Jesteśmy społecznością, która kocha książki

http://konglomeratpodcastowy.pl/konglomerat-podcastowy/the-x-files-cold-cases/

http://konglomeratpodcastowy.pl/konglomerat-podcastowy/the-x-files-cold-cases/

Nie wiem, co takiego Chris Carter ma w sobie, że każda jego publikacja mrozi mi krew w żyłach. Do tego są one tak wybornie napisane, że czytelnik, jak bohater Robert Hunter, nie spocznie dopóki nie odkryje rozwiązania.
Już sama zapowiedź „Nocnego prześladowcy” skutecznie podniosła mi ciśnienie. Na nowy tytuł przyszło nam czekać dwa lata, co tylko zaostrzało apetyt na soczystą makabrę w carterowskim wydaniu.
Nie zawiodłam się – intryga dobrze skonstruowana, zabójstwa, jak zwykle u tego autora brutalne i pomysłowe. Ciekawa postać profilera dopełnia całości. Hunter tym razem ma trudną sprawę do rozwiązania. Bo jak znaleźć zabójcę, kiedy zamiast zwłok mamy tylko zdjęcia i czyste miejsce zbrodni? A czas ucieka, a zabójca nie zamierza próżnować…
„Nocny prześladowca” nie jest tytułem dla wrażliwych odbiorców. Mało tu z dyskretnego kryminału. Mamy za to perwersyjnego mordercę w najlepszym wydaniu – cierpliwy, uparty i pełen inwencji. To chyba pierwszy raz, kiedy przeczytałam o tak chorym zastosowaniu racy cieplnej.
Carter przeplata wątki, myli tropy. Robi to tak umiejętnie, że książka wciąga od samego początku. Zgodzę się z zarzutem, że w końcowej fazie robi się nieco przewidywalna, ale samo czekanie na rozwiązanie jest rewelacyjne!!!
Ostatnio wróciłam do uwielbianych przez mnie gatunków. Czytam sporo horrorów, thrillerów i fantastyki. Faktem jest, że to właśnie w tych kręgach czuję się najlepiej. Czekałam na coś takiego jak „Nocny prześladowca” – coś co sprawi, że nie wyjdę z domu, wyłączę telefony, zniknę na czas lektury. W porównaniu do Cartera, polecane przez niektórych „Krocząc wśród cieni” wypada blado. Jest to pierwszy raz od lektury „W ciemnościach strachu” Chattama, kiedy po pierwsze – nie odłożyłam książki dopóki nie doczytałam do końca i po drugie – AUTENTYCZNIE byłam przerażona tym, co czytam. A że (paradoksalnie) uwielbiam się bać i czuć taki dyskomfort podczas lektury to jestem zadowolona.
Czytania książek Chrisa Cartera powinno się zabronić! Drżyjcie zatem – facet zabierze was do piekła i z powrotem, a wy będziecie mu za to wdzięczni!

Nie wiem, co takiego Chris Carter ma w sobie, że każda jego publikacja mrozi mi krew w żyłach. Do tego są one tak wybornie napisane, że czytelnik, jak bohater Robert Hunter, nie spocznie dopóki nie odkryje rozwiązania.
Już sama zapowiedź „Nocnego prześladowcy” skutecznie podniosła mi ciśnienie. Na nowy tytuł przyszło nam czekać dwa lata, co tylko zaostrzało apetyt na...

Drugie spotkanie z przesympatycznym kotem Bobem i jego człowiekiem to odpowiednia lektura na jesienną chandrę. Za oknem szaro, smutno i każda dawka pozytywnej energii jest na wagę złota. Dlatego polecam gorąco książkę „Świat według Boba” jako idealny plaster na troski.
Rozmawiałam ostatnio ze znajomym na temat fenomenu rudego kocura i spotkałam się z zarzutem, że jestem naiwna. Opowiadałam o Bobie i jego historii z ogromna ekscytacją i wzruszeniem, a mój kolega popatrzył na mnie ze współczuciem i odparł: „Ty naprawdę wierzysz, że to cały czas ten sam kot? Przecież facet mógł zmienić zwierzaka już kilka razy. Wierzysz w bajki.”
Tak, wierzę w bajki. Bajka o szczęśliwym Bobie i jego opiekunie, eks narkomanie, który na nowo układa sobie życie to ta bajka, w którą chcę wierzyć. I podczas czytania cały czas towarzyszyła mi myśl o potrzebnym szczęśliwym zakończaniu. Bowen opisuje swoje życie z ogromnym dystansem i niezwykłym poczuciem humoru, które jest jednym z tych elementów, które mocno mnie urzekły. Gorąco polecam rozdział „Kot na (niezbyt) gorącym blaszanym dachu” – szeroki uśmiech przy lekturze gwarantowany.
Jednak życie ulicznego grajka nie jest usłane różami i o tych momentach też Bowen nie bał się napisać. Historie jego kłopotów zdrowotnych, ludzkiej zawiści i głupoty to też element tej opowieści. Bo każdy dzień bohaterów to walka z kłopotami. Szczególnie mocnym fragmentem książki, jest spotkanie Jamesa z narkomanem – mrozi krew w żyłach. Dowiemy się też sporo o kulisach pracy nad pierwszą książką o Bobie i o tym, jak została przyjęta w dniu premiery. I jak zareagowali na to jego współpracownicy z „The Big Issue”.
Możecie się śmiać, możecie wierzyć lub nie, ale to pierwsza książka od dawna, która mnie wzruszyła. I to tak naprawdę, do łez. Ostatnich dwóch rozdziałów nie mogłam czytać spokojnie.
Wydawca na okładce umieścił hasło, które głosi – „Poruszająca opowieść o tym, że każdy z nas dostaje od życia drugą, a nawet trzecią szansę – wystarczy tylko jednej z nich nie zmarnować…” Tak, to właśnie taka opowieść. O tym, jak czasami przypadkowe spotkanie może odmienić nasze życie.
Ponad to w książce przejażdżki Bobmobilem, opowieść o spotkaniu z Księżniczką oraz mrożąca krew w żyłach relacja z nieudanego napadu na naszych bohaterów. Zaintrygowani? To biegiem do księgarni!!
Ta historia jest warta tego by ją poznać!!

Drugie spotkanie z przesympatycznym kotem Bobem i jego człowiekiem to odpowiednia lektura na jesienną chandrę. Za oknem szaro, smutno i każda dawka pozytywnej energii jest na wagę złota. Dlatego polecam gorąco książkę „Świat według Boba” jako idealny plaster na troski.
Rozmawiałam ostatnio ze znajomym na temat fenomenu rudego kocura i spotkałam się z zarzutem, że jestem...