Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja przygoda z Daphne du Maurier zaczęła się od „Rebeki”. Byłam oczarowana stylem tej autorki, chłonęłam okrągłe, piękne zdania i wyraźnie widziałam w swojej głowie obrazy, które dzięki nim wykreowała. Od tamtej pory kupiłam kilka jej książek, ale cierpliwie czekały na mnie na półce. Aż do teraz, gdy pojawiły się „Ptaki i inne opowiadania”. Ten zbiór przypomniał mi, czym tak bardzo zachwycałam się w „Rebece” i udowodnił, że pozwoliłam prozie Daphne du Maurier czekać na mnie zbyt długo.

Ta połyskująca okładka „Ptaków...” skrywa sześć opowiadań. Mrocznych, dusznych i przepełnionych grozą.

Tytułowe „Ptaki” to mocny wstęp. Pokazuje, z czym będziemy mieć do czynienia przez resztę książki. Równy poziom opowiadań nie zdarza się zbyt często w zbiorach, ale tutaj zdecydowanie tak jest. Po każdym z nich chciałam WIĘCEJ.
Po spotkaniu z niepokojącymi stadami ptaków, trafiłam do przedziwnego klasztoru schowanego wysoko w górach - „Monte Verita”.
„Jabłonka” przeraziła mnie do głębi, chociaż sam tytuł tego opowiadania brzmiał tak niewinnie.
„Prowincjonalny fotograf” przeniósł mnie w sam środek lata, w pewne idylliczne miejsce, gdzie mogłam przyglądać się tajemnemu romansowi, który wymknął się spod kontroli.
„Pocałuj mnie jeszcze raz” uświadomiło mi, że często nieświadomie bywamy o włos od tragedii.
W „Starym” poznałam rodzinę, w której panowały dość dziwaczne zasady...ale czy na pewno?

Daphne du Maurier tworzy według mnie grozę w najlepszej postaci. Taką wyłożoną nie wprost, ale czającą się w kąciku. Przysparzającą o dreszcz na plecach bez szokowania. Taką, którą można poczuć w gardle.

Moja przygoda z Daphne du Maurier zaczęła się od „Rebeki”. Byłam oczarowana stylem tej autorki, chłonęłam okrągłe, piękne zdania i wyraźnie widziałam w swojej głowie obrazy, które dzięki nim wykreowała. Od tamtej pory kupiłam kilka jej książek, ale cierpliwie czekały na mnie na półce. Aż do teraz, gdy pojawiły się „Ptaki i inne opowiadania”. Ten zbiór przypomniał mi, czym...

Nora żyje szybko, synchronizując swój puls z pulsem wielkiego miasta. Nie przeszkadza jej to - urodziła się, by funkcjonować w ten sposób. Odpowiada jej tempo, zgiełk i morze możliwości, które daje jej Nowy Jork. Plotka głosi, że po cichu, w mniejszych kręgach ludzie nazywają Norę Rekinem. Krwiożerczym. Jest agentką literacką, znaną ze skuteczności i bezwzględności w pracy.

Pewnego lata meandry losu prowadzą ją jednak w miejsce, któremu towarzyszy zupełnie odmienna od nowojorskiej energia. Sunshine Falls. To tu rozgrywa się akcja pewnej słynnej powieści, którą Nora pomagała wydać. Wraz ze swoją siostrą Libby mają zamiar spędzić w tym małym miasteczku cały miesiąc. Zamiast jednak wdać się w romans z miejscowym drwalem, Nora niespodziewanie wpada na swojego rywala z branży, Charliego.

Całe szczęście, bo ci dwoje to ewidentnie bratnie dusze.

Moje wrażenia o tym romansie? Bardzo przyjemna lektura, której klimat tworzą przede wszystkim mocne charaktery głównych bohaterów. Czuję, że zapamiętam ich na długo. I chociaż perespektywa Nory tak bardzo różni się od mojej, wzbudziła we mnie ciepłe uczucia. Tak samo Charlie. Dialogi tej pary to piękny przykład dopasowania i komplatybilności charakterów. No i to, że połączyła ich między innymi miłość do książek... Ja to kupuję.

Nie zapałałam jednak miłością do wszystkich - miałam problem z polubieniem Libby i zrozumieniem jej postawy. Jej zachowanie wobec Nory wydawało mi się uciążliwe.

