństwa"

Być może jestem ignorantką i nie wyłapuję subtelnego dowcipu Autorki, ale narzekanie na język używany w programach rozrywkowych, gdzie Jej samej dość często zdarza się używać "k***ew", "ch***ów" i innych potworków w stylu "rebirthing", "wixa", "stylóweczka", zakrawa na lekką hipokryzję. A zawoalowane podśmiechujki z PTSD, czy terapii uważam za niesmaczne (chyba, że ponownie nie jestem na tyle wrażliwa i inteligentna, by odczytać właściwe zamiary Autorki - w takim razie pokornie posypuję głowę popiołem i obiecuję poprawę).

Skąd ocena na 3 gwiazdki? Ponieważ, mimo wszystko muszę przyznać, że nie była najgorszą książką jaką zdarzyło mi się przeczytać i nie zabrała mi wiele czasu. Dodatkowy plus za jeden jedyny tekst, który mnie rozbawił: "(...) prestiż osobisty skakał niby Gabriel Janowski przed debatą odnośnie odwołania ministra skarbu."

Zmierzając ku końcowi: zamiast pisania książek proponuję Autorce wzięcie się za prowadzenie szkoleń - myślę, że tu sukces ma murowany i mam nawet kilka pomysłów:
1. Jak sprawnie zapakować bełkot, by wszyscy uwierzyli w jego egzystencjalnie głębokie treści?
2. Jak napisać pracę magisterką/doktorską/zaliczeniową lejąc wodę na kilkaset stron, by nikt nie zorientował się, że to jeden wielki bzdet?

I już na sam koniec, jednym tylko zdaniem:
Smutno mi, że kilka drzew musiało umrzeć, by mogła powstać ta książka...

Na wstępie chciałabym powiedzieć, że książkę dostałam w prezencie, ponieważ osobiście sama nigdy bym jej nie kupiła. Przepraszam w tym miejscu wszystkich wielbicieli Pani Masłowskiej, ale najzwyczajniej w świecie nie rozumiem Jej fenomenu. Doceniając jednak gest znajomych i ich pozytywne opinie o książce zdecydowałam się dać jej szansę. I na me serce padł smuteczek...