Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam ten poradnik w ramach wyzwania, bo mój stosunek do tego typu literatury jest raczej chłodny. Nie wierze, że ta czy inna książka zmieni moje życie o 180 stopni. "Magia sprzątania" też tego nie zrobiła, ale jednak zwróciła moją uwagę na pewne kwestie i dała kilka praktycznych wskazówek, które postaram się wprowadzić w swoim mieszkaniu.
O wiele trudniej utrzymać porządek, gdy otacza nas zbyt wiele przedmiotów (poupychanych w różnych miejscach, odkładanych byle gdzie, o których posiadaniu często nie mamy pojęcia). Dość oczywistym faktem jest, że pierwszym krokiem powinno być, więc pozbycie się nadmiaru. Natomiast to, co było dla mnie odkryciem, to sposób jak się za to zabrać. Marie Kondo proponuje, aby wyłożyć wszystkie przedmioty z danej kategorii, zdecydować, czego chcemy się pozbyć i dopiero zająć się ich układaniem w szufladach czy na półkach. Niby nic wielkiego, ale to ma sens. Nie ma nic bardziej irytującego, niż zrobić porządek w szufladzie, by po chwili zorientować się, że w innych miejscach mamy przedmioty, które tam powinny się znaleźć, ale już nie da się ich dołożyć. Trzeba więc jeszcze raz wypakować zawartość i powtórnie ją poukładać. Wyrzucanie wszystkiego na zewnątrz, segregowanie przedmiotów z tych samych grup i dopiero ich układanie, to wskazówka, którą z pewnością zastosuję. Ciekawy jest też proponowany sposób układania ubrań w szufladach w pionie, a nie w stosikach. W ten sposób wszystko jest widoczne i nie robimy bałaganu szukając konkretnego ubrania. Jest to rada, którą zamierzam również wprowadzić.
To, co nie koniecznie do mnie przemawia, to nadawanie całemu procesowi sprzątania takiego klimatu mistycyzmu, czy personifikacja przedmiotów, które nas otaczają. Nie wyobrażam sobie dziękować swetrowi za to, że mnie ogrzewał w chłodny dzień, czy rozpakowywać torebkę po powrocie z pracy, żeby sobie odpoczęła. Cóż, Marie Kondo jest Japonką, więc podejrzewam, że to odmienne podejście może wynikać z różnić kulturowych. Ja chyba jednak za twardo stąpam po ziemi, żeby takie rzeczy praktykować na co dzień, ale jeśli komuś to pomaga, to czemu nie.
Nie jestem też chyba gotowa, aby tak radykalnie podejść do wyrzucenia nadmiaru przedmiotów, zostawiając tylko te, które sprawiają mi radość. Zwłaszcza kwestia książek wzbudziła mój duży sprzeciw. Autorka radzi na przykład pozbyć się tych pozycji, które kupiliśmy i nigdy nie przeczytaliśmy. No cóż, na moich półkach zalega masa takich książek, jedne leżą rok, inne kilka lat. Jestem w pełni świadoma, że pewnie niektórych nigdy nie zdążę przeczytać. Ale jednak wiele książek przeczytałam, po tym jak swoje odstały. Nie chcę pozbawiać się tej możliwości.
W sumie nie żałuję, że sięgnęłam po ten poradnik. Nawet jeśli nie zrewolucjonizowała mojego życia, z pewnością pomoże łatwiej zapanować nad przestrzenią, w której żyję.

Przeczytałam ten poradnik w ramach wyzwania, bo mój stosunek do tego typu literatury jest raczej chłodny. Nie wierze, że ta czy inna książka zmieni moje życie o 180 stopni. "Magia sprzątania" też tego nie zrobiła, ale jednak zwróciła moją uwagę na pewne kwestie i dała kilka praktycznych wskazówek, które postaram się wprowadzić w swoim mieszkaniu.
O wiele trudniej utrzymać...