Plusem jest to, że „Book lovers” pod wątkiem romansowym przemyca też inne poważne tematy. Nie spodziewałam się, że w książce z tak pastelową okładką znajdę głębię niezbyt łatwych przeżyć. Rozważań nad życiowymi decyzjami. Doceniam.

Wskakuje na drugie miejsce wśród książek Emily Henry.


„Myślę o swoim mieszkaniu jak ze snu, o promieniach słońca padających na fotel, letnim wietrzyku niosącym zapach pieczywa. I o wlokącym się metrze, w którym jest parno, o książkach w miękkich okładkach i ręcznikach wciśniętych do torby albo świeżo wydrukowanych tekstach i nowych długopisach Pilot G2.”

Nora żyje szybko, synchronizując swój puls z pulsem wielkiego miasta. Nie przeszkadza jej to - urodziła się, by funkcjonować w ten sposób. Odpowiada jej tempo, zgiełk i morze możliwości, które daje jej Nowy Jork. Plotka głosi, że po cichu, w mniejszych kręgach ludzie nazywają Norę Rekinem. Krwiożerczym. Jest agentką literacką, znaną ze skuteczności i bezwzględności w...

Zamykam oczy i przenoszę się do tego momentu. Jest rok 1998, Boże Narodzenie. Mikołaj przyniósł mi w prezencie mojego pierwszego w życiu audiobooka, chociaż jeszcze nie znam tego słowa. Mam prawie 6 lat i już umiem czytać. Ba, kocham czytać i potrafię wyrecytować kilka książek z pamięci. Dostaję nową, nieznaną opowieść - tym razem w formie czterech kaset. Od razu idę do pokoju babci, która jeszcze żyje i cieszy się z prezentu razem ze mną. Włączamy magnetofon. Słyszę pierwsze zdania „Kubusia Puchatka” autorstwa Alexandra Alana Milne. Czyta Irena Kwiatkowska. Wtedy jeszcze nie mam pojęcia, że jej głos już zawsze będzie mi się kojarzył z bezpieczeństwem.

Nostalgia.

Jako trzydziestolatka wpadam na pomysł, żeby odświeżyć sobie tamtą lekturę. Umieszczam pierwszą kasetę w magnetofonie, już innym, chociaż teraz już na pewno zabytkowym. Ścieram paluchem kurz z przycisków, dokładnie tak jak kiedyś. Naciskam „Play” i ze zdumieniem uświadamiam sobie, że nadal pamiętam wszystko. Pojedyncze słowa, intonację głosu Kwiatkowskiej, przerwy na oddech. Tak, przesłuchałam tej opowieści milion razy i też znałam ją na pamięć. Pamiętam nadal.

Całkiem niedawno kupiłam egzemplarz papierowy. Przeczytałam. Umilił mi weekend i poza doznaniami słuchowymi miałam okazję nacieszyć oko ilustracjami. Doceniłam przygody Kubusia jeszcze raz, tym razem jako dorosła osoba.

Myślę teraz, że Kubuś Puchatek to pochwała powolnego, spokojnego życia. Zwierzęta ze Stumilowego Lasu zawsze miały czas, by dostrzec najprostsze rzeczy. Nie śpieszyły się. Były dla siebie wyrozumiałe, chociaż każdy bohater miał swoje dziwactwa i wady. Wtedy, dawno temu, wydawało mi się to zupełnie naturalne. Dzisiaj uważam, że to cenne spostrzeżenia, o których warto sobie przypominać.

Humor zawarty w historii doceniałam wtedy i doceniam teraz. Bohaterowie niezmienne wzbudzają moją sympatię. Jeśli ktoś z Was nie zna – polecam poznać, być może przekazać dzieciom. Sześcioletnia ja stwierdziłaby, że to dobry pomysł.

„Trochę Względów, trochę troski o Innych. W tym cała rzecz. Tak przynajmniej mówią.”

Zamykam oczy i przenoszę się do tego momentu. Jest rok 1998, Boże Narodzenie. Mikołaj przyniósł mi w prezencie mojego pierwszego w życiu audiobooka, chociaż jeszcze nie znam tego słowa. Mam prawie 6 lat i już umiem czytać. Ba, kocham czytać i potrafię wyrecytować kilka książek z pamięci. Dostaję nową, nieznaną opowieść - tym razem w formie czterech kaset. Od razu idę do...