Zdecydowanie przerost formy nad treścią.

Zdecydowanie przerost formy nad treścią.

Minęło dobrych kilkanaście lat od mojego ostatniego spotkania z panną Jones… O przepraszam, już nie panną. Po wielu miłosnych perypetiach Bridget znalazła wreszcie tego jedynego, najwspanialszego, swojego pana Darcy. Teraz może być szczęśliwa, udało jej się stworzyć prawdziwy, dojrzały związek i wydawać by się mogło, że nawet ona nie jest w stanie tego spieprzyć. Niestety życie nie zawsze układa się tak, jakbyśmy sobie życzyli…

Można by pomyśleć, że związek z Markiem Darcym i upływający czas (w końcu bohaterka ma już 50-tkę na karku) zmieni Bridget, że spoważnieje, stanie się bardziej poukładana. Nic z tych rzeczy. Jest tak samo roztrzepana, wciąż walczy ze zbędnymi kilogramami i ciągle pakuje się w mniejsze lub większe kłopoty. O to cała Bridget, którą dobrze znamy.

Bardzo mi się spodobało pokazanie Bridget w roli matki. Łatwo się domyślić, że daleko jej do ideału. Potrafi przypalić śniadanie, regularnie spóźnia się z odwiezieniem dzieciaków do szkoły i raczej kiepsko jej idzie pomoc przy odrabianiu lekcji. Jednak kiedy trzeba, to staje na wysokości zadania. Jak nikt potrafi pocieszyć po porażce, przytulić i ukołysać do snu, czy wzruszyć się oglądając występ syna na scenie. Nawet biały płaszcz oblany gorącą czekoladą, nie jest w stanie wyprowadzić jej z równowagi. Matka może nie perfekcyjna, ale z pewnością na medal.

To, do czego mam zastrzeżenia, to wątki romansowe. Nie mam nic przeciwko połączeniu bohaterki z młodszym mężczyzną. Cała historia jest dość szczegółowo opowiedziana, poczynając od niezobowiązującego flirtu w Internecie, przez pierwszą randkę, aż po tworzenie się głębszej relacji i wreszcie rozminięcie się, co do oczekiwań (Bo Rokster, mimo uczuć, które żywi do Bridget, nie koniecznie czuje się na siłach, aby zostać głową rodziny. A Bridget, choć czasem wciąż zachowuje się jak 30-letnia singielka, doskonale zdaje sobie sprawę, że musi myśleć także o swoich dzieciach, ich szczęściu i bezpieczeństwie). Jednak rozmowy tej dwójki, które z założenia pewnie miały być dowcipne, często wywołują raczej zażenowanie.

Co do drugiego mężczyzny w życiu Bridget, to wszystko dzieje się trochę za szybko. I tak, mimo początkowej niechęci, Bridget orientuje się, że jest zakochana w nauczycielu swojego syna (co dziwnie zbiega się z otrzymaniem informacji, że pan Wallaker jest do wzięcia). Oczywiście jeszcze obowiązkowo trzeba się trochę pobawić w kotka i myszkę, żeby wreszcie połączyć Bridget z jej wybrankiem. A wszystko to na kilkunastu ostatnich stronach. Daje to wrażenie, jakby autorka nagle zorientowała się, że napisała już dość i chyba wypada skończyć. Mogło być interesująco, a wyszło tak sobie.

Zdecydowanie wolę poprzednie książki z serii. Mino wszystko, miło było po latach spotkać się z Bridget.

Minęło dobrych kilkanaście lat od mojego ostatniego spotkania z panną Jones… O przepraszam, już nie panną. Po wielu miłosnych perypetiach Bridget znalazła wreszcie tego jedynego, najwspanialszego, swojego pana Darcy. Teraz może być szczęśliwa, udało jej się stworzyć prawdziwy, dojrzały związek i wydawać by się mogło, że nawet ona nie jest w stanie tego spieprzyć. Niestety...